Dag Angst
Een tijdje terug stilgestaan bij hoe angst een invloed had en hoe dat zich verder heeft ontwikkeld, dit om het duidelijker te maken voor de ander met de hoop dat het iets mocht bijdragen aan de angst van de ander op dat moment. Bedacht me dat het hier misschien ook wel welkom kan zijn, dus bij deze.
Ik ben bang, bang voor de ander, bang voor mezelf en bang voor het onbekende. Waarom niet? Wat heeft tot op heden bewezen aan mij dat ik niet bang hoef te zijn? Ik kan me de tijd vóór het bang zijn niet meer herinneren. Ben ik de angst ergens gaan omarmen? Is angst mijn grootste vriend geworden? Mijn beschermer tegen mijzelf, de ander en dat onbekende? Angst ken ik, het bekruipt me langzaamaan en ik weet hoe het voelt als het komt en ik weet hoe het voelt als deze gaat. Het ontneemt mijn adem als het er is, het geeft me het gevoel dat ik leef als het weer weg gaat. Ik kan weer ademen en ik zal telkens weer mijn adem inhouden, in de wetenschap dat het snel terug zal komen.
Hoe langer de angst weg is, hoe vervelender het gaat voelen. Ik weet tenslotte dat de angst weer terug gaat komen. Het voelt alsof de angst continue door een onzichtbaar raam op me neer kijkt en wacht op het juiste moment. Ik houd mijn adem vast, ik weet dat de angst eraan komt.
Iets nieuws… echt niet, echt niet dat ik dat ga doen, de angst zal wel in zijn nopjes zijn. Wetende dat dit nieuwe me weer zal teleurstellen. Dit nieuwe gaat me pijn doen. Dan liever de angst. Liever het bekende dan weer een negatieve ervaring toe te voegen. Een ervaring bovenop de rest van de druk waaronder ik al aan het bezwijken ben.
Ik wacht wel, ik wacht wel tot de angst niet meer angstig is. Tot ik mijn adem niet meer hoef in te houden. Misschien dat ik zelfs geheel op houd met ademhalen. Dat zal me de rust geven die ik nodig heb. Mijn adem net iets langer inhouden. Rustig inslapen… Alles beter dan nog meer toevoegen aan die druk. Dat verscheurd raken door alle emoties. De angst is bekend. De angst is vertrouwd. Waarom zou ik iets anders toestaan. Één ding is genoeg, één ding is bekend, één ding is al teveel.
Nog even inhouden die adem. Nog even totdat mijn lichaam en geest ermee op houdt. Tot al het leven in mij stikt en het op geeft. Ik hap, ik snak, en adem. Wederom adem ik. Waarom, waarom verdwijnt de angst als ik ervan weg probeer te komen? Waarom vecht dit leven in mij terug. Waarom kan ik vechten op de momenten dat mijn vechtlust verdwenen is. Waarom….waarom.
De ademteug brengt van alles met zich mee, maar het drukt ook even alles weg. Verscheurd door de frustratie van het falen. Opgelucht dat ik nogmaals mag ademen. Dat ik even niets van de druk voelde en alleen de opluchting dat alles even weg was. Dit gevoel, hoe kan ik dit vast houden? Hoe kan ik het leven blijven voelen als de druk langzaam wederkeert. Als een dam die langzaam dichtgaat en het water weer gaat buitensluiten. Alleen een enkele druppel die telkens vrij wordt gegeven, waardoor de wetenschap er is dat er achter die hoge dam een prachtig meer schuilgaat.
Hoe deze dam af te breken. Te beklimmen. Of moet ik een nieuw meer starten. Druppel voor druppel. Telkens voorbij de angst, telkens het risico, telkens het afwenden van de dood door het gevoel van leven. Druppel voor druppel. Stroompje na stroompje. Tot ik een nieuw meer heb gecreëerd of tot ik de dam heb overwonnen. Voorbij de dam. Op het meer. Dobberen in de nieuwe rust. De dam houdt het nu voor me vast. De angst is niet meer hetgeen me droog zet. Het is nu hetgeen wat mijn leven bij me houdt. De angst is niet meer mijn verstikking. Het is een herinnering geworden aan wat was en wat kon zijn. Als een belletje bij de deur die me waarschuwt als er iemand binnen komt. Dat ik kan bepalen wat ik doe met wat er bij me binnen komt. Dag angst, fijn dat je er was. Hoi angst, in deze vorm kan ik je omarmen. Kan ik je waarderen. Fijn dat je er bent.
