Cirkel van dissociatie - hertraumatisering - destructief gedrag
Beste lezers,
Eerst een klein stukje achtergrond informatie.. Zoals ik hier al eerder deelde ben ik rond mijn vijfde enkele keren seksueel misbruikt door mijn opa.
Later, van mijn zestiende tot mijn negentiende (eerste relatie) maakte ik op bijna dagelijkse basis seksueel geweld mee. In deze relatie draaide alles om dit geweld en het kwam vaak meerdere malen per dag voor. Het was ontzettend verwoestend.
Even een side note:
Ik heb tot op heden geen therapie kunnen volgen. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het om praktische redenen niet lukt. Ik ben vier jaar geleden uit Nederland verhuist omdat ik me hier niet thuis voelde. Afgelopen september teruggekomen omdat ik therapie wil volgen. Opgelicht op Marktplaats met een huis en woon nu al sinds oktober in een tent op een camping. Ik ga dat niet veel langer meer volhouden, een tent is nog tot daar aan toe maar dat in een land waar ik me al niet thuis voel. Ik sta er in dat opzicht dus alleen voor. Maar gelukkig is mijn verhaal is geen geheim meer. Ik voel me dus niet meer zo geïsoleerd als vroeger. Toch voel ik me nog steeds ontzettend alleen.
Er is een probleem wat steeds terugkomt in mijn relatie en waar ik me erg rot over voel. Ik wil hier graag over vertellen, in de hoop dat iemand een advies heeft.
Eens in de zoveel tijd, dissocieer ik met seks. Dit is eigenlijk altijd in dezelfde situatie: 1. Ik ben erg moe. En 2. Iets triggert me. Op dat moment verlies ik de regie over de situatie, ik "check uit" laat alles gebeuren en hoop dat het zo snel mogelijk voorbij is. Mijn partner merkt het wel, relatief snel. Soms lukt het me ook zelf om te zeggen dat we moeten stoppen.
Maar vanaf dat moment, die dag, voel ik me zo vreselijk slecht. Ik voel me opnieuw verkracht, al ben ik zelf de oorzaak. Eerst voel ik een afkeer van mijn partner maar al snel zie ik in dat ik het probleem ben, en voel ik een afkeer van mezelf.
Daarna gaan alle remmen los. Ik schiet in destructief gedrag.gedrag. Ik wil zoveel mogelijk seks. Ik blijf het opzoeken, initiëren, wil opeens van alles proberen en weet het ook heel goed "te spelen". Ik voel niets meer, geen connectie met mezelf, geen connectie met mijn partner. Mijn lijf probeert me in bescherming te nemen en seks begint pijn te doen.
Ik word boos op mijn lijf, boos op de pijn, en negeer het. De pijn wordt steeds erger tot ik helemaal geen seks meer kan hebben. Uiteindelijk voel ik me vreselijk verloren, verdrietig en verlaten door alles en iedereen.
Ik ben nu weer op dit laatste punt beland. Ik ben zo moe. Ik weet dat ik in therapie moet, maar voor nu moet ik het zelf doen..
Heeft iemand tips of herkenning?
Ps. Ik wil er nog even bij vermelden, dat dit destructieve gedrag inderdaad steeds terugkomt, maar ik het ook weer blijf overwinnen. Het is dus geen aanhoudende seksverslaving of iets dergelijks. Na een aantal weken, of soms een maand, kom ik weer terug tot mezelf en herstelt zich het "gezonde" beeld van seks weer, wat ik pas heel laat, maar uiteindelijk wel heb kunnen ontwikkelen. Maar het constante gevaar wat op de loer ligt en het gevecht hier tegen is zo zwaar. Wanneer ik me weer in de destructie en pijnfase begbegeef voel ik me zo moedeloos, alsof ik alles verloren heb en het nooit meer goed komt.
4 Reacties
Ook spijt het me ontzettend dat jullie hetzelfde hebben moeten meemaken.
Philip:
Ik ben me er inderdaad van bewust dat mijn woonsituatie niet meehelpt, het zet ook heel veel druk om mijn relatie en dit alles zorgt voor ontzettend veel stress. Ik zit er doorheen, maar ik probeer moed te houden en ik hoop dat ik de kracht in mezelf (terug) vind om mijn situatie te verbeteren. Ik werk op dit moment ook maar precies genoeg (2 korte shifts per week) omdat ik door alle stress gewoon niets kan hebben. Het zou zeker helpen om bij instanties om hulp te vragen, maar ik voel zoveel schaamte, dat ik dit niet doe.
Daarbij wil ik ook zo graag weg uit Nederland, dus wil ik niemands tijd verspillen door mij te helpen. Ik denk ook dat ik sowieso tussen wal en schip val omdat ik officeel bij mijn vader sta ingeschreven (maar daar niet kan wonen) en geen professionele baan heb (officieel een bijbaan met flex contract )
Ik ga proberen een afspraak te maken bij de huisarts voor een doorverwijzing, zodat ik online therapie kan volgen.
Ximena: dankjewel voor het delen van je verhaal en je tips.
