Na 50 jaar wennen aan een leven zonder geheim
Ik vertel mijn verhaal hier even in het 'kort'.
Ik ben op zoek naar mensen die zich in mijn verhaal herkennen en waarmee ik ervaringen uit zou kunnen wisselen.
In 1971 gingen mijn biologische vader en mijn moeder uit elkaar. Mijn moeder was verliefd geworden op het broertje van haar vriendin. Met mij, mijn broertje en een paar tassen met spulletjes staken we de straat over. Daar woonde de nieuwe liefde van mijn moeder bij zijn broer en schoonzus in. Op de eerste ochtend op dat nieuwe adres startte het misbruik van mijn stiefvader al.
Niet lang daarna heb ik in al mijn onschuld mijn biologische vader verteld dat mijn stiefvader aan mij zat. Mijn vader had op dat moment autorijles en zowel hij als de rijinstructeur schrokken enorm. Mijn biologische vader heeft geprobeerd een gesprek met mijn moeder aan te gaan, maar dat heeft mijn stiefvader niet toegestaan. In die tijd had je geen smartphones, er waren zelfs nog geen telefoons. Mijn biologische vader heeft de kinderbescherming gebeld. In die tijd was alles anders dan nu, en kreeg hij het advies het nog maar even aan te kijken omdat het een kinderfantasie kon zijn. In al die jaren heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven verlopen zou zijn wanneer de kinderbescherming WEL actie ondernomen had. Lang verhaal kort, die 'kinderfantasie' was een realiteit van ruim 11 jaar ernstig seksueel misbruik. Nergens in huis was ik veilig. Niet in mijn eigen bed, niet in de badkamer (hij draaide de deur vanaf de buitenkant open) niet als er visite was. Het gebeurde altijd en overal. Nadat ik het mijn biologische vader had verteld en er niets veranderde durfde ik niemand meer in vertrouwen te nemen. Het leven ging verder, dag na dag, week na week, jaar na jaar en daarmee het misbruik ook. Op mijn 19e, vlak voor ik het huis uit zou gaan, kreeg ik een enorme ruzie met mijn stiefvader. Er waren altijd spanningen tussen hem en mij sinds ik nee was gaan zeggen en ik het misbruik niet meer toeliet. Hij stond met gebalde vuisten voor mij om me te slaan toen ik riep: "Als je mij slaat, vertel ik alles". Mijn moeder, die er bij stond riep, wat moet jij dan vertellen? Op dat moment sprak ik voor het eerst uit naar mijn moeder wat mij was overkomen, en dat mijn stiefvader aan mij had gezeten. Een enorm afgezwakte versie van wat er in werkelijkheid gebeurd was. Mijn stiefvader ontkende, maar mijn jongere broertje die ook in de keuken stond zei: "Het is wel waar, want hij heeft het bij mij ook gedaan". Ik had een 11 jaar jonger zusje, ik was altijd bang geweest dat haar iets zou overkomen, en nu bleek mijn broertje slachtoffer te zijn! Mijn moeder was er kapot van en heeft dagen huilend op bed gelegen. Zij was geen sterke vrouw en bang voor het oordeel van haar omgeving. Zij had geen eigen inkomen en had zelf geen basis om op terug te vallen. Haar moeder overleed toen zij 16 was. Ze moest stoppen met haar opleiding om voor het gezin te gaan zorgen. Na het overlijden van haar moeder werd zij misbruik door haar eigen vader die alcoholist was.
Mijn stiefvader was dominant en manipulatief en mijn moeder besloot bij hem te blijven. Ik was niet sterk genoeg mijn moeder, maar daarnaast ook het hele gezin te verliezen en dus hield ook ik contact. Dat was geen weloverwogen beslissing. Dat is hoe dingen gaan. Dag na dag, week na week. Mijn stiefvader gaf aan spijt te hebben, al liet hij dat in zijn dominante gedrag niet zien, ik wilde hem graag geloven. Ik volgde therapieën, ging trouwen, kreeg 2 fantastische kinderen (in 1992 en 1997), ging scheiden in 2002 en vond 21 jaar geleden mijn nieuwe liefde waar ik nog steeds heel gelukkig mee ben. Hij is rustig, bij hem kan ik volledig mezelf zijn en voel ik me 100% veilig.
