Ik voel het.

Hi Femmi, allereerst wil je vertellen dat ik het heel sterk van je vind dat je het hier deelt. Helaas heerst er nog teveel een taboe op, waardoor het moeilijk is om erover te praten. Als ik je een advies mag geven; zou ik zeggen deel dit met iemand die je vertrouwd, en je geeft aan dat je slecht slaapt door wat je vroeger hebt meegemaakt, ik zou als ik jou was met een therapeut gaan praten zodat je je verhaal kwijt kunt, dit alleen al kan heel veel opluchting geven. En wat betreft de politie, ik ben zelf jaren later na de politie gegaan; ik vond het best spannend en ze waren in mijn geval niet echt empathisch, maar ja dat was mijn ervaring, en de empathie kreeg ik wel van mijn therapeut, maar voor mij was het wel een soort afronding, hiermee gaf ik aan dat het niet ok was wat de dader deed. Het wel of niet melden bij de politie is trouwens ook iets wat je met een vertrouwenspersoon of therapeut kunt bespreken; waar ben je bang voor, hoe voelt het als je het wel doet en hoe voelt het voor je als je het niet doet, er is geen goed of fout, het gaat erom dat je doet wat goed voelt voor jou. Je kan er ook voor kiezen om anoniem melding te doen bij de politie, als dat prettiger voelt.

Hoi Femmi

Wat er is gebeurd is zeker niet oké en ook niet heel gek dat je nu slecht slaapt en herinneringen hebt die weer omhoog komen. Ook omdat je hier met niemand hebt over gesproken heb. Je kan altijd informeren bij de politie en dan eventueel aangifte doen na je gesprek!
Ik hoop dat je wel gaat delen dit kan je echt meer rust geven. Weet dat dit hier altijd kan, ook kan je eventueel privé berichtje sturen als je dit zou willen. Sterkte

Liefs Marina

Hallo Femmi

Het is niet oké wat die jongen in dat park bij/met jou gedaan heeft… Ook al voelt het voor jou niet super erg wellicht, mogelijk vanwege jouw ervaringen van vroeger. Het is wel naar voor je.

Ik herken me in wat je schrijft. Ik heb in mijn adolescentie een aantal keer met verschillende jongens/mannen van mijn leeftijd seksueel geweld meegemaakt. Ik heb me nooit eerder gerealiseerd dat ik hier last van had. Sterker nog, in mijn geval had ik het zelfs verdrongen. En heb er nooit hulp voor gehad. Het kwam na iets heel anders opeens naar boven. Toen kreeg ik pas ernstige stress en spanningsklachten, mijn lichaam wist het dus wel, maar ik voelde geen emoties. Ik heb hulp gezocht en volg nu traumabehandeling en komen er ook emoties naar boven, die ik vervolgens kan gaan verwerken.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat wat jou nu overkomt voor mij en velen hier, herkenbaar is. Een normale reactie op een abnormale situatie.

Ik kan me indenken dat het eenzaam voelt om jouw nare ervaringen, van vroeger en nu, alleen te dragen. Het er niet over durven praten komt vaak voor. Toch proef ik dat je dat wel zou willen. Ik weet niet of dat klopt? Je zou misschien kunnen kijken in jouw omgeving of er iemand is die je vertrouwt en waar je je veilig bij voelt om het mee te delen. Een familielid, vriend of vriendin, collega of iemand op school, etc. Jij bepaalt wat je wel en niet wilt vertellen.
Ik durfde ook niet te delen, maar dat een aantal mensen om mij heen nu weet, zonder per se details te kennen, is fijn. Hoewel ik het nog altijd moeilijk vind erover te praten is het ‘weten’ van hun nu al even genoeg.
Ik zou jou dat ook gunnen. Het hier delen is al er moedig van je en een eerste stap met delen.

Wat bedoel je met: ik wil geen gezeik met politie? Je mag en kunt altijd aangifte of een melding doen bij de politie over wat jou is overkomen in het park.

Je zou contact kunnen opnemen met een centrum voor seksueel geweld in jouw regio. Daar zou je je verhaal kunnen vertellen en vragen stellen over wel of geen contact opnemen met de politie. Misschien kun je eens kijken op de site.

Ik wens jou veel sterkte met alles.