Gewapende overval en de gevolgen ervan...
Goede nacht, voor de zoveelste waarin ik niet kan slapen :(
Ik wilde erg graag mijn verhaal kwijt en ook graag advies en meningen van anderen horen.
1.5 week geleden ben ik op het werk overvallen door 2 mannen. Deze hebben een pistool op me gericht en met hamer tegen de ruiten aangeslagen. Mijn collega was de winkel (met goede bedoelingen) uitgegaan, waardoor ik er ook even alleen voor stond.
Op het moment dat ze binnen kwamen bevroor ik. Ik had extreme angst, trillingen en bevroor. Ze hebben een pistool op me gericht gehad en een hamer + kapmes bij de ander. Gelukkig is er niemand gewond geraakt.
Sinds de overval heb ik alleen maar ups and downs. De eerste dagen vooral erg zwaar en somber en kon er nog geen 5 seconde niet aan denken. Ik had nachtmerries en sliep slecht en had continu angst en zat gewoon in het algemeen niet lekker in me vel. Ik heb een vriend die nog bij zijn ouders woont en daar ben ik al aanwezig sinds die overval. Ik heb nog geen enkele keer thuis alleen geslapen.
Toen ik met mijn schoonmoeder op de markt liep voor wat breigaren liepen er twee gasten achter me die er veel op leken en ik kreeg een benauwend stekend gevoel op me borst en voelde gelijk angst en begon ligt te verstijven.
Een andere dag liepen we waar het wat drukker was en een man riep wat harder... ook hier weer diezelfde angst met verstijvingen etc.
Ik heb de eerste dagen ook flinke huilbuien gehad. En nu merk ik dat ik de ene dag niet gek veel problemen heb, maar de gedachtes gaan niet weg. Maar dan de andere dag gaat het weer extreem slecht zoals dus 10 minuten voordat ik deze post begon te schrijven. Net had ik nog een echt heftige paniekaanval en huilbuien en hyperventilatie omdat ik begon na te denken over "hoe nu verder" op het werk etc. Ik dacht dat het niet op wilde houden net. En inmiddels is het al weer half 3 s'nachts...
Slachtofferhulp heeft al een paar keer gebeld, maar ik moet gewoon naar de arts waarsschijnlijk voor hulp.
Nu wilt de baas graag de winkel weer zo snel mogelijk open hebben. Mijn collega staat gewoon weer aan het werk... wat ik knap vind... hij lijkt nergens last van te hebben...
Maar ik wil eigenlijk nog helemaal niets te maken hebben met die hele winkel niet... maar een andere baan wil ik nou ook weer niet... ik wil wel terug... maar het voelt allemaal te snel gaan... en de druk die de baas dus op me legt voelt benauwend... wat kan ik zeggen of doen?
Nou is er al eens eerder een overval geweest en die collega heeft een half jaar thuis gezeten en werkt nu nog rustig terug in... maar ik weet gewoon dat er geroddel komt en mogelijk gezeur op het moment dat ik er aankomende maandag niet sta... maar alleen al denken aan aankomende maandag weer starten brengt al paniek met zich mee... laat staan er echt zijn...
Wat moet ik doen? Of zeggen tegen de baas? En wat voor advies kunnen jullie mij geven in de gehele situatie? Over de arts? Tips voor de paniek en angst aanvallen? Misschien tips om het trillen tegen te gaan wat al een half uur duurd... :(
Alle hulp is echt welkom...!! Want op het moment voelt het alsof ik in elkaar stort...
3 Reacties
Wat ontzettend naar wat je is overkomen.
Heel begrijpelijk dat je hier nog last van hebt. Hoelang dat zo is is bij ieder anders, ieder verwerkt dingen op z'n eigen manier.
Zoals iemand al schrijft; dat je collega al terug aan het werk is, wil niet zeggen dat jij niet oké bent.
Dat mensen roddelen, ja dat kan ontzettend pijnlijk zijn, mensen roddelen en oordelen, maar als het op dit moment voor jou niet haalbaar is om al terug op je werk te gaan, dan is dat zo. Als ik de situatie zo lees, lijkt het me niet handig dat je weer terug aan het werk gaat. Hopelijk kan je baas dit begrijpen of kun je afspraken maken dat je eerst maar kleine beetjes of een paar uurtjes komt werken?
Heb je het gevoel dat mensen in je omgeving je steunen of een beetje kunnen begrijpen wat je doormaakt?
De slapeloze nachten en paniek/angst herken ik. Het is niet makkelijk om daar doorheen te gaan. Het klinkt als PTSS, ik ben natuurlijk geen arts dus ik kan daar niet over oordelen.
Je zou, naast dat je hopelijk steun hebt van omgeving, kunnen overwegen om b.v. EMDR therapie te doen. Ik heb daar zelf geen ervaring mee maar ik weet dat het wel word ingezet bij een traumatische ervaring. Dit zou je kunnen bespreken met de (huis)arts?
Voor de angst/paniek zou je ademhalings oefeningen kunnen proberen. Dit probeer ikzelf ook als ik weer angst/paniek heb.
Heel veel sterkte
Wat erg wat jou is overkomen. Zoals je aangeeft hoe jij je voelt en wat er in je omgaat, ben je nu niet in staat om te werken. Het is helemaal begrijpelijk dat jouw werkplek nu even de laatste plek is waar je wilt zijn. Je hebt eerst (wat) tijd voor jezelf nodig om 'bij te komen' van wat jou is overkomen en dit trauma te verwerken. Geef jezelf die ruimte, trek jouw grens. Het is eigenlijk ook niet echt verantwoord om, in de situatie waarin jij je bevindt, nu al aan het werk te gaan. Jouw baas zou hier begrip voor kunnen tonen. Dit zou jou ook helpen omdat je dan de druk niet voelt van moeten komen werken. Je hoeft je baas niet meer te vertellen dan dat je niet in staat bent om te komen. Ga wel even naar je huisarts. Die kan je misschien verder helpen met je klachten.
