Mijn verhaal?

Hee leden,

Om eerlijk te zijn vind ik het enorm lastig om "mijn verhaal" te delen, maar voel ik ergens ook wel enorm de behoefte het kwijt te kunnen en er eventueel over te kunnen praten? Het voelt kwetsbaar, beangstigend maar ook heel nodig.

Mijn jeugd was moeilijk en ik heb in mijn leven meerdere nare (seksuele) ervaringen meegemaakt. Momenteel woon ik al bijna 10 jaar op mezelf, spreek ik mijn moeder helemaal niet meer en mijn vader amper. Ik ben nog steeds op zoek naar een manier om het leven te leven in plaats van te overleven. Na allerlei manieren te hebben gevonden en uitgeprobeerd om verdoving te zoeken van alle nare gevoelens en gedachten heb ik er sinds jaren een eetstoornis aan overgehouden. Daarvoor sta ik nu op de wachtlijst. Verder ben ik op en af ook al zo'n 12 jaar in behandeling bij therapeuten.

Maar goed, mijn verhaal.. Alvast mijn excuses, het wordt geen kort verhaal.

De eerste nare seksuele ervaring (voor zover ik mij kan herinneren) is geweest toen ik 11 jaar oud was. De toenmalige vriend van mijn moeder heeft mij misbruikt, waar mijn moeder bij was en toekeek. Je kan je dus voorstellen dat mijn thuis situatie of de band met mijn moeder niet goed was. Want hoe kan een moeder haar eigen dochter op zo'n moment niet beschermen? Haar eigenlijk het gevoel geven hier mee in te stemmen. Ik kan er na al die jaren nog steeds met mijn hoofd niet bij, ik gok dat dit lang zal duren en misschien nooit gaat gebeuren. Tot een paar jaar geleden heb ik dit eigenlijk als "normaal" gezien, het hoorde erbij? Er werd namelijk ook niet op gereageerd en het leven ging gewoon door. Nou ja, in ieder geval ging mijn leven op een heel andere manier door dan dat van een ander kind. Voor mijn gevoel werd ik door mijn achtergrond, (gescheiden ouders, overal tussenin staan, problemen van anderen moeten oplossen, altijd maar moeten aanpassen en op mijn hoede leven) en het daarop volgende misbruik, met een 10-0 achterstand, enorm kwetsbaar in het leven gezet. Ik heb mezelf altijd moeten redden en er werd amper naar mij omgekeken. Hierdoor ging ik op iets latere leeftijd op onderzoekingstocht met drugs en alcohol, niet thuiskomen, mijn dagen/nachten bij anderen besteden en niet naar school gaan. Waarschijnlijk om op de een of andere manier toch aandacht te krijgen van mijn ouders, of dan in ieder geval van anderen. 

Het is lastig om van die periode te herinneren wat er precies allemaal gebeurd is maar ik weet in eider geval wel dat ál mijn seksuele ervaringen niet fijn waren en ik daar niet achter stond. Of mij het op dat moment boeide is dan de vraag. Ik merk, nu ik erop terugkijk, ik spijt heb van alles wat ik heb gedaan en wat ik anderen met mij heb laten doen. Ik schaam me, ik voel schuld en bovenal voel ik me nog altijd vies. Een viesheid die niet weg te schrobben is onder de douche.

Eén situatie uit die periode kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik ging samen met een goede vriend, die ik al een hele tijd niet gezien had, ergens op een terras wat drinken. Dit was enorm gezellig. Na een paar uur was ik zo dronken dat ik naar huis wilde. Hij benoemde dat hij wel iets had wat mij minder dronken kon laten voelen, juist wat opgewekter en minder misselijk. Hij gaf me drugs en daar had ik in die periode natuurlijk niets op tegen. Dit werkte inderdaad goed, ik voelde me fijn. Hij bracht me naar huis maar wilde daarna niet meer terug fietsen. "Ik ben helemaal met je meegefietst, dan kan je me niet de deur wijzen". Van het een kwam het ander, ik wilde het niet maar voelde dat ik het maar moest laten gebeuren om er sneller van af te zijn. Voor hem duurde het te lang, hij draaide me om en duwde mijn hoofd in het kussen. Ik kon me niet bewegen en ik kon niet ademen. Dat is het moment dat ik me realiseerde, ik ben een voorwerp. Toen hij klaar was heb ik de rest van de nacht onder de douche gezeten, bloedend en met intens veel pijn. De herinnering hier aan is heftig. Het voelt nog steeds als mijn schuld. 

Deze gebeurtenis heeft mijn roekeloze periode in een klap stilgezet. Ik vertrouw niemand meer en ik kan niemand meer toelaten in mijn leven. Zodra iemand ook maar iets te dicht bij komt, gooi ik de deur dicht. Bij iedere aanraking, verkeerd woord of verkeerde blik verkramp ik en gaat mijn lichaam op slot. De woorden verkrachting, aanranding of misbruik kan ik niet verdragen. Typen is minder lastig. Maar het uitspreken.. Herkenbaar?

Dit is natuurlijk maar een gedeelte maar wel iets wat mij het meest dwarszit. Sorry voor het lange verhaal.

Lieve groetjes, Bodhi

P.S. Ik las een dag of twee geleden deze tekst in een boek;

"Na een verkrachting is aanraking nooit meer geruststellend of bemoedigend, hoe goed de bedoelingen ook zijn. Na een verkrachting is elke aanraking verdacht totdat het tegendeel in veelvoud is bewezen. Elke hand op je huid rijt de wond die nooit volledig zal genezen weer open. Als slachtoffer van verkrachting word je zwaarder gestraft dan de dader. Als slachtoffer heb je levenslang."

Deze tekst vind ik moeilijk maar ook ontzettend passend. Kunnen jullie je hier ook in vinden?