9 Reacties
Mijn hulpverleners zeggen heel vaak dat ik mezelf weer moet worden. Maar ik ben niemand en durf niet te denken aan hoe ik zou moeten zijn, dan maar iemand gemaakt maar weet wel hoe die persoon zich hoort te gedragen.
Erg mooi geschreven thanks
Je bent een iemand, daar ontkom je niet aan, maar door je ervaring en jezelf "kwijt raken" kun je huiverig worden om een "nieuwe ik" te worden. je loopt dan tenslotte het risico deze weer kwijt te raken en waarom zou je dat risico nemen?
De uitspraak "better to have loved and lost, than to never have loved at all" is daarbij van toepassing. Als je niet jezelf bent, maar een "leeg omhulsel" waarbij je alles buiten probeert te houden, waar gaat dat omhulsel zich dan mee vullen? Je kunt er dan vanuit gaan dat dit is met hetgeen wat al aanwezig is. Als dan je trauma nog op de voorgrond staat dan zal dit vooral de bepalende factor zijn voor de vulling. Dus het is dan kiezen tussen het bekende, met alle gevolgen van dien. Of kiezen voor het onbekende, de kans, de hoop.
Hetgeen wat soms vergeten wordt als je in een diep dal terecht komt, is dat als je eenmaal die zware klimtocht naar de top van de berg hebt afgelegd, hoe mooi dat het uitzicht daar kan zijn. Hoe bevrijdend, open en zorgeloos dit kan zijn. De bruggen die je daarna nog tegen gaat komen zullen je weinig angst nog inboezemen. Je bent tenslotte dat diepe gat al eens ingevallen en eruit geklommen en je weet dat je dat kunt veranderen.
Dat is het stuk waar je naartoe kunt gaan als je de "nieuwe jij" weer gaat vinden.
Zonder licht geen schaduw, zonder schaduw geen licht.
Als het gaat om "jezelf zijn" dan zou je altijd moeten kunnen zeggen wat je denkt en vindt en voelt zonder daar last van te hebben. Er zijn voldoende mensen die niet helemaal zichzelf zijn. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je meer wint in je leven dan dat het je kost en dat jij met deze balans die je hebt kunt leven. Zo niet ben je uit balans en zou er wat moeten gebeuren.
Of met een ander voorbeeld:
Als ik met een volle tank 100km kan rijden, moet ik niet proberen er telkens 150km mee te rijden. Dan moet ik me erbij neerleggen dat er maar 100km mee kan, of dat ik vaker moet tanken, of een grotere tank inleggen waar ik wel verder mee kan rijden.
Je moet dan dus of accepteren dat het zo is, erbij neerleggen (en dat ook kunnen)
Of vaak stops maken om bij te tanken
Of ingrijpend wat veranderen.
Die "o zo leuke" keuzes zit je vaak niet op te wachten in bepaalde stadia van je herstel, maar ze kunnen je wel brengen naar de nieuwe jij. Je moet alleen opnieuw gaan ervaren dat keuzes iets op kunnen leveren (anders dan teleurstelling).
Zoals een kind dat leert fietsen door te vallen en opstaan. Hoe goed herinner jij je valpartijen nu nog met de fiets? Desondanks heeft dit doorzetten je dan wel in beweging kunnen zetten.
Ik kan zo wel een hele tijd door blijven schrijven, maar volgens mij zal het wel duidelijk zijn wat ik bedoel :-)
allereerst wat mooi omschreven en wat goed hoe je dat stap voor stap,
beschrijft waardoor ik in persoon daar zeker ook wat aan heb.
en inderdaad wie weet dat er andere zijn die er wat aan hebben,
echt heel lief van je en wat ben je goed bezig ! Knap diep respect het is moeilijk en zeker niet zomaar even te doen maar met deze uitleg en hulp.
word het voor vele onder ons makkelijker om er mee om te gaan en te,
verwerken ! en inderdaad de angst omarmen op de juiste manier.
Hartelijk dank, Anoniem83 ik ben je dankbaar!
gr Linda