Mishandeld door (ex) partner
Dit is een eerste keer dat ik hulp zoek en contact met lotgenoten over deze situatie. Mijn ex, waarmee ik een aantal jaren samen was, heeft mij fysiek en geestelijk vreselijk mishandeld. En tegelijkertijd heb ik op momenten nooit eerder in een relatie zo veel gelachen, me zo intens geliefd gevoeld en het zo ontzettend gezellig gehad. Het was werkelijk de liefde van mijn leven min zijn verwoestingen, onredelijkheid en vreselijke jaloezie. Ik hoopte zo, dat hij hier wat mee kon... Hij achter in de vijftig , ik bijna vijftig. Hoe fijn zou het zijn geweest, je toch de liefde op de 'valreep' had gevonden. We deelden veel en pasten perfect op alle vlakken. Bezigheden, passie, humor..... Door deze vreselijk dubbele gevoelens, ben ik al meerdere keren gezwicht en heb hem nieuwe kansen gegeven.. Ik zag soms groei bij hem, maar dan gebeurde toch weer iets verschrikkelijks. Hij zou hulp zoeken, maar had het ineens toch te druk....etc.
Terwijl ik worstel met ook gemis, worstel ik zelfs ook met misschien wel de belachelijke vraag of ik eigenlijk niet gewoon aangifte moet doen... Omdat wat is gebeurd, eigenlijk gewoonweg niet ongestraft zou mogen blijven, denk ik.... Het is te erg... Hij zal er echter achter komen en dan, dat boezemt me ook angst in... En daarnaast lees ik maar al te vaak, dat de pleger niet gestraft wordt door ontbrekend bewijs....
Van alles door elkaar... Maar zo'n chaos is het momenteel in mijn hoofd....Ik hoop op jullie verhalen.... Misschien in dezelfde fase van zo'n proces of juist al veel verder... Wat me misschien een beetje kan helpen.
Lieve groet
10 Reacties
Het ging van kwaad naar erger en telkens als hij me weer wat had aangedaan had hij spijt..ook hij zou hulp zoeken wat niet gebeurde…
Aangifte doen…nee dat doe ik ook niet…ik denk dat ik dat niet overleef…
Begin augustus was de druppel….ik heb hem uit huis geschopt…tegen iedereen die ik nog heb in mijn geïsoleerde leven verteld wat er gebeurd was, ook mijn kinderen zodat ik daar steun kon zoeken op tijden dat het echt zwaar is…
Boosheid en verdriet en gemis volgen elkaar in een rap tempo op, waardoor de valkuil groter en groter wordt. Maar deze keer hou ik vol want de volgende keer zou wel eens mijn dood kunnen betekenen
En dat moet ik voor me houden….
Dus vlinder-76…..volhouden volhouden en volhouden ….hoe moeilijk ook.
We komen er wel. Dat weet ik zeker
Liefs loes
De afwisseling van verdriet, boosheid en gemis herken ik ook heel goed... Ja volhouden, voor ogen houden dat dit niet stopt en niet idealiseren.... Goed dat je het aan iedereen in je omgeving hebt verteld, die stap heb ik nog niet durven maken...