Mijn beide partners heb ik in vertrouwen genomen en verteld over het misbruik.
Wat bijzonder was binnen ons gezin was dat mijn jongste broertje en zusje niets van het misbruik wisten. Zij hadden geen idee wat hun biologische vader gedaan heeft.
Het leven kabbelde verder. Voor de buitenwereld waren wij een normaal, en ik denk zelfs hecht gezin. Ik woonde als enige van de vier kinderen bij mijn moeder en stiefvader in de buurt. Wat mij opvalt is dat veel mensen bij misbruik vaak denken aan asociale disfunctionerende gezinnen. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit niet de werkelijkheid is. Mijn ouders hadden een bedrijf, een leuk huis, voldoende inkomen om een of meerdere keren per jaar op vakantie te gaan. Zij hadden een warm contact met mijn oom en tante (broer van mijn moeder), ging ook met elkaar op vakantie en nichtjes en neefjes logeerde regelmatig bij elkaar. Binnen ons gezin waren door de loop der jaren heen patronen ontstaan die niet goed waren, maar die perfect functioneerde. Mijn stiefvader had er alle belang bij dat het geheim een geheim bleef. Daardoor was hij aardig voor mij en een geweldige opa voor mijn kinderen. Mijn moeder en ik wilde mijn jongste broertje en zusje beschermen. Zij wisten van niets en wij wilde niets doen om hun zorgeloze levens overhoop te gooien. Dus waren wij een warme liefdevolle familie. We hadden feestjes, familieweekend, gingen met elkaar dagjes op pad, en iedereen was altijd welkom. Het was een prachtig toneelstuk en iedereen kende zijn rol en vertolkte die met verve tot in perfectie.
Om heel eerlijk te zijn was ik er zelf in gaan geloven. Dacht ik dat ik mijn stiefvader alles had vergeven en dat een nieuwe start na misbruik dus echt mogelijk was!
In 2015 werd mijn moeder ziek. Zij had al ernstige COPD en kreeg daarnaast borstkanker met al snel uitzaaiingen naar de longen. We dachten dat zij niet lang meer zou leven, maar met bestralingen en hormoontherapie heeft zij toch nog vijf jaar geleefd. We hebben fijne dingen met haar ondernomen. Ik ging mee naar ziekenhuis afspraken, hielp haar met boodschappen, de tuin en het huishouden. Samen scande we alle familie foto's en dia's in van ons gezin en de generaties voor ons. Tijdens die middagen kwamen de verhalen los en zag ik een moeder die ik nog niet kende. Mijn stille, verbitterde en regelmatig harde moeder had ook een hele zachte kant.
De laatste maanden voor haar overlijden ging ze snel achteruit. Ze werd milder. Mijn stiefvader probeerde voor haar te zorgen, maar hij was voornamelijk bezig met hoe zwaar het wel niet voor hem was. De nare kanten van zijn karakter kwamen door de jaren heen toch steeds weer boven drijven.
Ik zorgde voor mijn moeder, bracht haar naar de wc, hield haar gezelschap. Toen mijn stiefvader boodschappen ging doen ben ik op mijn hurken bij mijn moeder gaan zitten. Ik heb haar handen vastgepakt en gezegd dat ik haar alles vergeef. Dat ik wilde dat ze zonder schuldgevoel of spijt de wereld zou verlaten. Dat ik haar niets kwalijk nam en dat ik ontzettend veel van haar hield. Mijn moeder brak en ze huilde en huilde. Het spijt me zo fluisterde ze zacht. We hebben elkaar lang en stevig vastgehouden. Een week later is ze overleden in bijzijn van mijn zusje, mijn stiefvader en mij.