Dat jouw collega alweer aan het werk is, zegt niets over jou. Iedereen verwerkt dit anders. Als anderen over je gaan roddelen dan is dat zo. Ook dit zegt niets over jou maar over hen. Zij weten niet wat de impact is van een gewapende overval. Jullie baas zou hierin een rol kunnen spelen door bijvoorbeeld gezamenlijk in gesprek te gaan met de collega's en praten over wat er gebeurd is. Tenslotte is het in zijn 'huis' gebeurt. Voel je niet schuldig als je niet gaat werken. Jij kunt hier logisch niets aan doen.
Ik herken de angsten, de huilbuien, het trillen van je lichaam, de stress, boosheid en verdriet. Dat zijn o.a. de klachten van een shock. Ik heb namelijk ook een gewapende overval meegemaakt, in Brazilië. Vier bewapende mannen vielen het huis binnen van mijn schoonmoeder waar wij op dat moment waren. Ze hebben ons zo'n 50 minuten vastgehouden. Hierna durfde ik nauwelijks nog de straat op, bang dat ik de overvallers tegen zou komen en iedereen leek verdacht. Ik bleef steeds mijn omgeving scannen of het veilig was. Ik sliep slecht en huilde veel. Ik leefde in een soort bubbel, een roes. Ik ben nooit meer teruggegaan naar dat huis en mijn schoonmoeder is kort daarna verhuisd.
Ik begrijp dan ook goed dat je 'even niet' op je werk kunt verschijnen. Het heeft bij mij zo'n 3 maanden geduurd voordat ik er niet meer mee bezig was. Het heeft tijd nodig. Erover praten kan ook helpen. Je verhaal kwijt kunnen aan mensen die naar je luisteren.
Geef en gun jezelf de tijd om te herstellen. Je voelt vanzelf wanneer je wel weer naar je werk kan gaan. Mocht dit toch niet lukken dan is dat ook zo, hoe krom dit misschien ook klinkt. Veel sterkte met alles CindyLuna.
Allereerst vreselijk wat jou is overkomen!
Wat betreft je werk en de druk van je baas om as maandag weer aanwezig te zijn om 'gewoon' weer te gaan werken: wat je nu beleefd en ervaart bv op de markt, je huilbuien, niet in je eigen woning durven slapen etc:
Je bent nu niet in staat om te kunnen werken, al je stressreacties hierop geven dit aan.
Neem ze serieus: je lichaam en geest geven duidelijk aan dat deze gebeurtenis een behoorlijke impact op jou heeft. Geef en gun jezelf rust om hiervan te herstellen, werken kan op dit moment niet, geeft je teveel stress.
Wat betreft je baas: ik zou hem bellen en vertellen wat deze overval nog met jou doet en bespreek de gevolgen die je dagelijks ervaart.
Bespreek met je vriend/ ouders/ iemand die jou goed kent dit goed voor, voordat je je baas belt en vraag of iemand tijdens dit gesprek bij jou is. Als jou baas enigszins empatisch vermogen heeft zal hij hopelijk dit begrijpen, anders is het een hork die alleen bezig is met zichzelf en zijn zaak. Vaak vraagt/ regelt een baas ook hulp/ slachtofferhulp, kennelijk heeft hij geen inzicht van de impact hiervan.
Mocht je teveel pressie ervaren van je baas en maandag weer gaan werken, ga je op de automatische piloot en zal je naar mijn vrees hier op termijn nog meer ellende door krijgen, dus laat je niet onder druk zetten: kom voor jezelf op, en neem jezelf serieus!
Verder wil ik je adviseren om veel te praten hierover met mensen die je vertrouwd, geef jezelf de tijd hiervoor wat dit met jou gedaan heeft. En ben lief voor jezelf, forceer niets.
Nog een tip : zoals je beschrijft verstijf je van angst op de markt, je bent op je hoede en ziet mogelijk de daders : ga stap voor stap hiermee aan de slag om je buiten en binnen weer veilig te voelen en bedenk wat je hiervoor nodig hebt b.v ga elke dag met iemand naar buiten, een stapje verder is om b.v samen boodschappen te doen in een niet te drukke omgeving waarin je overzicht hebt.
Mocht dit stress geven kun je naar buiten gaan.
Bij heftige angst kan ademhalingsoefeningen werken zodat je wat ontspant.
Op YouTube zijn verschillende filmpjes te zien met goede uitleg om jezelf te kalmeren, EFT oefeningen, kijk of dit iets voor je is of aanspreekt, dit kun jezelf doen, ook goed zodat je hopelijk snel de regie over jezelf en jouw leven weer terugkrijgt.
Misschien kun je in rust voor jezelf dingen opschrijven wat jou hierin kan helpen. Jij kent jezelf het beste.
Hulpverlening kan ellenlang duren voordat je daadwerkelijk goede hulp krijgt. Mensen die dichtbij je staan zien en begrijpen je beter.
Het lijkt mij wel verstandig om dit kort te melden bij de huisarts - kan ook via de assistente zodat mocht je problemen met je baas krijgen het hierdoor het bekend is bij je huisarts.
Ik wens je alle sterkte, doe rustig aan!