Nooit meer

Ik heb al eerder mijn verhaal hier geschreven.... nu, 12 weken na het overlijden van mijn man dendert er maar steeds dezelfde gedachte door mijn hoofd: hij komt nooit meer, ik zal hem nooit meer zien of vasthouden, nooit meer samen eten, op vakantie gaan, zijn kleren wassen en nog zoveel dingen meer die nooit meer zullen gebeuren.... ik zet mijn gedachten graag op papier. Op de een of ander manier helpt dat..

Daar sta je dan…..
Je doet het zo goed….. zeggen ze.
Je bent zo sterk… zeggen ze.
We zijn trots op je …. zeggen ze.
Maar….
Daar sta je dan bij de kapstok waar je zijn jas en schoenen ziet staan,
beseffende dat hij ze nooit meer zal dragen.
Daar sta je dan, in de schuur bij zijn fiets, waar zijn rugzak nog aanhangt,
beseffende dat hij deze nooit meer zal gebruiken.
Daar sta je dan, het bed te verschonen waar je altijd samen in sliep,
beseffende dat je er voortaan alleen in ligt.
Daar sta je dan in je prachtige keuken te koken op je inductiekookplaat,
beseffende dat je nooit meer voor hem zult koken.
Daar sta je dan met de parasol in je handen om in de tuin neer te zetten,
beseffende dat je er nooit meer samen onder zult zitten.
Daar sta je dan, kijkend naar de auto die steeds voor de deur staat,
beseffende dat je hem nooit meer uit zijn werk thuis zal zien komen.
Daar sta je dan, in een showroom vol met grafmonumenten
beseffende dat je dit voor jouw eigen liefste moet uitzoeken.

En dan…
komt die keiharde werkelijk zo ongelofelijk hard binnen…
dan ben je niet meer sterk…. dan vallen de tranen,
en wil je hem alleen maar weer terug….