Tijdens het regelen van de uitvaart ontstonden de eerste irritaties al. Hij was dominant en wilde alles bepalen. Mijn moeder hield van pioenrozen, lathyrus en seringen. Ik hou van tekenen en schilderen en wilde graag iets maken voor op de rouwkaart. Dat mocht, maar dan moesten het fresia's worden. Mijn broer, zus en ik waren verbaasd. Fresia's! Daar hadden we mijn moeder nog nooit over gehoord. Mijn stiefvader wilde mensen uitnodigen waar mijn moeder niets mee had en mensen uitsluiten die mijn moeder dierbaar waren. Hij mocht uitnodigen wie hij wilde, maar iemand uitsluiten, dat lieten mijn zus en ik niet gebeuren. Mijn stiefvader was onmogelijk en had geen oog voor het verdriet dat wij als kinderen ook hadden.
Na de uitvaart bleef ik naar mijn stiefvader omkijken. Ik woonde als enige van vier kinderen in de buurt.
Dus ging ik regelmatig bij hem langs. Dronk koffie, bracht eten, nam hem mee om er even uit te zijn.
De eerste maanden ging dat redelijk maar steeds vaker kwam zijn nare karakter bovendrijven. Hij begin te manipuleren. Vertelde mijn jongste zusje die hem elke dag belde dat ik niet voldoende naar hem omkeek. Dat kreeg ik dan van mijn zus te horen terwijl ik hem die week drie keer had gezien. Mijn zus werd moe van het tussen mij en mijn stiefvader inzitten. Begrijpelijk, maar ik was woest. Hoe durfde mijn stiefvader mij zo te behandelen na al die jaren zwijgen en na alles wat ik voor hem gedaan had!
Oktober 2022 gebeurde er weer iets en knapte mijn elastiekje. Ik ben naar mijn stiefvader gereden en heb hem verteld dat ik niet langer zou zwijgen. Vanaf dit punt een lang verhaal kort.
Ik heb het hem mijn jongste broer en zus laten vertellen. Mijn zusje was er kapot van en heeft alle contact met haar vader verbroken. De band tussen haar en mij is sterker dan ooit. Mijn jongste broer heeft volledig de kant van mijn stiefvader gekozen. Begon zelfs via mijn zusje mij te bedreigen wanneer ik niet zou stoppen met praten. Maar ik ben niet gestopt. Ik heb het mijn kinderen verteld. Zij hebben het er heel moeilijk mee. Hun opa die ze altijd op een voetstuk hadden gezet. Maar ze hebben geen moment aan mijn verhaal getwijfeld en hebben ook besloten geen contact meer te willen met hun opa. Mij begrijpen ze nu beter, het heeft onze band sterker gemaakt. Ik had nog een oom en tante van mijn moeders kant waar ik een hele hechte band mee heb. Mijn stiefvader en oom belde na het overlijden elke week met elkaar. Ik moest mijn oom en tante ook uitleggen waarom ik geen contact meer had en dit ook niet meer wilde. Ik heb hen en hun kinderen (mijn neef en nicht) de waarheid verteld. Mijn oom heeft mijn stiefvader opgebeld en gezegd dat hij hem nooit meer moest bellen. Er is heel veel meer gebeurd dan ik hier nu in een bericht kan schrijven, maar vandaag kan ik zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven echt gelukkig ben. Ik heb geen geheimen meer, de familie, al is het niet veel, die nog over is, is hecht, warm en liefdevol. Ik heb mezelf het afgelopen jaar gesprekken gegund met een fijne therapeute. Niet om het misbruik zelf te verwerken, maar wel om te begrijpen wat er allemaal met me gebeurd nu ik eindelijk durf te praten.
Misschien zijn er mensen in deze groep die iets herkennen in mijn verhaal. Het gaat me dan vooral om het leven nadat je bent gaan praten. Ik heb me het afgelopen jaar vaak afgevraagd of het alles waard was. Het verdriet van mijn zus en mijn kinderen. Had ik niet beter kunnen zwijgen. Voor mij persoonlijk kan ik nu oprecht NEE zeggen. Ik heb alleen spijt van het feit dat ik het niet eerder gedaan heb.
8 Reacties
Zoals mijn collega Lindsay al schreef bewonder ik je moed en kracht voor wat je doorgemaakt hebt. Respect voor wat je bereikt hebt.