Liefs en sterkte
Het is naar te lezen dat er (zoveel) meer mensen in ditzelfde schuitje zitten. Ik heb herkenning in jouw verhaal. De leuke momenten die er ook zijn geweest, alle gegeven kansen en de continue hoop op beterschap. Mijn ex had ten tijde van onze relatie PTSS, opgelopen bij defensie. Ik heb me iedere keer redenen voorgehouden om het nog een kans te geven en me ergens aan vast te klampen. Als hij in de burgermaatschappij werkt, wordt het wel beter.. Ook werd ons nieuwe huis nog gebouwd. De (ver)oudere woning waarin wij woonden was gehorig. Ik hield mezelf voor dat het wel beter zou worden als we in de nieuwe woning zouden wonen enz... Alleen werd het nooit beter en hij legde de schuld bij alles en iedereen, maar zocht het niet bij zichzelf. Zijn frustratie werd geuit in de vorm van geweld richting mij en ging hij steeds meer drinken. Toen we uiteindelijk definitief uit elkaar gingen was ik in de veronderstelling dat ik mijn leven terug had, maar toen kwam de klap pas echt. Op mijn werk liep de spanning op en ik kwam vorig jaar in de ziektewet te zitten. Alles viel gaandeweg voor mezelf op zijn plek en ik accepteerde dat ik hulp nodig had. Het meest confronterende was toen ik zelf de diagnose PTSS kreeg. Nu ik een paar maanden mijn behandeling volg komt bij mij hetzelfde vraagstuk op als waar jij mee zit. Moet ik aangifte doen? Wederom herkenning in hetgeen waar jij mee zit, de angst en de onrust wat een aangifte teweeg kan brengen. Zelf denk ik dat ik het meest sterk uit deze ellende kom, door het wel te doen. Door boven mijn angst te gaan staan, hem niet langer de hand boven het hoofd te houden en voor mezelf op te komen. Wordt hij nav de aangifte boos en wil hij mij wat aandoen, dan ligt het al bij de politie en snijdt hij alleen zichzelf in de vingers... Toch vind ik de stap om het te doen spannend en hoop ik op dit platform steun te vinden aan degenen die dit al hebben gedaan of het ook overwegen. Het is toch triest dat deze groep zo groot is?
Zo verdrietig allemaal....
Ook de bescherming vanuit familie herken ik helaas....
Zo jammer, dat er daardoor geen kritische noot naar hem daardoor gegeven wordt, want dat gaat hem alles behalve helpen...
Maar goed, hij zal zelf ook nooit het eerlijke en hele verhaal vertellen, en verdraaien en manipuleren..... daar is hij helaas ontzettend goed in.
Over aangifte ben ik nog niet uit. Enerzijds kan en mag hij hier niet mee wegkomen... Maar bewijs ontbreekt behalve wat mijn zoon zelf heeft gezien.... Ik weet dat hij een en ander in wanhoop heeft losgelaten aan een collega en vriend, die ik ook ken, als ook zijn ouders en dochter, maar of die zouden willen getuigen... Geen idee....
Ik zie bij aangifte ook vreselijk op tegen alles opnieuw moeten herbeleven en dan (nog) niet kunnen afsluiten....
Erg moeilijk...
Je verhaal is zo herkenbaar. Aan de ene kant de fijne en liefde volle ervaringen en daar aan tegenovergesteld de afschuwelijke feiten. De twijfels over het doen van aangifte.
Het doen van aangifte levert vragen op.
Zulke daden mogen niet ongestraft blijven. Met het doen van aangifte wordt het vastgelegd dat er wat voorgevallen is. Bij een eventueel volgend slachtoffer gaat dat mee tellen.
Het zijn derden die over jouw ervaringen gaan oordelen. Je kunt dat niet sturen. In dat opzicht is het een gedeeltelijke erkenning van wat jou overkomen is.
Het doen van aangifte en het proces daarna is een lange en emotioneel pittige periode waar je vanuit Slachtofferhulp veel steun kunt krijgen.
In mijn situatie was de dader inmiddels overleden en heb ik geen aangifte gedaan. Ik heb me geconcentreerd op het verwerken van de ervaringen / trauma's. Dat was al een hele kluif maar heeft me ook veel opgeleverd.
Wel weet ik dat hoe sneller je de ervaringen kunt verwerken, des te eerder kun je je leven weer oppakken. En in het verwerken past misschien het doen van aangifte maar heelt zeker niet alles. Kies eerst voor jezelf zo ik zeggen.
ik hoop dat dit een beetje orde schept voor jouw chaos in je hoofd. Lieve groet en een hoopvol jaar 2024
ik heb al eerder in deze community aangegeven dat ik altijd voor angifte zal kiezen. wellicht ook omdat ik die mogelijkheid niet heb. ik snap ook je angst voor deze stap. ik kan alleen maar tegen je zeggen: je bent niet alleen. .. misschien kan je jezelf de vraag stellen; stel dat het je vriendin was die dit was overkomen, wat zou je haar adviseren?
heel veel sterkte, en ik hoop dat je je antwoord gaat vinden
liefs Eclips