Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van geweld

In ziekenhuis beland na ruzie op werkvloer

Afgelopen week ben ik goedlachs naar mij werk vertrokken. Eenmaal aangekomen trof ik al twee collega's aan die reeds aanwezig waren, die ik begroette met een 'goedemorgen'.

Na een kort praatje, raak ik in discussie met een van de collega's die al snel omdraait in een ruzie waarin van beide kanten met spreekwoordelijk 'modder wordt gegooid'.

Er dreigt al snel een ruzie te ontstaan die staat te ontploffen, waarop ik tot twee keer toe wegloop van de dader. De derde maal en vraag me niet waarom ik niet helemaal weggelopen ben, is het misgegaan.

De dader staat op dit moment naast mij en geeft mij een hoedanige trap met zijn werkschoenen, dat ik direct neer ga en het uitschreeuw van de pijn. Deze pijn, bleek later werd veroorzaakt door twee volledig afgescheurde partellapezen. Dit maakte dat ik niet meer kon lopen en op de grond bleef liggen. Eenmaal op de grond, pakt de dader mij nogmaals. Hierbij licht zijn lichaam naast de mijne, maar in tegengestelde houding. Zijn hoofd bij mij voeten en vice versa. Hierbij klemt hij met zijn benen mijn keel dicht, mogelijk om mij het ademen moeilijk te maken. Omdat ik hierbij helse pijnen had, was ik niet meer in staat mijzelf los te krijgen uit zijn greep en deze situatie. Op dit moment snellen er twee binnengekomen collega's mijn kant op, die proberen mij uit deze situatie te krijgen - door de dader van mij af te trekken. Dit lukte niet direct, vermoedelijk zag de dader het zwart voor zijn ogen.

Nadat ik eenmaal bevrijdt ben uit deze situatie, zijn de hulpdiensten direct ingeschakeld. Hierop volgde het bezoek van de politie, alsmede de ambulance waarmee ik niet veel later naar het ziekenhuis ben gebracht.

Na vele onderzoeken, foto's, scans en echo's kwam er naar voren dat ik twee gescheurde partellapezen heb en dit accuut geopereerd moest worden. Helaas kon dit toch pas een dag na het voorval.

Na enkele dagen in het ziekenhuis, heb ik aangifte gedaan. Dit is eerder niet gebeurt omdat ik nog een tamelijk emotionele rollercoaster zat en daarnaast mijn fysieke gesteldheid en gezondheid voorop heb gesteld.

Op dit moment ben ik na 5 dagen ziekenhuis, weer thuis en zal ik 5 weken in een braces zitten waarbij ik niet of met hulpmiddelen kan lopen. Ik kan niet zelfstandig mijn bed uit, alsmede douchen en naar het toilet. Als ik loop met de braces, dan zijn dit korte stukjes. Verder heb ik op dit moment veel medicatie en ervaar ik nog pijn. Dit echter afhankelijk van de inspanning, die ik eerder heb moeten doen.

Wie kan mij adviezen geven wat ik nu moet doen? De kosten schieten de pan uit en deze wil ik graag gaan verhalen op de dader. Daarnaast zijn er uiteraard ook nog de immateriële schade. Let hierbij op blijvend letsel, afzeggen van afspraken, vervoer, weekend weg, dagje uit, extra opvang, hogere kosten voor primair levensonderhoud.

Verder ben ik wel heel erg blij met alle geboden hulp en steun. Dit geeft me dan ook een enorme drive om te herstellen. Wat maakt dat dit alles een beetje dragelijker wordt.

Ik hoor graag van een ieder.

Bezig met laden...

