Moeite met binden
Hallo allemaal,
Ik ben 26 jaar oud.
Ik vind het erg spannend om te delen omdat ik heel veel heftige verhalen zie, toch hoop ik dat er mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt als bij mij.
Vanaf mijn 13e tot aan mijn 21e heb ik in een hele toxic relatie gezeten, in het begin was hij heel lief en zorgzaam maar als snel sloeg dat om in agressie.
Het eerste moment kan ik me nog goed herinneren, we hadden denk ik 4 maanden verkering en waren op zijn slaapkamer en begonnen elkaar te kietelen, perongeluk kwam ik met mijn elleboog tegen zijn hoofd, hij kreeg een waas en stond op om een knuppel die naast z’n bed stond te pakken en wilde mij ermee slaan. Ik was heel erg geschrokken en hij zag dat en barste uit in spijt en verdriet dat hij het niet zo bedoelde. Ik was heel verward en belde daarom mijn vader heel nuchter of hij me wilde komen ophalen omdat ik me niet lekker voelde. Ik vond mijn ex altijd erg zielig omdat hij best een lastige jeugd heeft gehad waarbij zijn vader alcoholist is en heel erg agressief. Deze gebeurtenissen gingen van kwaad tot erger.
Om het verhaal kort te houden, ik bleef geloven in zijn spijt. Hij realiseerde dat ik toch nooit weg zou gaan dus hij ging lekker door met kleineren en vernederen, ook in openbaar. Hij vertelde me dat toch niemand anders me zou willen en dat ik niks waard ben. Hij wenste mij de ergste ziektes toe en hij heeft zelfs ooit gezegd me te laten verkrachten door een groep mannen als ik niet van een bepaalde plek weg zou gaan. Ook zou mijn vader iets aan doen en ga zo maar door.
In de laatste half jaar van onze relatie gingen we samen wonen, online leerde ik mijn huidige vriend kennen en heb heel veel met hem gepraat en afgesproken. Uiteindelijk ben ik vreemd gegaan met hem en begon weer in te zien dat ik niet zo waardeloos was als me jaren werd verteld. Mijn ex kwam erachter dat ik vreemd ging en heeft me nog een half jaar gestalkt op elk social media platform, sms, onbekend bellen, e-mail en zelfs bloemen sturen. Ook mijn ouders geloofde niet toen ik vertelde wat er allemaal gebeurd was tussen mijn ex en mij. Ik voelde me heel alleen, ik heb thuis bewust gekozen om niks te delen omdat mijn ouders alles voor mij wilde bepalen of direct boos werden. Toen ze mij eigenlijk niet geloofde, en hoorde dat ik was vreemd gegaan vertelde ze mij dat ze me niet herkende als hun kind en dat ik maar psychische hulp moest zoeken omdat ik niet spoorde. Ik weet dat mijn ouders soms dingen zeggen uit emotie en er uiteindelijk niks van meende maar op dat moment had ik echt steun nodig en die kreeg ik niet.
9 maanden nadat het uit was met mijn ex kreeg ik last van paniekaanvallen en depressie, ik merkte toen weer hoe lastig ik het vind om mijn gevoel te bespreken met naasten omdat ze me niet serieus nemen. Ik ben toen eindelijk naar een psycholoog gegaan en heb hulp gekregen, het ging gelukkig weer wat beter maar ik ben nu weer terug bij een andere psycholoog omdat we mijn ‘probleem’ nooit bij mijn ex hadden gezocht.
Bij mijn huidige vriend nu merk ik dat ik heel snel in de verdediging modus terug val, ik bouw binnen No time een muur op en het duurt weer heel lang voor dat ik deze afbreek. Ook ben ik nog wel eens geneigd om afleiding te zoeken door te praten met andere mannen. Ik schaam me daar heel erg voor en mijn huidige vriend verdient dat helemaal niet. Maar soms voel ik me weer heel negatief en depressief en ben dan bang om een terugval te krijgen en kies dan liever voor de afleiding.
Oeps toch een heel verhaal geworden..
