Gevangen tussen woede en vrijheid

Gevangen tussen woede en vrijheid

Er zijn nachten waarin de woede als een storm door me heen raast. Waarin mijn hoofd overloopt, mijn hart bonkt en mijn ademhaling zwaar voelt. De herinneringen laten me niet los, hoe graag ik het ook zou willen. Ik huil, ik schreeuw, ik voel de pijn diep in mijn botten. En toch¦ blijf ik staan.

Mensen zeggen vaak: laat het los, kijk vooruit. Maar hoe laat je iets los dat in je systeem is gaan zitten? Hoe laat je iemand los die zoveel schade heeft aangericht? De dader loslaten voelt als toegeven, als vergeten wat er is gebeurd. En dat weiger ik. Ik weiger te doen alsof het nooit gebeurd is, alsof mijn pijn er niet toe doet.

Maar ik weiger om mezelf in deze woede op te sluiten.

Ik wil een liefdevol en gelukkig leven. Niet ondanks wat er is gebeurd, maar juist daarom. Want als ik mezelf volledig laat opslokken door de woede, dan wint hij. En dat zal nooit gebeuren.

Ik laat de dader niet gaan zonder gevolgen. Zijn daden zullen altijd blijven bestaan, en ik zal altijd blijven spreken. Maar ik kies er ook voor om te zijn dan mijn pijn. Ik kies ervoor om liefde te voelen, om geluk na te jagen, om mijn leven op te bouwen met kracht en betekenis.

En dat is ook jouw overwinning. Vechten voor een gelukkig leven, ondanks alles wat je hebt meegemaakt. Er zijn zoveel mensen die dit gevecht voeren, die dezelfde pijn en dezelfde worsteling kennen. Je bent niet alleen. We dragen deze last samen, maar we bouwen ook samen aan een toekomst waarin ons geluk niet wordt bepaald door de daden van een ander.

Wij overleven. Wij leven, en dat is onze kracht.