Waar laat ik de boosheid?

Pff best spannend om hier voor het eerst iets te delen. Maar in het lezen van de verhalen van anderen zoveel herkenning, dat ik me al iets normaler voel ;)

Ik ben van mijn zesde tot elfde door mijn oom misbruikt. Daar ben ik zo’n 20 jaar later pas over gaan praten en vervolgens voor in therapie gegaan. Dat zit ik nog steeds.

Jong getrouwd met een man die op zijn manier van mij hield, maar ook onveilig was en waarbij seks een harde voorwaarde was. Een aantal jaar en 2 kids verder was ik in therapie voor het misbruik uit mijn jeugd. Ik realiseerde me dat als dat grensoverschrijdend was, het gedrag van mijn partner niet anders was. Ik ben, met mijn kinderen, bij hem weggegaan. 

En jaar daarna ging ik voor het eerst op date, een totaal nieuwe ervaring, via een datingapp enzo. We zouden wat gaan drinken, ik had zelfs nog voorafgaan aan de ontmoeting een berichtje gestuurd dat ik sowieso geen seks wilde, en hij zei dat dat helemaal oké was. Ik was zo trots op mijzelf, kijk mij mijn grenzen aangeven. 

Het was een catfish.
Toen ik hem ontmoette was het donker, ik had een raar gevoel, hij leek niet zo op de foto’s. Hij zei dat hij zijn jas nog moest pakken, of ik even meeliep. Dat deed ik braaf. Dat rare gevoel negeerde ik, dat deed ik tenslotte mijn hele leven al. Eenmaal binnen om zijn jas te pakken duwde hij mij gelijk op een bed en heeft mij daar een paar uur vastgehouden en 2 keer verkracht in die tijd. 

Ik ben de volgende dat naar centrum seksueel geweld gegaan, politie gebeld. 
Twee weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Abortus overwogen, wilde het rationeel wel, maar ik kon het niet. Ik kon het gevoel/idee van meer geweld aan mijn lichaam niet verdragen. Ik kreeg een miskraam. 
Paar weken daarna aangifte gedaan. Vervolgens na ruim 2 jaar wachten kreeg ik een telefoontje dat de politie met het onderzoek begonnen was en dat ze de dader op dat moment aan het verhoren waren. Ongeveer 3 maanden na dat telefoontje kreeg ik een brief van de OvJ dat de zaak geseponeerd wordt vanwege gebrek aan wettelijk bewijs. Die brief kreeg ik vorige week. 

En sindsdien voel ik zoveel woede. Ik haat alle mannen die zich mijn lichaam hebben toegeeigend alsof het wegwerpplastic is. Ik ben boos dat ik geloofde dat als ik alle stappen netjes zou doorlopen dat er dan rechtgedaan zou worden. 
Gelijk aangifte doen, mijzelf dwingen om alles te vertellen aan de politie wat ik alleen maar wil vergeten. Mijzelf dwingen om iedere dag mijn bed uit te komen, en voor mijn 2 lieve kindjes te zorgen, te werken, terwijl alles in mij wil slapen en nooit meer wakker worden. 
Iedereen zegt dat het zo belangrijk is dat slachtoffers praten. Dat ‘we’ er dan tenminste iets aan kunnen doen. En het voelt zo eenzaam als dat dan helemaal niet zo werkt in het echt. 
Ik heb geen spijt van het aangifte doen. Want dat was mijn keuze, ik voel me er sterker door. En deze boosheid is beter te verdragen dan het gevoel van hopeloosheid en zelfhaat dat ik eerst vooral had. 
Maar het is ook eng. Voor het eerst gaat de boosheid niet naar binnen. Maar het is zoveel boosheid. Het is niet de ‘mooie’ soort woede die activeert en maakt dat mensen anderen gaan helpen weet je wel. Het voelt vernietigend, stormachtig, ongericht, verlammend. Ik weet niet waar ik het laten moet. Ik voel me boos op alles en iedereen. Ik trek mezelf steeds meer terug. En dat kan me ook niets meer schelen. Het maakt me eindelijk niets meer uit wat anderen denken, dat is dan wel weer lekker. Het voelt haast kinderlijk. Het liefst wil ik de hele dag gillen en schreeuwen dat het niet eerlijk is. 

Nou, ik weet dus niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Ik ben benieuwd of anderen dit herkennen, en wat hierna dan komt?