Nacht tegen seksueel geweld
Alweer bijna een maand geleden, in de nacht van 17 op 18 mei liep ik mee met de Nacht tegen seksueel geweld. https://www.nachttegenseksueelgeweld.nl/ Dit is een evenement (georganiseerd door Plan International) om aandacht te vragen voor het feit dat het voor veel mensen nog steeds niet veilig is om ‘s nachts alleen over straat te gaan.
We liepen vanaf middernacht een wandelroute van 20 km door Rotterdam. Met 1000 mensen liepen we deze tocht. Ik startte de route met een groep collega’s van Slachtofferhulp Nederland, van verschillende afdelingen, waaronder Henriek.
We liepen stukken door drukke uitgaansgebieden en er waren veel mensen die vroegen wat wij aan het doen waren. We vertelden dat we liepen tegen seksueel geweld en straatintimidatie en we kregen meestal positieve reacties van omstanders.
Het raakte mij om te merken dat ik me in de groep redelijk op mijn gemak en sterk voelde, maar dat ik daar alleen niet graag zou lopen.
Wat me ook raakte, waren de herinneringen aan mijn vroege studententijd die tijdens de wandeling naar boven kwamen. Op mijn 17e begon ik een opleiding aan het Grafisch Lyceum Rotterdam. Ik woonde in Zeeland en reisde iedere dag met de trein heen en weer. Zeeland was voor mij overzichtelijk. Ook in Zeeland is straatintimidatie en seksueel geweld, dat heb ik zelf meegemaakt, maar in Rotterdam was alles groter en luider en diverser. Ik weet nog dat ik ervan schrok en tegelijkertijd uren op het station doorbracht (omdat ik nog niet naar huis wilde). Ik heb in die tijd veel gezien en meegemaakt.
Om daar 25 jaar later weer te lopen en weer te voelen hoe kwetsbaar dat meisje van toen was… En dan nu in zo’n grote groep met mensen die ook vinden dat seksueel geweld en straatintimidatie moet stoppen, dat was goed om te doen. 'We claimen de nacht terug’ werd er gezegd. En dat is wat we deden. Het is een druppel op een gloeiende plaat, dat weet ik, maar voor mij persoonlijk was het meer dan dat.
Zijn er anderen die hebben meegelopen? Of heb je weleens iets vergelijkbaars gedaan? Hoe was dat voor je?
Of zou je weleens aan iets als dit mee willen doen?
Ik ben benieuwd.
Liefs, Laura
1 Reactie
Helaas kan ik vanwege gezondheidsredenen niet meelopen.
Wat goed dat je het gedaan hebt en kan me voorstellen dat het van alles oproept, maar misschien tegelijkertijd ook therapeutisch kan werken.
Soms juist met terugwerkende kracht voel je hoe kwetsbaar je was toen het je overkwam en dat kan het nodige teweegbrengen.
Dat je nu loopt met lotgenoten kan anderzijds ook een geweldige ondersteuning zijn.
Ik ben al wat ouder en heb in de jaren 80 met enkelen gedemonstreerd in Den Haag tegen de verjaringstermijn van seksueel misbruik, incest in zijn algemeenheid en ook specifiek kindermisbruik.
Dat was schijnbaar zo bedreigend dat er al gauw zo'n 15-tal politie om ons heen stond en sommeerde weg te gaan bij het gebouw van de Tweede Kamer.
In 1996 was ik bij de onthulling van een monument voor Kinderen die misbruikt zijn in Amersfoort. Het heette "Het geschonden kind". Daar konden we toen steentjes leggen voor jezelf als kind, voor kinderen geboren uit misbruikervaring, al dan niet overleden.
Er was ook een samenkomst in een sporthal en daar ontmoette ik destijds voor het eerst ook mannen die misbruikt waren, wat ik enorm dapper vond.
In het dorp waar ik lang geleden woonde heb ik samen met anderen en een betrokken fysiotherapeut, die ons zo serieus nam en zag hoe we tegen muren aanliepen, "Stichting Open Vizier" opgericht, voor hulp aan mensen met seksueel misbruikervaringen in welk opzicht ook.
Maar ook dat hulp/zorgverleners zich meer bewust werden van hoe vaak het gebeurd.
Deze heeft meer als 15 jaar bestaan en toch best een aantal mensen geholpen.
De Stichting moest stoppen wegens gebrek aan vrijwilligers.
Iets is nooit een druppel op de gloeiende plaat, elk initiatief heeft zin.
Wel vind ik het soms erg verdrietig dat vandaag de dag mensen nog steeds het taboe moeten doorbreken, alles moeten doen om de aandacht erop te vestigen.
Waar ik ook wel weet dat in decennia hiervoor ook veel bereikt is.
Daarom is het zo enorm goed en dapper als mensen vandaag de dag dit 'levend' houden actueel, er blijft werk aan de winkel, voor bewustwording en verandering.
Slachtoffers meer ruimte voelen om te mogen/kunnen praten, waar nodig daders gestraft kunnen worden, confrontaties mogelijk gemaakt kunnen worden.
Kinderen informatie krijgen over lijf en leden en het recht daarop.
Alles, hoe klein ook is van waarde....voor het moment, jezelf, voor de toekomst en hopelijk voor anderen.
GOED GEDAAN!