Twijfel
Twijfel, zo veel twijfel.
Sinds kort heb ik een andere huisarts. Een ontzettend lieve en warme vrouw. Vanaf de eerste ontmoeting zo'n 2 maanden geleden had ze al door dat ik weinig vertrouwen in anderen en mezelf heb, dat ik de regie/controle al een lange tijd kwijt ben. Zij behandelde me met respect, door te vragen of ik bepaalde aanrakingen oké vond en door uitleg te geven bij haar handelen. Dit voelde erg prettig maar ook heel gek. Ik ben dit absoluut niet gewend. Ondanks dat haar liefheid me de angst geeft dat ze (zoals ongeveer iedereen die ik ooit vertrouwd heb) me uiteindelijk in de steek zal laten en pijn zal doen, ben ik het contact toch aangegaan. Ik heb hier geen spijt van. Ik voel me steeds meer comfortabel bij haar. Ik kan zelfs zeggen dat ze me een veilig gevoel geeft.
Ze hoopt dat we langzaamaan samen een band kunnen opbouwen en dat zij in mijn weg naar herstel toch een beetje voor mij zou kunnen betekenen. Ik zie haar wekelijks en ik waardeer haar steun enorm. Door het stukje vertrouwen dat ze mij geeft zou ik willen beginnen met het delen van de nare ervaringen die ik heb meegemaakt. Alleen voelt dit heel dubbel en twijfel ik enorm. Ik ben bang dat het geen nut zal hebben, of dat zij het idee gaat hebben niets te kunnen met mijn verhaal. Terwijl het enigste wat ik zo graag zou willen is een "fijne" reactie. Iets wat ik eigenlijk nog nooit eerder heb ervaren. Waarschijnlijk ook de reden waarom het zo veel weerstand opbrengt. Ik schaam me en voel me schuldig. Ik heb het gevoel dat ik alle gebeurtenissen al lang achter me had moeten laten. Zo erg is het toch niet? Waarom zou dit mij nu nog bezig moeten houden? Het was tenslotte mijn eigen schuld.
De twijfel om het wel of niet te delen is zo groot en houd me enorm bezig. Eind van de week zie ik haar weer en terwijl ik het niet dan niet eens hoef te delen, geeft het me toch al zo veel spanning dat ik wil afzeggen. Waarom is dit zo'n extreem groot "ding"?
De twijfel en onzekerheid is vreselijk.
4 Reacties
Die nare ervaring, daar hoef je je niet voor te schamen en ook niet schuldig over te voelen. Als het je nu nog bezig houdt, dan was het echt heel erg.
Delen helpt, maar kan ook heel spannend zijn. Uit je verhaal maak ik op dat je iemand hebt gevonden die je genoeg vertrouwt om jouw verhaal aan te vertellen. Zij hoeft daar niks mee te kunnen, zij hoeft alleen maar naar je te luisteren. Het gaat erom dat jij je verhaal kunt delen en gehoord wordt. Ik hoop dat het je gaat lukken, want dat kan voor jou een grote opluchting zijn.
Ik heb mijn verhaal met meerdere mensen gedeeld en dat helpt mij. Vooral de eerste keer was dat heel spannend, maar achteraf was ik heel blij dat ik het had gedaan. Toen ik had besloten om mijn verhaal ook in mijn familie bekend te maken, vond ik dat zo spannend om te doen dat ik mezelf moest motiveren om te gaan en niet op het laatste moment af te haken. Het resultaat is dat ik nu ondersteuning van mijn familie heb, me gehoord voel en serieus genomen, wat mij weer een stukje lichter maakt.
Ga ervoor, het kan je helpen. Probeer je er niet druk over te maken, maar het gewoon te doen. Is moeilijk, ik weet het. Daarom wens ik je heel veel moed en sterkte om de spanning te doorstaan. Ik hoop dat het je gaat lukken. (Als het niet lukt, is dat ok, dan komt het vast een andere keer, als je er wel aan toe bent.)
Liefs, Patty
En als je dan eindelijk iemand ontmoet die zo begripvol is, dan wil je er alles aan doen dat dit blijft. En tegelijkertijd is roept het zo veel twijfel op. Dit ben je niet gewend. Kan dit wel echt zijn?
Ik heb recent ook zoiets meegemaakt bij een bekkenfysiotherapeut. Al in de wachtkamer raakte ik van streek omdat ik wist dat ze misschien een bekkenonderzoek wilde doen. Zij zag dat en gaf me de tijd om te kalmeren. Ze vertelde dat het onderzoek alleen gedaan zou worden als ik daar klaar voor was en dus niet vandaag. Daarna heb ik met haar geoefend in rustig ademhalen met mijn buik. Ik lag op mijn zij op de behandelbank en zij zat naast me met één hand op mijn buik en één hand op mijn rug. Het ontroert me nog als ik daaraan denk. De zachtheid en haar acceptatie van mijn reactie was zo nieuw en bijzonder voor mij. Ik heb dit zo gemist en er zo naar verlangd om me veilig te kunnen voelen bij iemand anders... Ik heb de hele sessie alleen maar gehuild en dat was ok voor haar. Wat een belangrijk leermoment was dit voor mij, dat ik haar kon vertrouwen en dat ze in mijn kwetsbaarheid mijn grenzen respecteerde.
Wat er bij mij dan gebeurt is dat ik me aan deze vrouw ga hechten. Dat maakt het ook een beetje spannend om weer te komen (blijft ze lief en respectvol?) of om doorverwezen te worden (dan moet ik afscheid nemen, ben ik dan weer alleen?) Hoe is dat voor jou?
Als je je huisarts eind van de week weer ziet, misschien kan je dan op dat moment beslissen wat je wil vertellen. Ik denk niet dat er een goed of fout is. Je zou het misschien ook eerst over je twijfel en onzekerheid kunnen hebben voordat je je verhaal doet. Ik hoop dat je gaat aan het einde van de week, het klinkt alsof dit contact met deze vrouw helend is.
Morgen zie ik haar weer en ik denk dat ik eerst ga benoemen hoeveel spanning ik voel en gevoeld heb. Dit had ik een van de afgelopen keren al eens benoemd toen het ook over iets lastigs ging. Ze vond het fijn dat ik dat benoemde zodat ik niet tijdens de afspraak met zo veel spanning zat, maar we het er over konden hebben. Zij kon dat alleen maar waarderen.