Wat ik met je wil delen is het volgende. In een geheel andere situatie ben ik als 12 jarige geconfronteerd met seksueel geweld. Ik heb daar nooit over gesproken tot 7 jaar geleden.
Op een spontane vraag of ik iets meegemaakt had op het internaat en dat positief bevestigde, ging de deksel van de beerput na 57 jaar zwijgen.
Met veel tegenwerpingen heb ik op aan dringen en met steun van mijn partner het mijn kinderen, broers en zussen verteld.
Hun support is belangrijk gebleken in het verwerken van de trauma’s. Met jou ben ik het roerend eens dat je deze ervaringen het beste kunt delen en wel zo snel mogelijk.
Jammer dat jouw biologische vader de tools uithangen zijn genomen door de Kinderbescherming. Ik kon het niet kwijt bij mijn ouders omdat ze het niet konden bevatten. In die tijd keek je heel erg op tegen religieuzen. Ik heb die periode niet zo ervaren maar mijn echtgenote zegt: “ ik ken geen eenzamere man dan mijn man”. Ik heb het wel uitgestraald schijnbaar.
Ik heb wel gekozen om het trauma van het misbruik te verwerken. Ook om mijn leven zonder trauma te kunnen oppakken. Mijn leven is nu vol liefde en begrip omdat ik het kan toelaten. Dat was mij anders niet gelukt. Het misbruik met allerlei fysieke en mentale klachten blijft domineren en slijt niet.
Wat moedig dat je na al die jaren bent gaan praten.
Al was jouw situatie heel anders, in de basis is de schade waarschijnlijk op veel vlakken vergelijkbaar.
Ik vind het heel fijn om te lezen dat jij een warme familie hebt, die er zijn om je te steunen.
Die eenzaamheid die jij omschrijft herken ik. Over het algemeen functioneerde ik 'normaal' in mijn leven. Maar die eenzaamheid droeg ik altijd met mij mee. Vaak werd dat ook benoemd. 'Dat er iets om mij heen hing'. Ik ben gelukkig geboren met een groot gevoel voor humor, dat heeft mij door moeilijk tijden heen gesleept, maar het kon uiteindelijk niet voorkomen dat ik ook twee in een depressie terecht kwam. De eerste keer was na het overlijden van een hele goede vriend, nu 12 jaar geleden. En de laatste keer was in ongeveer negen jaar geleden nadat er brand was geweest op ons bedrijf. Ik ging direct in de regelstand. Ik had in no time een ander pand gevonden waar we tijdelijk in konden, binnen een week nieuwe voorraad geregeld en we konden weer verder. Daarna moest er verzekeringstechnisch veel geregeld worden. Ik was op mijn best. Maar toen we eenmaal weer terug konden naar ons eigen bedrijfspand kwam de man met de hamer. Vanuit het niets voor mijn gevoel.... Ik had een hele fijn huisarts, hij heeft er voor gezorgd dat ik met de juiste medicatie en gesprekken vrij snel weer licht aan het eind van de tunnel zag.
V.w.b. het misbruik heb ik tijdens verschillende fases in mijn leven therapie gehad. De eerste keer was toen ik op mijn 19de, nadat het misbruik uitgekomen was binnen ons gezin niet om kon gaan met het feit dat mijn moeder en stiefvader 'gewoon' weer door gingen alsof er nooit iets gebeurd was. Dat was in 1985. In 2002 had mijn dochter dezelfde leeftijd als waarop bij mij het misbruik begon. Wanneer ik haar 's avonds onder de douche zette en ik dat kleine kwetsbare lijfje zag, besefte ik opeens hoe ontzettend jong ik was toen ik voor het eerst misbruikt werd. Het was alsof de ware ernst van het misbruik opeens in alle hevigheid tot mij doordrong. In die tijd ging het in mijn huwelijk ook bergafwaarts. Mijn toenmalige partner vond dat hij recht had op seksualiteit en 'strafte' mij met boosheid of langdurig negeren wanneer ik liet merken dat ik het niet kon of wilde. Eerst heb ik eerst samen met mijn toenmalige partner relatie therapie gehad. We zijn gestart bij het maatschappelijk werk, en van daaruit werden we doorgestuurd naar een seksuoloog. Alle inspanningen ten spijt bleek ons huwelijk niet meer te redden. Ik ben tijdens en na mijn scheiding verder gegaan met gesprekken, temeer omdat bleek dat ik door het misbruik ook in mijn huwelijk niet wist hoe ik grenzen aan moest geven. Ik vond mezelf terug en voelde me voor het eerst in mijn leven goed. Ik had drie verschillende banen om voor mij en mijn kinderen te zorgen. Ik weigerde alimentatie van mijn ex partner. Ik wilde op eigen benen staan en van niemand meer afhankelijk zijn.
