Mijn ervaring met een lotgenotengroep voor jongeren

Voor dat ik uit kom bij een succes ervaring stel ik me nog een keer kort voor, ik ben Janine, 26 jaar jong. Ik ben samen met twee biologische oudere broer opgegroeid bij mijn biologische ouders.

Ik spreek in de term biologische ouders en broers, door alle nare ervaringen heb ik afstand van hun gedaan  

Ik ben van mijn 7de tot mijn 14de seksueel misbruikt door mijn twee biologische broers, mijn oudste biologische broer is er mee begonnen, mijn andere biologische broer heeft het in de jaren daarna overgenomen. Tot mijn 20ste levensjaar wist ik niks van mijn verleden, door een trigger, een verkrachting, zijn er in de vorm van herbelevingen puzzelstukjes omhoog gekomen. Tot op de dag van vandaag is de puzzel nog niet af, dit betekent dat er door triggers nog nieuwe puzzelstukjes bij kunnen komen.

Inmiddels ben ik al 5 jaar onder behandeling in de ggz en heb ik met veel hobbels een manier weten te vinden om te leven met mijn verleden. Hoe naar het ook allemaal is, er zijn ook een hoop leuke en positieve dingen gebeurd in de afgelopen 5 jaar.

Ik zag nooit de meerwaarde in van een sociaal netwerk, van mensen dicht te laten komen. Ik stond er altijd alleen voor, mijn vader werkte veel en mijn moeder was emotioneel afwezig en schold me liever uit dan lieve worden of normaal te communiceren. Mijn gedacht ‘ik heb niemand nodig, ik kan allen vertrouwen op mijzelf!’ Tot dat!

Tot dat ik 1 a 2 jaar geleden in contact kwam met Sonja Graansma. Sonja heeft vanuit haar ervaring de herstelcirkels opgezet. Een geweldig initiatief! Ik zag dat contact hebben met je naasten een belangrijk onderdeel is in je proces van herstel. Ik zag door de herstelcirkels dat het contact hebben met naasten meerwaarde had, maar ik had de mensen niet om mij heen waarmee ik het kon delen. Ik sloot me aan bij in mijn stad gelegen organisatie, Tiel Tip Top. Een organisatie die zich inzet voor een schoner en socialer Tiel. Hier bouwde ik een stabiel netwerk op, die ik nu inmiddels vrienden mag noemen.

Via mijn ervaring neem ik regelmatig deel aan lotgenotengroepen bij een instelling, vaak is de leeftijd van de deelnemers richting de 40,50 a 60 jaar. Je voelt een bepaalde connectie omdat je alle getroffen bent, je heb gemeen dat er ooit iemand over je grens is gegaan. Ik merkte vaak dat je als twintiger anders in het leven sta dan iemand van zestig. 

Ik heb daarom deelgenomen aan de eerste bijeenkomst voor jongeren en ik heb dit als super fijn ervaren. Niet alleen om mijn herkenning en erkenning uit te spreken maar ook omdat je allemaal in de zelfde levensfase zit. Vaak hangt er een veilige sfeer, ook deze bijeenkomst. Wat ik erg prettig vond is dat ik vrijer over intimiteit na seksueel misbruik kon praten.