Ik reed op een kruispunt met een gangetje of 50. 
ineens zie ik een wielrenner in mijn linkerooghoek. 
ik rem maar ik rij hem vol aan en zie hem door de lucht vliegen en op de weg belanden. 
In volle paniek trek ik direct mijn deur open en ga naar de man toe. Hij is bij bewustzijn en bloedt hevig. 
ik ren naar de dichtsbijzijnde winkel om 112 te bellen, want uiteraard nu heb ik geen mobiel bij me. 
 

Hier blijkt dat ze al 112 hebben gebeld. 
Ik ren terug (gewoon lopen schijnt echt niet te kunnen) naar het kruispunt waar ik mijn auto gewoon middenop heb laten staan. 
Achter mij staat een andere auto waarvan later blijkt dat de bestuurder achter mij reed en het ongeluk heeft zien gebeuren. 
Hij probeert mij te kalmeren door te zeggen dat ik er niets aan kan doen. 
vrij snel komt de ambulance en de politie, de politie zegt later tegen mij: “Meneer is slachtoffer in dit geval. Wat vervelend is. Maar hij is tevens ook de veroorzaker van dit ongeval.”

Dit neemt wel wat schuldgevoel weg, maar ik blijf mij heel naar voelen. 
 

Er zit een deuk in mijn motorkap en kentekenplaat. 
 

Maanden later belt het slachtoffer mij nog op. 
Hij heeft er niets aan over gehouden gelukkig, het was een oppervlakkige wond. Dezelfde dag mocht hij alweer naar huis. 
Het enige wat goed kapot was, dat was zijn fiets. 
Hij vroeg zich af of ik deze fiets nog kon vergoeden?

De verzekering betaalde niet uit, want hij was de veroorzaker. Misschien lullig dat ik het niet zelf wilde betalen, maar zelf had ik ook schade aan mijn auto. Hier werd ook niets van vergoed. 

Ik had slachtofferhulp aangeboden gekregen. 
Maar ik voelde mij geen slachtoffer, voor mij is een slachtoffer iemand die lichamelijk of psychisch getraumatiseerd is. 
Jaaren later hoorde ik pas dat Slachtofferhulp Nederland je óók helpt bij de financiële afwikkeling van een ongeluk.
Dit was wel erg welkom geweest. 
 

Nu nog steeds heb ik negatieve associaties als ik (een groep of individueel) wielrenners zie fietsen. 
Mijn buik knijpt dan weer even samen.

Ik woon in een omgeving waar ik regelmatig over een smalle dijk moet rijden. 
Iedere keer als ik óp die dijk wielrenner(s) zie fietsen ga ik op mijn claxon hangen voor en tijdens het inhalen. Onderaan de dijk is een fietspad!  

Ik hoop dat het delen van mijn verhaal anderen helpt die zichzelf ook geen slachtoffer voelen. Maar toch van slachtofferhulp gebruik zouden moeten maken!

Ook hoop ik dat wielrennend Nederland de tijd neemt om een beetje na te denken voordat ze de weg op gaan.