Ik sta open voor contact met lot genoten. Bedankt voor het lezen!
3 Reacties
Schrijf en deel het van je af, het zijn stappen op weg naar het weer accepteren van jezelf, zonder schaamte en angst.
Oeps toch weer een advies gegeven....
Bedankt voor het delen, het helpt helen.
Wat je hebt meegemaakt in die relatie, is ontzettend heftig. Die constante dreigementen, het kleineren, en de vernederingen – dat is psychische mishandeling en laat diepe sporen na. Het is vreselijk dat je zo lang in die situatie hebt geleefd, en dat je daarna ook nog gestalkt bent. En dan ook nog de reactie van je ouders... dat moet je enorm eenzaam hebben doen voelen, juist op een moment dat je steun zo hard nodig had.
Het is zo belangrijk om te onthouden dat jij hier geen schuld aan hebt. Je hebt te maken gehad met iemand die je emotioneel manipuleerde en misbruikte. Het is heel begrijpelijk dat je in zijn beloftes van spijt bleef geloven, en dat je je waardeloos voelde door zijn constante kleineren. Mensen die dit doen, zijn vaak experts in het ondermijnen van iemands zelfbeeld.
Je beschrijft dat je nu weer bij een psycholoog bent, en dat is een hele goede stap. Het is belangrijk dat jullie nu de link leggen met wat je in je vorige relatie hebt meegemaakt. Dat verklaart ook waarom je nu in je huidige relatie zo snel die verdedigingsmuur opbouwt en afleiding zoekt bij andere mannen. Dat zijn overlevingsmechanismen die je in je vorige relatie hebt ontwikkeld om jezelf te beschermen tegen pijn en teleurstelling. Het is logisch dat die patronen er nu nog zijn, en het vraagt tijd en professionele begeleiding om die te doorbreken.
Het is heel knap dat je hier zo open over bent. Het feit dat je dit deelt en dat je zoekt naar contact met lotgenoten, laat zien hoe sterk je bent en hoe graag je hieruit wilt komen.
Wat zou je nu het meest helpen om deze emotionele controle terug te krijgen, denk je? Ben je op zoek naar tips om met die verdedigingsmechanismen om te gaan, of zijn er andere dingen waar je behoefte aan hebt? We zijn er voor je.
Ten eerste: wat onwijs dapper dat je je verhaal deelt! Dat vind ik persoonlijk al een hele stap. Lucht het een beetje op om het zo “op papier” te zetten?
Ik kan niet volledig uit ervaring spreken, maar ik heb een tijd een relatie gehad met iemand die best wel narcistisch was (dat zag ik pas achteraf). Die heeft mij zo vaak naar beneden gepraat dat ik uiteindelijk echt ging geloven dat ik niks waard was, niet spoorde, en ga zo maar door. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik, nadat wij uit elkaar gingen, een gedwongen opname kreeg. Gelukkig is het met mij allemaal goed gekomen, en ben ik er veel sterker uitgekomen. Ik heb geen ervaring met fysieke mishandeling, maar geestelijke mishandeling kwam hiermee wel aardig in de buurt, denk ik.
Toen ik een relatie met mijn man kreeg, moest ik echt opnieuw leren hoe je een relatie hebt. Ik was zo gewend dat als mijn ex ging zuchten, ik weer iets verkeerd had gedaan en de ruzies zouden beginnen. Dus in het begin van mijn nieuwe relatie, als mijn man zuchtte, stond ik meteen op scherp. Hij heeft mij zo vaak moeten vertellen dat er niks aan de hand was. Zoals hij dan zei: Schat, ik adem gewoon?
Het heeft even geduurd voordat dat eruit was. Ik kan daar nu om lachen, maar jij zit er nog middenin. Ik heb daar wel therapie voor gehad, maar ik heb ook heel veel zelf gedaan — door mijn mindset te veranderen. En dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Na mijn ex en de gedwongen opname heb ik tegen mezelf gezegd dat niemand mij ooit nog kapot kan krijgen. En ik sta nog steeds sterk overeind!
Heel veel liefs