Je geeft me hoop en ook ideeën hoe ik het anders zou kunnen aanpakken.
Mijn partner steunt me trouwens ontzettend en heeft nog nooit op enige manier druk op mij gelegd. Maar de druk komt vanuit mezelf, aangestuurd door het vertekende beeld wat ik van seks heb.
Onze relatie gaat wel moeizamer, maar dat ligt meer aan onze woonsituatie en alle stress die daarbij komt kijken. Ik ga inderdaad proberen om samen op andere activiteiten te focussen, zodat ik de liefde weer op een andere manier leer ervaren, en de focus van seks afgaat.
Als je je laat doorverwijzen, overweeg om naar een gespecialiseerd trauma centrum. Vaak korte en betere behandeling en een minder lange lange wachttijd.
Ik las ook iets over naar het buitenland willen verkassen. Reken er op dat je trauma mee verhuist. Dat wordt daar niet minder en slijt daar ook niet. Ik dacht dat ik het na 57 jaar wel verwerkt had. Mooi niet!
Goed dat je afspraak met de huisarts hebt. Wellicht heeft hij nog een aantal tips om bijvoorbeeld je huisvesting aan te pakken.
Tot slot, je verspilt geen tijd van anderen, maar je verspilt je eigen tijd. Dat jammer en daar kun je wat aan doen.
Je vraagt om tips of herkenning. Herkenningspunt is dat je reageert op wat je aangedaan is, fysiek en mentaal. De aard van de reacties zijn heel persoonlijk. Voor mij persoonlijk was bijvoorbeeld het denken aan intiem zijn al een trigger.
Als ik aan tips denk, dan gaan mijn gedachte direct uit naar je woonsituatie. Het in een tent leven, vind ik overleven. Stabiliteit in je wonen en inkomen, hoe minimaal ook, is wel nodig om de zware klus van het in therapie verwerken van je trauma’s aan te kunnen. Een therapie vorm kan ook online zijn.
Is het een optie om met de daklozenopvang contact op te nemen? Zij hebben vaak lijntjes of programma’s om weer aan woonruimte te komen. Ik verwacht dat het een voorwaarde is om zinvol aan een therapie te beginnen.
Ik hoop dat meer lotgenoten zich door je post aangesproken voelen en reageren. Sterkte en succes.
Ik ben zelf verkracht op mijn 13e en dat was met veel geweld.Toen kreeg ik mijn eerste vriendje (15jaar) 5 dagen voor mijn verjaardag werd ik gedrogeerd en daarna seksueel misbruikt. Ik heb hier nooit iets mee gedaan tot ik het pas op me 17e verteld heb aan mijn ouders en behandelaren. Ik herken je gevoel en waarom je dit gedrag vertoond ( ik heb het namelijk zelf ook gehad en gedaan). Het enigste advies wat ik je kan geven wat mij geholpen heeft is om stap 1: erover te praten met je omgeving en partner (als je er nog niet klaar voor bent kan dat ook anoniem met iemand). Wat ik toen voelde was veel opluchting en het gevoel dat het eruit was en ik niet zelf ermee alleen rond liep. Stap 2: probeer trauma therapie te krijgen, ik heb EMDR gehad en het was echt heel zwaar maar ik heb er daarna mee kunnen omgaan, omdat ik ook begon met automutilatie destijds omdat ik mezelf zo vies voelde en boos op mezelf was, merkte ik daar verschil in dat ik daar minder “drang” naar had. Wat ik misschien in jouw situatie als een soort oplossing had gezien, was dat als je die drang hebt om veel seks te hebben en veel seks wilt hebben, inplaats van seks, een activiteit gaat doen. Zoals samen iets bakken, naar de dierentuin of kinderboerderij gaan, of samen schilderen. Misschien dat dat je een ander soort gevoel van liefde kan geven en misschien nog wel een waardevoller gevoel dan het gevoel dat je hebt bij seks. Misschien verlang je heel erg naar liefde van je partner omdat je door je verleden niet op de juiste manier liefde hebt gekregen van een man, waardoor je het op die manier zoekt, omdat je het niet op een gezonde manier gevoeld hebt.(niet gemeen bedoeld!) Verder hoef je je echt niet vies of een boos gevoel te hebben over jou lichaam. Het kost veel tijd om het überhaupt te geloven en het gevoel weg te krijgen, maar jij hebt er niks aan kunnen doen! Echt niet! Ik heb mezelf oversexulaized. Je wilt alles geven je hele lichaam iemand laten zien dat jij alles wil geven wat je hebt elke soort liefde. Omdat ik bang was om verlaten te worden door te kort en onjuiste vorm van liefde.
Maar echt praat er met je partner over, als hij een goed persoon voor je is zal hij je blijven respecteren en jou steunen. Zo niet? Is het niet de juiste!
Ik wens je veel sterkte en hopelijk kom je een keer toe aan therapie want ik vind t heel vervelend dat je je zo voelt en jij verdiend ook de juiste zorg🩷!
Veel Liefs🩷