rechtvaardigheid, stilte en innerlijke strijd

Dag allemaal,

Soms voelt het alsof het grootste onrecht niet alleen zit in wat je is aangedaan, maar in het feit dat je er niks over mag zeggen. Alsof je wordt gestraft voor het vinden van je stem. Alsof de enige manier om “goed” te blijven, is door te zwijgen – terwijl je vanbinnen schreeuwt.

Dat maakt het zwaar. Zwaarder dan je soms kunt uitleggen.

Ik merk dat ik mezelf steeds opnieuw probeer te bewijzen – dat ik ‘redelijk genoeg ben’, ‘stabiel genoeg ben’, ‘professioneel genoeg ben’. Alsof ik eerst duizend bewijzen moet aanleveren dat ik “veilig” en “geloofwaardig” ben, voordat ik überhaupt gehoord word.

En dat is vermoeiend. Het kost ontzettend veel energie om je leven weer op te bouwen, vooral als je onderweg steeds wordt afgeremd, gecorrigeerd of zelfs gestraft voor het willen benoemen van wat je is overkomen.

In de cultuur waar ik vandaan kom, wordt geweld tegen onrechtvaardige mensen – mensen die bewust anderen pijn doen en daar geen verantwoordelijkheid voor nemen – niet per se als iets slechts gezien. Het wordt eerder gezien als een vorm van gerechtigheid. De dader wordt niet beschermd, maar publiekelijk terechtgewezen. Omstanders laten het niet zomaar gebeuren. Ze grijpen in. Dat is wat ik altijd heb gekend: dat je als slachtoffer niet alleen staat, en dat je het recht hebt om terug te vechten.

Maar hier, in deze omgeving, lijkt alles omgekeerd. Hier moet je netjes blijven. Zelfs als je diep gekwetst bent. Zelfs als je de waarheid weet. Het slachtoffer mag zich wel uitspreken, maar alleen binnen de lijntjes. Alleen op een manier die de dader geen schade toebrengt. Die zijn naam niet noemt. Die zijn gezicht niet onthult.

En dat maakt me woedend. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle anderen die hiermee worstelen. Want als je dader nooit wordt geconfronteerd – zelfs niet symbolisch – voelt het alsof jij degene bent die vastzit. Met de pijn. Met de stilte. Met de beperkingen.

En dat terwijl je alleen maar gerechtigheid zoekt. Niet eens wraak. Gewoon de erkenning van wat er is gebeurd – en de ruimte om het te mogen zeggen.

Natuurlijk weet ik dat geweld niet de ideale weg is. Maar ik begrijp heel goed waarom het soms als de enige optie voelt. Als het systeem je niet beschermt, als woorden worden ingeslikt, als daders worden beschermd – dan raakt iets in je op. Dan vecht je op de manieren die je kent, of die je diep vanbinnen als rechtvaardig voelt.

Ik zit daartussen. Tussen werelden. Tussen stil zijn en schreeuwen.

Tussen mogen spreken en gestraft worden voor de manier waarop.

En op dit moment ben ik aan het onderzoeken welke weg ik wil nemen. Niet omdat ik per se een kant moet kiezen, maar omdat ik wil doen wat voor mij goed voelt. Wat mij het gevoel geeft dat ik mezelf bevrijd. Dat ík de dader terechtwijs – op mijn manier. Voor mijn eigen gerechtigheid. Voor mijn herstel.

Ik weet dat ik niet de enige ben. Er zijn zoveel anderen die net als ik worstelen met dezelfde strijd – tussen zwijgen en spreken, tussen woede en rechtvaardigheid, tussen vasthouden en loslaten.

Voor wie dit herkent: je bent niet alleen. Je bent niet gek. Je gevoelens zijn echt en terecht.

En geloof me, je komt je weg echt tegen. Misschien niet vandaag of morgen, maar met de tijd vind je jouw pad. Ook ik heb ervan kunnen leren – stukje bij beetje, door te voelen, te falen, te vechten en opnieuw op te staan.