Wanneer één familiebbericht alles activeert — hoe gaan jullie hiermee om?
Hoi allemaal,
ik wilde iets delen waar ik de afgelopen dagen erg door ben geraakt, en ik ben benieuwd of anderen dit herkennen.
Na drie jaar stilte na uitspreken wat er binnen mijn gezin is gebeurd, kreeg ik ineens een lief bericht van een familielid (tante). Op papier was het gewoon warm en vriendelijk bedoeld. Ze was benieuwd hoe het met mij gaat en zegt dat ze graag een keer langs wil komen. Mijn lichaam reageerde meteen alsof er iets gevaarlijks gebeurde. Binnen een paar seconden zat ik in een volledige trigger: paniek, overspoeling, huilen, niet meer kunnen nadenken, en het gevoel dat ik direct keuzes moest maken die ik helemaal niet kón maken.
Ik vind het zo heftig om te merken hoe één klein bericht zoveel in gang kan zetten.
Het voelt alsof mijn hele systeem dan “op tilt” gaat.
Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch.
Als ik getriggerd word, wordt het thema zó groot dat bijna alles daardoor beïnvloed wordt: ik merk dat ik me moeilijk kan richten op werk sociale contacten worden zwaar of onmogelijk mijn hoofd blijft maar draaien mijn lichaam blijft alert, alsof er gevaar is en tegelijkertijd voel ik de neiging om alle familiekontacten in één klap te verbreken, terwijl ik dat eigenlijk niet eens wil.
Mijn partner helpt me door dan niet te veel vragen te stellen, maar me te helpen gronden en ademen. Dat werkt wel, maar ik schrik er nog steeds van hoe snel mijn systeem in crisis gaat, en hoe lang het daarna duurt voordat ik weer een beetje kan landen.
Wat ik vooral merk:
het voelt soms alsof dit soort triggers alles bepalen — mijn doen, mijn laten, mijn energie, mijn keuzes.
En dat maakt me soms bang en gefrustreerd.
Ik vroeg me af hoe jullie hiermee omgaan.
Hoe gaan jullie om met situaties waarin een klein contactmoment of familietrigger ineens groot wordt en je hele functioneren beïnvloedt?
En hoe vinden jullie weer rust, of voorkom je dat je in oude patronen schiet (pleasen, alles afbreken, terugtrekken, etc.)?
Dankjewel voor het lezen.
♥
A
1 Reactie
Ik ben mijn triggers allemaal actief gaan aanpakken.
En dan niet direct die triggers maar wat er direct na komt. De gedachte, de angst, het controleverlies.
Ik heb door middel van nlp (neuro linguistisch programmeren) geleerd om alle beelden te kaderen en de afstand te kunnen nemen tot alles wat erop volgt.
De laatste triggers die ik heb gehad was omdat ik iemand in dronken toestand op de grond trof en de alcohol lucht raakte me. Ik had in al die tijd geen dusdanige alcohollucht meer geroken. De geur bracht me terug naar de persoon. De persoon bracht me terug naar momenten, etc etc. De kern van de trigger was dat alcohol door mij afgezworen was, vermeden. De confrontatie vond dus pas plaats door de trigger. De confrontatie met mijn angst voor de onvoorspelbaarheid van mensen onder invloed van alcohol. Dus door bewust tijd te nemen op dat moment voor de beelden, de gedachten, de angsten, zorgde ik voor mijzelf. De persoon uit het verleden maar ook in het heden.
Ik bracht het kleine mannetje die ik voelde op dat moment terug naar de volwassen persoon nu. Dit door "Hier en nu" oefeningen gecombineerd met verankeringen (overtuigingen vastgelegd in handeling en gedachte). Het is nu een soort sluiproute geworden naar hetzelfde resultaat maar het is begonnen met achteraf onderzoeken en regelen in mijn hoofd dat de controle in het heden meer belang heeft dan de angst uit het verleden. Door angsten actief aan te gaan (exposure) en mijn instabiele basis als persoon te verstevigen (zelfvertrouwen bouwen).
Maar het heeft de nodige moeite gekost dus maar in het begin was het zoals jij beschrijft. Onbehandeld worden die triggers steeds lastiger en heftiger. Angst die ons probeert te beschermen en daar heel slecht in is.
Hopelijk heb je hier iets aan. Mocht je vragen hebben stel ze gerust.