Na een jaar ontmoette ik mijn huidige partner. Waarschijnlijk mede dankzij de therapieën die ik had gehad, koos ik deze keer voor een warme, liefdevolle man waarbij ik volledig mezelf kan en mag zijn. Tot op de dag van vandaag zijn we erg gelukkig met elkaar. Toen hij ruim twee jaar geleden de diagnose prostaatkanker met uitzaaiingen kreeg stond mijn leven weer compleet op zijn kop. In diezelfde tijd verslechterde het contact met mijn stiefvader in rap tempo. Gelukkig gaat het op dit moment goed met mijn partner en is de kanker dankzij hormoontherapie en bestralingen stabiel.
Zijn ziek zijn heeft ons ook iets positiefs gebracht. We waren door ons bedrijf altijd erg druk. De afgelopen tijd heeft ons geleerd dat geluk in kleine dingen zit, en dat het leven vandaag is, en niet volgende week of volgend jaar.
Helaas woont mijn stiefvader in dezelfde plaats als ik. Het gaat op dit moment niet goed met hem. Nadat wij al ruim een half jaar niets van hem gehoord hadden heeft hij een paar dagen geleden een app naar mijn zusje gestuurd. Toch weer pijnlijk, want hij rept met geen woord over wat er gebeurd is en vraagt ook niet aan mijn zusje hoe het met haar gaat. Het gaat weer alleen over hemzelf. Mijn moeder ligt begraven op de natuurbegraafplaats. Mijn stiefvader heeft na haar overlijden ook gelijk een plek naast mijn moeder gereserveerd. Voor mij is dat heel pijnlijk. Ik heb dit ook tegen hem gezegd. Dat ik dat ook respectloos vind naar mij. Ik kan straks niet naar de rustplaats van mijn moeder zonder te beseffen dat hij daar ook ligt. Zogenaamd liefdevol en in eeuwigdurende grafrust. Ik weet heel zeker dat wanneer mijn moeder nog geleefd zou hebben en zij had mee kunnen maken wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is, dan zou het werkelijk ondenkbaar zijn dat zij naast hem zou willen liggen na hun overlijden. Mijn moeder heeft mijn stiefvader net als ik getolereerd om haar jongste twee kinderen te beschermen. Mijn stiefvader heeft mij ooit verteld, nadat ik in 1985 voor het eerst begon te praten, hij mijn moeder nooit meer aan heeft mogen raken. Dat het daarna een koud en liefdeloos huwelijk was en dat mijn moeder hem het verleden bij het minste of geringste voor zijn voeten gooide. En dat hij 'dus wel genoeg gestraft was'. En nu appt hij mijn zus dat sommige mensen (daarmee bedoeld hij mij) in twijfel trekken dat hij en mijn moeder van elkaar gehouden hebben, maar dat hij kan 'bewijzen' aan de hand van appjes dat dit wel zo is.
Dit is een van de vele uitspraken die mij de koude rillingen bezorgen. Want indirect zegt hij tegen mijn zus: 'Jullie moeder tilde niet zo zwaar aan het misbruik hoor. Wij hielden nog steeds van elkaar'.
