Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Was het allemaal dan echt niet zo erg?

Hi allemaal, 

Ik wil graag met jullie mijn verhaal delen, maar vooral van jullie horen hoe jullie hiermee om gaan/zijn gegaan, en in hoeverre jullie dit herkennen.

In mijn pubertijd heb ik een vorm van seksueel misbruik ervaren door mijn stiefvader. Hij heeft mij niet verkracht, maar er zijn wel andere zaken voor gevallen die mij enorm hebben beschadigd.

Mijn moeder is hier achter gekomen, daarna is het niet meer gebeurd, maar zij is wel bij hem gebleven. Ze vroeg mij destijds wat ik wilde, of zij moest scheiden ja of nee. Ik was 14 toen, bang en onzeker. Wilde het mijn zusjes niet aandoen met gescheiden ouders op te groeien. Achteraf misschien de domste keuze die ik heb kunnen maken.

Inmiddels ben ik bijna 21 en ik heb er enorm veel moeite mee wat destijds is gebeurd. Ik heb er thuis nooit over kunnen praten omdat hij er altijd was. Nu woon ik samen met mijn vriendin, en komt alles eruit. 

In december heb ik het aan mijn moeder haar kant van de familie verteld. Iets dat veel dapperheid van mij vroeg. Dit zorgde voor een hoop heibel in de familie en woede vanuit mijn moeder en stiefvader. Ze begrepen niet waarom ik er naar al die jaren weer over begon, en ‘zo erg was het allemaal niet’.

Op dit moment heb ik nauwelijks contact met mijn moeder. Hem hoef ik helemaal niet meer te zien. Maar ook lijkt het alsof de rest van de familie afstand van mij heeft genomen. Ik heb het gevoel dat mijn moeder met hun gepraat heeft en ze mij zwart heeft gemaakt.

Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Moederdag komt eraan.. Allemaal die verplichtingen. Wel sta ik momenteel op de wachtlijst voor specialistische GGZ; traumatherapie. 

Ik hoop dat jullie verhalen met mij willen delen en mij eventueel handvaten kunnen geven over hoe ik hiermee om moet gaan en wat jullie hebben gedaan voor jezelf.

Veel liefs.

 

Bezig met laden...

4 Reacties *

09 mei 2020
De omgang van naasten met een trauma kan soms heel onbegrijpelijk zijn. Als het gaat bijvoorbeeld om mijn huiselijk geweld. Mijn moeder wist dat dit er was, maar bagatelliseerde dit (maakte het kleiner dan het was). Haar situatie was, dat ze niet geloofde dat ze van hem af kon en een leven als alleenstaand moeder kon leiden. Dus om gevoelsmatig met de situatie om te kunnen gaan, was dat haar strategie. In haar hoofd was de klap een tik en een trap een duwtje. Jaren later dezelfde vraag stellen brengt niet veel verschil. Toegeven dat dit zo gebeurd is zegt namelijk een aantal zaken. Ze is een slechte moeder, ze heeft gefaald, ze heeft het verkeerde gedaan/gekozen. Alhoewel het lastig is om daar dan begrip voor te vinden, ook bij hen is er een trauma ontstaan. Een trauma waarbij hun integriteit in hun rol is aangetast. Het is een overlevingsstrategie, één die ze hebben ontwikkeld om zichzelf ook van verder kwaad te beschermen, net als dat wij bepaalde gedragingen/gedachten hebben ontwikkeld. Onze last is daarentegen dusdanig hoog dat wij van deze, niet langer effectieve, gedragingen/strategieën af willen omdat ze ons leven in de weg staan. Bij naasten zie je toch nog regelmatig dat die doofpot dicht blijft. In mijn eigen situatie heb ik de conclusie getrokken dat ik niet degene ben die deze doofpot open gaat forceren. Ik win er niets meer, het heeft geen positieve bijdrage in mijn nieuwe leven. Daarnaast verandert iemand niet als deze het zelf niet wil. Dit is hoe ik er verstandelijk op kijk t.a.v. naasten. Misschien dat je er wat aan hebt.
09 mei 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

goed punt
12 april 2020
Wat erg billie dat men denkt dat zoiets maar zo weer in de doofspot gestopt kan worden, hoe men hun ervaringen verwerkt is iets heel persoonlijks. Wat een ander doet met confrontatie is aan diegene. In amerika zouden ze zeggen, sue him! En sorry hoor, maar voel je vooral niet verplicht dingen te doen wanneer je je niet gesupport of begrepen voelt door ze. Zorg vooral goed voor jezelf (en je vriendin). liefs en sterkte mi
10 april 2020
Ja Billie, het is allemaal zo erg, misschien nog wel meer dan je nu wilt toegeven. Het maakt niet uit wat er precies is gebeurd. Je bent beroofd van je integriteit en dat is misdadig. Als lotgenoot weet ik dat het voor anderen niet te begrijpen is wat jou is overkomen. Goed dat je moeder toentertijd heeft ingegrepen en is het misbruik gestopt. Jammer dat je toen geen professionele hulp hebt gekregen. Hoe eerder je hulp krijgt hoe beter en kan de schade nog beperkt worden. Goed dat je nu een vriendin hebt en is jouw situatie nu zo veilig dat dit trauma weer opspeelt. Ook goed dat je bij de gespecialiseerde GGZ terecht bent gekomen. IK hoop niet dat er een lange wachttijd is. Wat ik ook waardeer is dat je doorgaat met het vertellen over wat je aangedaan is, overkomen is. Je hebt ook gemerkt wat dat bij anderen teweeg kan brengen. Zeker als loyaliteit mee gaat spelen. Een tip: zolang de therapie nog niet gestart is, vraag bij Slachtofferhulp naar een medewerker waar je mee kunt sparren over je acties om voor anderen je verhaal te doen. Ik verwacht dat het je moeder is overvallen, en ze voelt dat zich voor haar familie moet verantwoorden. Het dilemma van de keuze voor jou of voor haar partner speelt weer op. Ja Moederdag komt er aan. Het wordt dit jaar een bijzonder moederdag. Het is niet verstandig om allemaal tegelijk bij moeder langs te gaan. Misschien is het een idee om haar als geschenk een kleine picknick aan te bieden voor jullie twee. Dan kun je haar nog eens uitleggen hoe belangrijk het voor jou is en dat het geen wraakactie is voor het dilemma waar je jouw voor gezet heeft, nl de keuze van wel of niet scheiden voor wat jou aangedaan is. Billie goed dat je geschreven hebt. Ik wens dat er meer lotgenoten zijn die op je verhaal willen reageren. Succes en geniet met je vriendin ook van het mooie weer Philip