De buurvrouw valt mij aan.

Ik deel deze woorden na een gebeurtenis, mij is geadviseerd om een brief te schrijven met me gevoel erin.

Deze dag staat in mijn geheugen geschreven, de zwarte dag.

Het begon vrij rustig, uit mijn nachtdienst gaan slapen en totaal geen problemen.

Begin van de avond naar bed gegaan zodat ik nog een beetje slaap te pakken had.

Omstreeks 21.00 uur werd ik wakker, keek op me telefoon.

Je had mij een bericht gedaan over je huissleutel, ik gaf aan dat ik deze door de brievenbus zou gooien.

Dit accepteerde jij niet, en belde mij boos op.

Hierop besloot ik dan maar die sleutel te brengen, waarop jij gelijk dreigend voor mij kwam staan.

Ik moest mijn k bek houden, en je moest er niet achter komen dat ik nog meer meldingen ging maken bij de woningstichting want dan zou je me kop kapot slaan.

Weet je dat zulke woorden al pijn doen?!

Het feit dat ik me eigen omdraai om de confrontatie uit de weg te gaan, en jij me een duw geeft.

Wat uitloopt in rake klappen op mijn hoofd, en schoppen tegen me buik aan.

Weet je wat je me aan hebt gedaan?

Nee dat weet je niet! Waarom niet? Omdat je gewoon geen gevoel in je flikker heb zitten…

Mijn kind stond in de deuropening heeft alles meegekregen.

Slapeloze nachten ervan omdat ze bang is dat de buurvrouw op haar moeder inslaat!

Maar wat boeit het jou, er zit geen greintje respect in.

De hoofdpijn die dagen aangehouden heeft, maar ook de angstaanvallen.

Je bent het allemaal niet waard, en weet je het aller ergste is.

Er is 1 persoon die dit allemaal heeft veroorzaakt, diegene die de grootste bek altijd had over je.

Diegene die juist de meldingen heeft gemaakt bij de woningstichting en mij daarvan beticht.

Blijkbaar was het jou allemaal waard, om mij in mekaar te slaan….

Mijn kinderen trauma’s te bezorgen….

En mijn man de angst dat jij de woorden waar maakt, en hij me kapot geslagen terug vind in de voortuin.

Het werkt niet om te schrijven erover, of om te praten erover.

Maar wel om jou in te laten zien dat je met geweld niet alles oplost!

Trauma heb je niet voor even maar wel voor je hele leven.. onthoud dat maar is.


Deze brief zou naar mijn buurvrouw moeten, die mij 1,5 week geleden mishandeld heeft.

Vandaag een heel gesprek gehad met de wijkagent, die adviseerde me om echt aangifte te doen.

Ik durf niet, bang dat ze me nog een keer pakt.. wie zegt mij dat ik er dan levend vanaf kom?!