Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor verkeersslachtoffers

Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Op 6 januari 2018 ben ik aan het begin van de middag aangereden op de Nieuwstad in Zutphen. Op deze bewuste dag liep ik op de Nieuwstad in Zutphen niets vermoedend met mijn boodschappen naar huis.

Ik liep op het trottoir waar ik, zonder dat ik dat aan zag komen, werd aangereden. Toen ik bij bewust zijn kwam bleek ik met zeer ernstige verwondingen in het ziekenhuis te liggen. Daar is mij uitgelegd wat mij overkomen was. Het scheenbeen was ernstig gebroken, het kuitbeen op verschillende plekken, mijn kuit was zeer ernstig stuk en er was een breuk in de knieschijf. Ook had ik een ernstige hersenschudding en een hoofdwond. Op de eerste hulp van het Gelre Ziekenhuis was mijn kleindochter als eerste ter plaatse.

De impact op deze 16 jarige was niet gering. De rest van de familie kwam gelukkig al snel om haar te ondersteunen. Er volgden verschillende operaties en tijdens 1 van deze operaties werd een pen in het scheenbeen geplaatst. Ook zijn er verschillende huidtransplantaties nodig geweest om de wonden te laten herstellen. Vijf weken en 6 operaties later kon ik het ziekenhuis verlaten. In tegenstelling tot de verwachtingen, mocht ik van de artsen thuis revalideren en hoefde ik dus niet naar een verzorgingshuis of revalidatiecentrum.

In de maanden die daarop volgden heb ik intensief gerevalideerd. Naast alle dagelijkse oefeningen had twee keer per week een afspraak met een fysiotherapeut Een week na het ongeval zou ik naar New York vertrekken om samen met een andere kleindochter zij verbleef al in de Verenigde Staten, een lang weekend door te brengen. Deze reis is helaas niet door kunnen gaan. Op 15 mei 2018 heb ik weer voor het eerst een klein stukje kunnen fietsen. Om meerdere redenen een mijlpaal. Ten eerste geeft fietsen mij de vrijheid en zelfstandigheid die ik de maanden daarvoor niet heb gehad. Een tweede minder tastbare mijlpaal, maar daarmee niet minder belangrijk, is het volgende.

Een aantal jaren geleden heb ik de beslissing genomen om mijn auto te verkopen. De angst die ik had was dat mij precies dat zou overkomen wat degene die mij heeft aangereden nu te deel is gevallen, namelijk het veroorzaken van een aanrijding. Dat ik nu het slachtoffer ben geworden van een aanrijding waar ik mijzelf als chauffeur voor heb beschermd stemt mij tot op de dag van vandaag verdrietig.

Hoewel mijn been nooit meer helemaal zal herstellen ben ik blij en trots op het resultaat. Trots op mijzelf en de discipline om actief te werken aan het herstel. En trots op mijn familie. Trots op mijn dochter en haar kinderen die ook in Zutphen wonen, zij hebben veel bijgedragen aan het herstel. Mijn zoon in het bijstaan bij het juridische en verzekeringstechnische deel van de afhandeling. En mijn zus voor de mantelzorg in het huishouden.

Op 15 augustus 2018 heb ik mijn 70ste verjaardag mogen vieren. Dit is in vele opzichten een groots feest geworden. Nu ruim anderhalf jaar later kan ik weer goed fietsen. Helaas niet meer zo goed als voorheen gaat ook het lopen goed. Ik gebruik nog geregeld mijn wandelstok die een vaste plek in mijn tas heeft gekregen. Wel ondervind ik vaak last van mijn been, zeker nu het wat kouder wordt is het pijnlijk en stram.

Ik hoop u hiermee een goed beeld gegeven te hebben van de impact die de aanrijding heeft gehad op mij en mijn familie.

Bezig met laden...

1 Reactie *

18 november 2019
Beste Leeuw158, Het is in meerdere opzichten heel goed dat je jouw ervaring met ons hier hebt gedeeld. Wat er in eentiende seconde gebeuren kan waardoor het leven ineens veranderd wordt is onvoorstelbaar. Wat mij vooral positief geraakt heeft in jouw verhaal is dat de"zorg" uit jouw directe omgeving zodanig goed is geweest waardoor je de kracht hebt hervonden om vanuit het diepste punt weer het leven op te pakken. Dank voor jouw verhaal. Met vriendelijke groet, Thijs