7 Reacties *

18 november 2019
Wederom een reactie waar ik wat aan heb! Als de gelegenheid zich voordoet, dan zal ik hier zeker gebruik van maken. Ik vind het namelijk wel van belang om toegankelijk te blijven voor mijn gezin en voor anderen.
18 november 2019
Beste Phunky, Een aanvulling kun je altijd geven bij de verbalisant. Die moet het dan bij het dossier voegen. Concentratieverlies, snel moe, geen focus, onrustig slapen, het zijn allemaal reacties op wat jouw overkomen is. De adrenaline werkt nog helemaal na. Heel goed dat je een dagboek bijhoudt waarin je opschrijft hoe jouw dag en nacht is verlopen. Heb je al een aanspreekpunt bij slachtofferhulp met wie je bijvoorbeeld 1 keer per week een evaluatie hebt over jouw situatie. Dat was bij mij stap 1 en heeft mij zeer geholpen. Mijn ervaring was ook dat het gemakkelijker was om over het voorval te praten tegen vreemden dan tegen mensen die eigen zijn. Bij mijn dierbaren schoot ik altijd vol en raakte op "slot". Dat ging na verloop van tijd wel beter. Belangrijk is jouw eigen vechtlust om hieruit te komen om weer de "oude" te worden. Heel goed dat jouw vrouw je hierin steunt en ze jou bijstaat. Veel succes en sterkte. Gr. Thijs
18 november 2019
Ik heb de aangifte nog eens gelezen, die ik eerder ondertekend heb. Nu mis ik nog een paar aanvullende zaken. Is het goed om hiervoor de recherche te raadplegen zodat er een aanvulling op de aangifte komt? Daarnaast ben ik bezig met het bijhouden van een dagboek. Het kost me alleen heel erg veel energie om me te kunnen herinneren wat er wanneer gebeurt is. Mijn vrouw moet ik dan ook dikwijls raadplegen. Omdat het me veel energie kost, ben ik dan ook snel moe. En als ik slaap ben ik ook dikwijls onrustig, Klinkt dit bekend in de oren?
12 november 2019
Die heb ik inderdaad gelezen! Zie nu het plaatje bij het praatje.. ook heftig! In vele opzichten inderdaad overeenkomend. Bedankt voor je antwoord!
12 november 2019
Je kunt mijn verhaal lezen op mijn profiel. Het is alweer enige tijd geleden. Vechtlust zul je nodig hebben want het is hard werken aan jezelf om weer helemaal los te kunnen komen van deze gebeurtenis. Laat maar even weten of het gelukt is om via mijn profiel mijn verhaal te lezen, anders stuur ik het je nog wel toe. Sterkte. Gr. Thijs
12 november 2019
Wat een fijne reactie! Helaas dat jou een soortgelijk geval toegedaan is. Het heeft zeker impact. Het doet je beseffen hoe kwetsbaar je bent en zet je leven even stil. Omdat ik nu beperkt ben in mijn bewegingen, moet ik dan ook opnieuw mijn plek vinden binnen ons jonge en dynamische gezin (met kids van 1, 3 en 6). Tijd heelt de wonden, voor nu heb ik een enorme vechtlust om hier (lichamelijk) bovenop te komen. Maar dat wat ik nu kan uitzoeken of alvast in werking stellen, dat doe ik graag, Dan loopt het maar vast. Mag ik zo vrij zijn om te vragen wat jouw overkomen is en hoe jij dit destijds een plek gegeven hebt? Oplossingen vond?
12 november 2019
Beste Phunky, wat een verschrikkelijke ervaring. En wat een impact moet het hebben op je. Ik herken hier veel van wat mij is overkomen. Natuurlijk is de fysieke schade ernstig en ik hoop dat er na herstel geen beperkingen zullen zijn. Heel goed dat je aangifte gedaan hebt. De politie moet dit verder geven aan OM die dan beoordeelt of het wel of niet voor de rechter komt. Je kunt omtrent de voortgang jouw verbalisant altijd bellen. Zodra het een loket verder is en er een zaaksnummer is dan kun je het via het slachtofferloket van de rechtbank volgen. Daar gaat enige tijd over en in de tussentijd zal dan blijken hoe het herstel vordert en wat de materiële en immateriële schade is. Slachtofferhulp kan jou hierin bijstaan om een en ander op papier te zetten om bij het politiedossier te voegen. Voor nu zul je waarschijnlijk merken dat de adrenaline die in je zit nog steeds zijn negatieve uitwerking heeft. Bij mij heeft dat zeker 2-3 maanden geduurd. Als je hier last van hebt of krijgt zorg er dan voor dat je hiervoor tijdig hulp en/of begeleiding krijgt. Ook dit kan via slachtofferhulp of via jouw huisarts. Heel veel sterkte en succes. Met vriendelijke groet, Thijs