Ik heb wel eens huilend en boos tegen hem geroepen dat geen enkele vrouw van de man kan houden die 14 jaar lang onafgebroken twee van haar kinderen misbruikt. En dat hij het woord liefde nooit meer in de mond zou mogen nemen, want wanneer je echt van een vrouw houdt, je nooit haar kinderen zou misbruiken.
Het was bij leven de wens van mijn moeder dat haar vier kinderen in het testament gelijk zouden zijn. Kort voor het overlijden van mijn moeder hebben ze dat via de notaris geregeld. Inmiddels heeft mijn stiefvader dit weer veranderd en mij en mijn broer onterft. Op financieel vlak betekend dit niets, want er is geen groot vermogen. En al zou dat er wel geweest zijn, dan had mij dit nog niets gedaan. Ik heb zelf een goed leven opgebouwd en zou geen cent van hem willen hebben. Wat ik wel pijnlijk vind is dat hij, zeker omdat er financieel niets mee gemoeid is de wens van mijn moeder naast zich neerlegt. In een afsluitend gesprek dat we nu bijna negen maanden geleden (mijn zusje, mijn broer, mijn stiefvader en ik) hebben gehad wilde hij mij papieren laten ondertekenen waarmee ik aangaf overal afstand van te doen als hij mij het kindsdeel van mijn moeder zou geven. Ik heb gezegd dat niet te willen tekenen. Ik wil de mogelijkheid hebben om eventueel nog spullen met emotionele waarde van mijn moeder te krijgen. Al besef ik dat de kans hierop niet groot is. Daarop heb ik hem op de man af gevraagd of hij het testament weer had laten veranderen om mij en mijn broer eruit te halen. Daarop zei hij heel fel en gemeen:"Ja wat dacht jij dan!!" Hierop heb ik rustig geantwoord dat wanneer hij zou beseffen wat hij mij heeft aangedaan, en nog iets van respect zou hebben voor mij en voor het feit dat ik al die jaren mijn mond heb gehouden, hij er voor had kunnen kiezen om mij juist niet uit zijn testament te halen.
Ik vind het oprecht heel fijn om te lezen dat jij je leven zonder trauma hervonden hebt. Ik herken dat, en zou dat oprecht iedereen gunnen die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt.
Warme groet, Linda
Liefs Inge
Wow, ik ben helemaal stil na het lezen van jouw verhaal. Hoe je dit verteld hebt, hoe sterk en krachtig je bent.
Ik kan niet meepraten over de ervaringen die jij hebt meegemaakt, maar ik wilde wel zeggen dat ik je ongelofelijk sterk vind. Hoe je met de situatie bent omgegaan vanaf kinds af aan tot je jongvolwassen jaren en tot de vrouw die je nu bent.
Heel knap hoe je voor jezelf gekozen hebt en de stap hebt gezet om het misbruik kenbaar te maken bij je familie. Dat maakt je alleen maar sterker als persoon.
Ik denk dat anderen kracht kunnen halen uit je verhaal en ook hulp/steun zoeken.
Bedankt voor het delen en je eerlijkheid.
Liefs, Lindsay
Wat is jouw verhaal herkenbaar! In mijn geval was het niet mijn stiefvader, maar één van mijn broers.
Het gevoel van nergens veilig te zijn in huis, ken ik ook. Ook hij maakte de deur van de badkamer los en kwam op mijn slaapkamer. Als we in de huiskamer zaten, seinde hij dat ik naar mijn kamer moest.
Het is voor mij ook heel veel jaren geleden, heb het nu ook wel weer een twintig jaar geleden het aan mijn ouders en andere broers verteld. Ik heb geen begrip van mijn ouders gehad; integendeel. Ons gezin is helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb alleen nog maar contact met mijn jongste broer en zijn vrouw.
Het doet mij pijn dat het allemaal zo gelopen is, vooral nu we allemaal ouder worden.
En dan is mijn schoonzus (vrouw van)ernstig ziek, ze zit in haar laatste mogelijke behandelingen. Volgende week gaan we dan toch bij hen langs omdat dit een wens van haar is. Ik zie hem dan weer na 5 jaar, de laatste keer was toen mijn vader was overleden.
