Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor nabestaanden na zelfdoding

Het gemis groeit

Het gemis groeit met de dagen, net zoals de leegte. Waar ik had verwacht dat de dag waarop het gebeurde het ergste zou zijn vind ik het gemis in de dagen die nu volgen zwaarder worden.

Je loopt tegen zoveel herinneringen aan en waar die soms ook troost geven doen die nu vooral pijn omdat het extra laat merken wat ik mis. Wat ik lief heb, maar moet missen en ze niet meer kan ontvangen. Wat moet in zonder haar.

Ze was van de gekke sokken, pepsi drinken en van kaarsjes aansteken. Nu loop je op dagelijkse basis tegen zoveel van dit soort dingen aan. Je komt de serie’s tegen die we altijd samen keken, je loopt in de supermarkt waar haar favoriete product in de aanbieding is die je opeens niet meer hoeft mee te nemen voor haar. Het zit hem voor mij in de kleinste dingen wat het gemis en het verdriet het grootste maakt. 

Hoe gaan jullie om met het gemis? En hoe kunnen jullie er zo mee omgaan dat het je niet blokkeert?

Bezig met laden...

1 Reactie

24 mei 2025
Ik mis mijn zoon ook in alles en wat mij troost geeft is hem te eren. Ik heb zijn naam met graffiti gespoten op een legale muur, van zijn onderbroeken en tshirts een wandkleed gemaakt, heb zijn tekening op een beker laten drukken, etc. Ik vertel graag aan anderen zijn streken.
Maar dit kon ik pas na 3jaar. Die eerste jaren vond ik de confrontatie met alles waar hij van hield heel pijnlijk. Maar ik ben er niet voor weggelopen. Ik heb wel heel veel geschreven aan hem. Over wat ik me herinnerde, maar ook mijn dagelijkse ervaringen. Daarbij heb ik veel gehuild, en dat hielp me om me leeg te doen voelen en minder gespannen te zijn. Ik vind het leven echt veel minder leuk zonder hem, maar ik kan weer wat plezier ervaren. En daarbij is contact met de mensen die mij positieve energie geven en bij wie ik Jurre's naam mag noemen, essentieel