Hallo, hallo, hallo jij daar. Ja jij !

Beste P , S.B 63, Bloem, Dierennaam of misschien je echte naam.

Het maakt me steeds een beetje triest. Weer iemand die zich met een code of nickname meldt in de openbare online lotgenotengroep van Slachtofferhulp. Ik snap het, je wilt anoniem blijven.                       Tegelijk verschijnt bij mij ook een glimlach, ben ik een beetje blij. Niet omdat je nog niet geschreven hebt. Niet om het altijd weer niet te bevatten, ingrijpende verhaal, maar weer iemand die op de grens staat om de stilte te doorbreken van het grote geheim. Het geheim dat je met je mee zeult. De pijn die je met niemand kunt delen. Niemand kan begrijpen, aanvoelen wat je aangedaan is, overkomen is. Zelfs met de liefste mensen om je heen ben je nog hartstikke eenzaam. Soms ben je nog meer ziek van het lange wachten om geholpen te worden of om het eindeloos wachten op de officiële uitslagen van onderzoeken. Werkt de hulpverlening wel? Je zelfvertrouwen krijgt steeds een opdonder en bij menigeen komt de maffe gedachte op:  “Misschien is het wel mijn eigen schuld?”. “Heb ik het niet zelf uitgelokt?”.

Ooooh, wat ging er een wereld voor mij open toen ik deel nam aan de lotgenotengroep. Een half woord, een begrijpende blik van herkenning . Ze snappen waar ik het niet over wil hebben.  Begrijpen dat wat ik hakkelend probeer te vertellen wat mij is overkomen en maar niet onder woorden kan brengen.           Doodop en met een zeurende hoofdpijn ga je na de eerste keer weer naar huis, waar je niet kunt vertellen waar het over gegaan is.             Na een poos merkte ik dat het doorwerkt, de stilte rondom mijn geheim had ik verbroken en daar ga je mee je door. Het was goed om te kunnen vertellen dat jou iets ernstigs is overkomen, zonder dat je daar enige schuld aan hebt.  Dat te kunnen vertellen aan je partner, zussen , broers, zonen, en betrokken vrienden. Hun uitnodigingen om het er toch maar weer over te hebben, zonder nieuwsgierig te zijn.

In de lotgenotengroep van Slachtofferhulp kwamen ook de ervaringen met de hulpverlening aan de orde. Er waren positieve ervaringen in een kliniek met een intensieve behandeling, in mijn situatie 2 keer 4 dagen met een overnachting. Dat heeft mij veel opgeleverd en met een nazorgtraject van een dik half jaar, ben ik nu een ander mens, een heel andere partner, broer, vader, opa.

Toen Slachtofferhulp het plan opvatte om een online community op te zetten, hoefde ik niet te twijfelen om mijn support te leveren. Je kunt mijn verhaal lezen op de site van Slachtofferhulp. Je kunt daar ook lezen hoe het mij de afgelopen tijd gegaan is,  wat er veranderde.                             Mijn bescheiden bijdragen aan de online community nu: Ik lees wat je schrijft en schrijf je terug over wat  in mij opkomt bij jouw verhaal. Reageer op je vragen vanuit mijn ervaring. Aan de reacties en de likes merk ik dat het de schrijvers goed doet, dat ze op de goede weg zijn.

Ze noemen ons ambassadeur voor deze bijdrage aan het werk van Slachtofferhulp. Door de bril van Slachtofferhulp begrijp ik dat, maar in het “werk” ben ik een lotgenoot. Een lotgenoot die het belang heeft ervaren de stilte te verbreken. Heeft ervaren dat het delen met o.a. lotgenoten, van dat wat je is overkomen, leidt tot helen .

Schrijf me, ik lees het en schrijf terug.

Philip