27, Weduwe en alleenstaande moeder na een verkeersongeval

Haai lotgenoten en nabestaanden,

Mijn zoontje en ik hebben samen heel wat meegemaakt. Dit deel ik graag met jullie. Omdat het een onwijs lang verhaal is, plaats ik dit graag in delen. Te beginnen met de dag dat alles gebeurde…

Op 14 juli 2022 werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid.

Op een schitterende zomerdag vertrok mijn man met de motor naar zijn werk. In de ochtend gaven wij elkaar nog een kus en zeiden wij tot vanavond tegen elkaar. Niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn.

Rond 16:45 kreeg ik een appje van mijn man dat hij klaar was met werk en naar huis zou komen. Zelf werk ik tot 17:00 en haal ik daarna onze zoon op (op dat moment 1 jaar en 3 maanden oud). Eenmaal thuis aangekomen begin ik aan het eten, met in mijn hoofd dat mijn man elk moment thuis kan komen. Omdat hij in Rotterdam werkte en ik door files nooit wist hoe laat hij precies thuis zou zijn, konden wij elkaars telefoon tracken. Zo wist hij wanneer hij ongeveer thuis zou zijn. Ik merkte op dat hij wel erg lang op een bepaalde plek stond. Dit komt vast door file, dacht ik. Toch voelt het niet goed en had ik hem al lang thuis verwacht. Terwijl het eten nog zachtjes opstaat, zie ik mijn buren thuiskomen en maak ik buiten even een praatje met ze, met mijn zoon op mijn arm. En op dat moment komt er een politieauto onze straat in gereden. Het is niet uit te leggen, maar ik wist meteen dat ze voor mij kwamen. Ze stoppen voor mijn deur en lopen mijn kant op. Dit is foute boel. "Mevrouw, u moet nu mee komen," zegt de vriendelijke agente. "Uw man heeft een ongeluk gehad met de motor en gaat hoogstwaarschijnlijk niet overleven." Terwijl voor mijn gevoel de grond onder mijn voeten verdwijnt, wordt er gezegd dat ik moet opschieten. Ik moest wat spullen pakken en direct de politieauto in. Ik pak snel een tas die in de buurt ligt, stop daar een oplader in, mijn bril, make-updoekjes en mijn lenzenvloeistof. Ik zal vast wel een tijdje in het ziekenhuis zijn, denk ik. Mijn zoontje gaat met de buren mee en als een gek rijden wij naar het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam. In de politieauto bel ik mijn schoonouders en mijn moeder op. Ook zij komen eraan.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen kan ik geen stap verzetten. De vriendelijke agente helpt mij uit de politieauto en brengt mij naar de juiste afdeling. Ik heb voor mijn gevoel wel 100x gevraagd of mijn man nog wel leefde. Hij leefde nog, maar moest met spoed geopereerd worden. Ik moet al mijn gegevens doorgeven en op dat moment is het wachten. Het moeilijkste was dat ik daar helemaal alleen in een kamer zit. Ik begin alvast mijn lenzen uit te doen, make-up te verwijderen en mijn bril op te zetten. Ik weet dat er nog veel tranen gaan vloeien en dat dit het beste is om te doen. Even later komen ook mijn schoonouders binnen en daarna mijn moeder. We wachten totdat we bericht krijgen over hoe het met mijn man gaat.

Op een gegeven moment komt er iemand bij ons die zegt dat hij geopereerd is en richting de IC gaat. Daar moet hij verder onderzocht worden op wat de schade nog meer is. Wij krijgen een familiekamer op de IC. Ik maak de afspraak dat zodra het kan ik direct naar mijn man toe wil en dat mijn schoonmoeder met mij mee mag. Oke, denk ik, hij is er nog en voelde een vlaag van opluchting. Helaas duurt dit gevoel niet lang. Nadat wij een familiekamer toegewezen hebben gekregen, komt er iemand binnen die aangeeft dat mijn man opnieuw geopereerd gaat worden. Meer informatie dan dat komt er niet. Omdat je niets anders kan doen dan wachten en hopen, voel je je heel erg machteloos. En ondanks dat ik al wist dat hij zou overlijden toen ik de politie de straat in zag rijden, kwam de klap toch echt heel erg hard. Ik denk dat het rond een uur of 22:00 geweest zal zijn toen er een heel team de familiekamer in kwam. Oke, nu krijgen we te horen wat ze hebben gevonden, denk ik nog hoopvol. Maar we krijgen meteen het keiharde bericht dat mijn man overleden is. Ik zakte letterlijk door mijn benen en kon nog net opgevangen worden door mijn moeder en schoonmoeder. Wat er daarna allemaal verteld is, heb ik niet opgeslagen. In het begin kon ik alleen maar voor mij uitstaren. Daarna heb ik dingen gezegd als: "Maar wat moet ik nu dan doen?" "We hebben een kind." "Ben ik nu 27 en weduwe?". Ik denk dat ik in een soort shock raakte, totdat ik mij bedacht dat ik de werkgever van mijn man moest bellen. Hij zou tenslotte de volgende dag niet naar werk komen. Ik moest zijn vrienden bellen om te vertellen dat hij er niet meer is. En ik moest naar hem toe, naar zijn levenloze lichaam…

Op het moment dat wij naar hem toe mochten, kon ik niet bewegen. Ik werd door mensen ondersteund omdat ik gewoon niet kon lopen. Het was midden in de zomer, maar ik kon alleen maar trillen. Ik had het koud en de tranen stopten niet met vloeien. Daar lag hij inderdaad. De man waar ik het meest van houd. De man waarmee ik de rest van mijn leven zou doorbrengen. De vader van mijn kind. Mijn toekomst… In 1 klap weg.

Ik kreeg de kans om heel even alleen bij hem op de kamer te zijn. Nadat ik hem meerdere keren in zijn hand had geknepen, in de hoop een reactie terug te krijgen, viel ik huilend op zijn borst in slaap. Nadat de forensisch arts van de politie langs was geweest, heeft mijn moeder mij om 03:00 in de nacht thuisgebracht. Eigenlijk durfde ik niet naar huis, maar als ik het nu niet zou doen, dan zou ik nooit meer durven. Thuis aangekomen heb ik geprobeerd om nog wat mensen te bellen. Helemaal niet realistisch zo midden in de nacht.

De volgende dag bleek de nachtmerrie nog steeds echt te zijn en moest ik een uitvaart gaan regelen…

Wordt vervolgd!