Delen is stap een
Delen is stap een
Ik maakte een aanranding mee, maar deed geen aangifte. Er waren te weinig aanknopingspunten voor de politie om er iets mee te kunnen doen. Ook waren er geen getuigen. Dat was een klap voor haar, maar ze merkte dat het delen van haar verhaal al heel belangrijk was voor verwerkingsproces.
“Ik heb wel een melding gedaan. Dat was voor mij al een manier om het af te sluiten. De zedenrechercheurs namen me heel serieus, ik ben goed te woord gestaan. Ook heb ik met goede vrienden gepraat en later met mijn familie. Ik kon mijn verhaal kwijt. En ik merkte dat het heel belangrijk is als iemand echt naar je luistert. Het gaat niet eens om advies geven, maar iemand die luistert naar je en gerichte vragen stelt. Dan draag je het niet meer alleen.
Praten met lotgenoten
Praten met lotgenoten is voor mij ook heel belangrijk. Er is dan herkenning en meteen begrip. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, schrikken niet zo snel. Dan is er een soort afstand tot wat er gebeurd is en daardoor kan je er anders naar gaan kijken. Het persoonlijke kun je er een beetje uithalen en dat helpt bij de verwerking.
Iets positiefs
De reden dat ik ambassadeur van Slachtofferhulp Nederland ben geworden is vooral omdat ik iets positiefs wil maken van wat mij is overkomen. Ik ben dankbaar dat ik anderen kan helpen in hun verwerking en meer bewustzijn kan creëren over wat het met je doet als slachtoffer wordt van een misdrijf.
Het delen van je verhaal is stap een. Of dat nou met iemand is die dichtbij je staat of iemand met iets meer afstand, is een persoonlijke keuze en maakt niet zoveel uit. Als je je verhaal deelt, komt hulp in vele vormen.
www.slachtofferhulp.nl/geef-ruimte/
Lieve groet,
Henriek
3 Reacties
Ik moest heel erg zoeken naar hulp en de juiste mensen. Ik ben nog wel jong.
Maar wat is dat moeilijk zeg en wat heb ik met dingen delen tegen dingen aangelopen die in mijn ogen zo onrechtvaardig waren.
Zoals het doofpot cultuur
Zoals het zeggen van je melding is te laat, niet de politie hoor.
De chat instanties waar ik alleen terecht kon.
Het bedrijf wat eigenlijk moet helpen bij die soort dingen mag geen namen noemen maar oh wat was dat zwaar.
Je mag anoniem bellen maar de eerste vraag is wat is je postcode en omdat ik jong ben was er meldplicht.
Ik zocht hulp iemand zoals jij in je verhaal schrijft die me kon helpen met mn op hol geslagen paniek en angst totaal niet wetende wat te doen.
Lelijk kon de verpleegkundige van die instantie doen, lelijk dat ze was aan de telefoon. Vooral de vraag hoe oud ben je. Ze dacht dat ik oud was 25 ik was 15 en ik had echt hulp nodig. De warmte die ik nodig had om te kunnen delen om te kunnen vertellen kreeg ik daar niet. Dan deel je niet meer zo snel want dat doet pijn heel erg pijn.
Gelukkig heb ik hulp gevonden maar die is zwanger 😭 dus ben zo bang voor wat er nu gaat gebeuren want oh wat is het moeilijk om de juiste mensen te vinden😭
Hier, bij slachtofferhulp, ben ik wel altijd goed opgevangen dat was wel fijn ondanks dat ik te jong was.
Ik begrijp dat het jou een worsteling is geweest om de juiste hulp te kunnen krijgen. Ik vind het erg dat het bij jou zo'n worsteling is geweest om de goede hulp te krijgen. Ik begrijp dat je spannend vind nu de hulp die je hebt gevonden zwanger is. Weet dat je altijd je verhaal vragen kunt delen hier op de community. Als de behoefte mag je mij ook privé berichten.
Lieve groet,
Henriek