Emotioneel leeg

Dag Gaby/Nancy, net als jij zag ik de rode vlaggen niet en net zoals jij zat ik vast in het controleren, fysiek geweld, vergeving, schuld omkeren, waanzinnige liefde, geweld, schuldig voelen en meer geweld. Totdat ik niet meer kon of wilde leven, en ook dat werd belachelijk gemaakt. Kies alsjeblieft voor jezelf en vraag je af wat nou belangrijker is: je verliefde hart of je lichamelijke en geestelijke veiligheid. Jij gaat zijn "verlatingsangst" niet genezen, ook al ga je 24 uur per dag op zijn lip zitten; het zal nooit genoeg zijn. Zoals jij het omschrijft is het eerder narcistisch controleren, een van de gevaarlijkste vormen binnen een relatie. Want dit eindigt altijd met geweld in welke vorm dan ook. Ga dit brandende huis uit en stop met het terug verwachten van alle liefde, tijd en energie die jij erin gestoken hebt. Niemand verdient dit, alles kan opgelost worden, maar: zet die stap voordat het te laat is. Aan je relatie: Ik weet uit ervaring dat je dit meeleest en nu kwaad, verbolgen, verdrietig en wraakzuchtig bent. Sluit dit af en stop met het beschadigen van anderen, voordat het te laat is. Ook jij verdient beter, maar alleen als je dit voor jezelf toe laat.

Beste Gaby-35, Ik herken delen van je verhaal bij mezelf en het is echt niet gek dat je nog in een dubio zit met je verstand en je gevoelens. Mijn ex begon ook met zogenaamde “ verlatingsangst “ en zocht overal een excuus voor zijn gedrag, behalve bij zichzelf. Hij had een constante drang om met mij in contact te zijn, wat bij mij verstikkend werkte. Op een gegeven moment heb ik hier wat van gezegd en geprobeerd met hem af te spreken dat hij mij onder werktijd niet appt of belt, tenzij het om een noodgeval ging. Hij hield dit een week vol en vond dat hij mij mocht contacten omdat ik “ zijn vrouw “ was. Wat ik daarvan vond, maakte hem totaal niets uit! Uiteindelijk ben ik met hem mee geweest naar zijn intakegesprek bij de POH-GGZ en heb dit daar gelijk aangekaard. Zij bevestigde dat het niet gezond is als iemand constant in contact met je wilt blijven. Ik wist dat er wat anders achter zat, maar hoopte dat hij mij dit zelf zou vertellen (dat hij bang was dat ik vreemd zou gaan). Dit heeft hij eerder nooit benoemd, maar dit werd me wel duidelijker. Pas als we een ruzie hadden, deed hij uitspraken waarbij hij mij beschuldigde van vreemdgaan. Alles werd bevestigd. Toen ik op een gegeven moment de relatie abrupt beëindigde, omdat de grens voor mij bereikt was en hij agressief richting mij werd, begon mijn rollercoaster waar jij nu in zit. Mijn gevoelens en verstand vochten constant met elkaar. Ik miste de “ leuke “ momenten, maar wist dat teruggaan niet goed was. Hij kon dan wraak op mij nemen, mij gaan mishandelen of zelfs vermoorden. Ik heb de gehele relatie hoop gehad dat zijn gedrag met professionele hulp zou veranderen. Ik ben overal mee naar toe geweest om er zeker van te zijn dat hij daar eerlijk zou zijn ipv alles te verbloemen. En na de breuk begon ik te hopen dat hij inzicht kreeg in zijn gedrag. Maar uiteindelijk heb ik dit los kunnen laten door me erbij neer te leggen dat het probleem tussen zijn oren zit. Het is een ziekte waarvan hij nooit zal genezen. Met behandeling leer je er slechts beter mee om te gaan, maar verdwijnen zal het nooit. En ook de druk van familie en vrienden spelen een rol. Uit goede zorg en bescherming hebben ze liever niet dat je teruggaat. Het gaat veel van je vragen, maar als je in jezelf durft te geloven en van jezelf durft te houden kom je hier ook weer uit en zal je inzien dat je er goed aan hebt gedaan om weg te blijven. Hoe moeilijk het ook is, hoe graag je ook naar de leuke momenten verlangt. Onthoud dat de nare ervaringen alleen maar erger kunnen worden en zeker niet zullen veranderen. Succes en veel kracht toegewenst!

Hoi Gaby, De ernst van de gebeurtenissen die je beschrijft hebben je al hier doen belanden. Met je verstand begrijp je dat je jouw omgeving serieus neemt zoals zij de situatie bezien. Zelf schrijf je dat je van hem houdt. Waarschijnlijk denk ik dat je door de dwingende controle af bent geraakt van je eigen ik, en je jouw eigen onderbuikgevoelens niet meer voelt. In mijn ogen is er meer aan de hand met deze persoon. Veelal schermen ze naar de buitenwereld met lichtere termen van hun aandoening. Veelal helt het in de praktijk over naar de totaal andere kant. Houd je echt van hem? Wil je hem redden? Wil je dat de relatie koste wat kost slaagt, ook vanwege een eerdere echtscheiding? Ik hoop dat je rust kunt nemen en afstand om voor jezelf de vragen te beantwoorden. Schaam je niet voor jezelf nog voor anderen. Je hoeft niemand iets te bewijzen. Mensen met extreme persoonlijkheidskenmerken zijn in den beginne enorm innemend. Ze hebben pieken en dalen. En als ze in de piek zitten kun je er als een blok voor vallen. Maar het blijft niet zo. Zij veranderen niet, mits zij zelf willen. En heel hard, maar ook ik ben door schade en schande "wijs" geworden; Ze veranderen niet voor en niet door ons. Voordat alles veel erger wordt zou je samen met de mensen die je nu waarschuwen/steunen een plan kunnen opstellen om je zo zacht mogelijk te onttrekken aan deze destructiviteit. Dat je hem mist is omdat je gevoel hebt. Vraag je af wát je mist. Misschien kom ik belerend over, maar mijn hart krimpt en ik raad iedereen aan die hiermee te maken krijgt zijn eigen geluk te zoeken. Je bent het zeker waard.