Ik ben niet boos op hem, maar ik weet dat het beter is dat ik hem niet zie. Kan ik straks met zijn verdriet omgaan, als hij afscheid moet nemen van zijn vrouw. Ik voel dat ik voor mij zelf een grens moet trekken.
Liefs, Joti😘
Juist het niet gehoord worden wanneer je eindelijk durft te gaan praten, vond en vind ik het meest pijnlijke aan de hele situatie. Het gaat, en misschien herken je dat, eigenlijk niet meer om het misbruik op zichzelf. Bij mij zit de teleurstelling, het onbegrip, en de boosheid, op dit moment voornamelijk in het feit hoe anderen mee omgaan. Ik vind het verdrietig om te lezen dat ook in jouw geval de familie uit elkaar gevallen is. Juist wanneer een warm en liefdevol vangnet zo belangrijk is om dingen te verwerken. Als dierbaren écht onder ogen zouden zien wat er gebeurd is binnen hun gezin of hun familie, moeten ze er gevoelsmatig ook iets mee. Dan is je kop in het zand steken makkelijker en voelt waarschijnlijk ook veiliger. Maar voor ons als slachtoffer voelt juist dat zo pijnlijk. Ik vind het heel sterk dat je toch bij je broer langs gaat omdat dit de wens van je schoonzus is. Is het ooit uitgesproken tussen jou en je broer, en is jouw schoonzus ook op de hoogte?
Mijn stiefvader en mijn jongste broer proberen op dit moment, als twee katten in het nauw onze openheid weg te zetten als leugens. Van een afstandje en uit de emotie kan ik daar op een bepaalde manier wel begrip voor opbrengen. Met name de keuze van mijn broertje vind ik heel pijnlijk. Temeer omdat mijn zusje, mijn broer en ik hem duidelijk hebben meegegeven dat hij voor ons het contact met onze stiefvader/vader niet hoeft te verbreken. Dat wij iedereen zijn of haar keuze respecteren. Toch heeft onze jongste broer zich volledig van ons afgekeerd. Hij vind dat ik mijn mond had moeten houden. Mijn stiefvader is de afgelopen anderhalf jaar van alles gaan mankeren en waar eerder alle hulp en zorg op mijn bordje kwam, komt dit nu bij mijn jongste broer en zijn vriendin. En heel eerlijk? Ik vind het prima. Ik moet er niet aan denken dat de situatie nog was geweest zoals anderhalf jaar geleden, en dat ik dat allemaal op had moeten vangen zonder dat ik anderen uit had kunnen leggen waarom dat tegen mijn gevoel in gaat.
Ik wens je veel sterkte met het bezoek van volgende week. Blijf vooral heel dicht bij jezelf en luister naar je gevoel. Ik heb gemerkt dat het vooral heel belangrijk is om zelf de regie te houden en niet terug te vallen in oude ongezonde patronen. Veel liefs, Linda
Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Het is inderdaad, zoals je het zegt, dat de gevolgen zo pijnlijk zijn.
Ik herken ook iets in jouw verhaal dat je het nu prima vindt dat je broertje, de zorg van jouw stiefvader op zijn bordje krijgt.
Mijn vader heeft mij erg verweten dat ik het contact met twee van mijn broers heb verbroken. Hij had op zijn hoge leeftijd veel zorg nodig, maar klopte daarbij aan bij mijn broers. Naar ons wilde hij niet meer toe en kon niet met ons 'praten'.
Je vroeg of ik het bespreekbaar heb gemaakt bij mijn broer. Ja dat heb ik, hij heeft het wel erkend, maar hij had altijd nog een soort van macht over mij en daarom is het beter dat ik geen contact met hem heb. Zijn vrouw weet er ook van, ik weet niet of ze het hun dochters hebben verteld. Deze zijn inmiddels volwassen, maar hebben mij nooit gevraagd waarom het contact verbroken is.
Mijn oudste broer is een keer getuige geweest van het gebeuren en vond dit blijkbaar wel prima. Hij heeft in ieder geval niet ingegrepen.
Liefs, Joti
Bedankt voor je fijne en warme reactie.
Liefs Linda