Schrijven in de community

Ik wil al een hele poos een stukje schrijven over relaties en over mijn kinderwens na seksueel misbruik. En geloof me, ik heb ook al heel wat opgeschreven… 

Deze onderwerpen zijn voor mij kwetsbaar. Natuurlijk is dat precies waarom deze community bestaat. Hier kunnen we onze kwetsbare verhalen, onze twijfels, onze ervaringen die we misschien niet met de mensen om ons heen kunnen delen opschrijven. Hier vind je herkenning, steun, erkenning. Dat maakt het nog niet makkelijk om ook daadwerkelijk je eigen meest kwetsbare ervaringen te delen. 

Als ik ga schrijven komen er emoties naar boven. Er komen allerlei gedachten die zo snel gaan dat ik er een beetje van in de war raak. Gedachten als: ‘Kan ik dit wel opschrijven; wie gaat dit lezen (wat als een bekende of familielid dit ziet); is het niet een heel warrig verhaal; wat zouden de lezers van mij denken; stel ik me niet te veel aan; Is het niet te negatief of te heftig, past dit bij mijn rol als ambassadeur?’  En ook gedachten en gevoelens over het onderwerp zelf, zoals de paniek die ik voel bij het idee dat ik zou moeten gaan daten, maar ook de angst dat als ik niet ga daten, dat ik dan nooit iemand zal vinden, de verwarring over mijn eigen seksualiteit en het gevoel van afkeer naar mijn eigen lichaam. 

Uiteindelijk schrijf ik alles op dat in me opkomt en ga ik daarna nog een stuk of 10 keer door de tekst heen om het leesbaarder te maken, de onnodige dingen en spelfouten eruit te halen. Als ik dan ongeveer tevreden ben mag de tekst eindelijk in de community. En vaak, als ik dan de volgende dag nog een keer lees wat ik heb geschreven, komen de twijfels van eerder weer even terug. 

Wat helpt het dan als er een begripvolle reactie komt! 

Reageren op anderen is voor mij trouwens heel anders, dan denk ik veel meer na over wat me raakt in het verhaal van de ander. Welk antwoord zou ik willen krijgen als ik deze persoon was? Wat herken ik? 

Ik ben benieuwd, hoe is het voor jullie om iets te delen over jezelf? 

p.s. Nu ik dit schrijf moet ik denken aan een gedicht:

De herberg-Rumi

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.