Narcistische ex-partner
Sinds februari 2019 had ik een relatie met hem en in oktober 2021 zijn we ouders geworden van een dochter. Tijdens onze relatie waren er soms al dingen dat ik dacht: ‘is dit normaal?’, maar ik was blij dat er iemand samen met mij wilde zijn en ik negeerde de signalen. Na de geboorte van onze dochter kon ik helemaal niets meer goed doen. Het wiegje was te warm, te koud, te stoffig, elk snotje moest worden uitgezogen, de borstvoeding was te weinig of te vet, onze dochter zou niet goed kunnen slikken, als ik naar buiten ging moest ik oppassen dat er geen stof in haar neusje zou waaien. En ik, pleaser die ik ben, probeerde steeds maar bij die lat die steeds hoger werd gelegd te komen. Mijn dochter was 9 maanden, toen kon ik niet meer en ben ik weg gegaan. Maar toen was het helaas nog niet voorbij. Hij belde, mailde, appte. De ene keer boos, de andere keer weer poeslief en dat het hem allemaal zo speet. Hij beschuldigde mijn vader van incest, belde ook mijn ouders en reed regelmatig door de straat. Hij heeft onze dochter in die periode 2x gezien en bracht haar dan veel te laat terug. Hij deed een (valse) melding bij de politie, dat er iemand met een vuurwapen in het huis van mijn moeder zou zijn. Hij stond ’s nachts aan de brievenbus en zei dat hij me waar dan ook op de wereld zou vinden.
Afgelopen zomer was het betrekkelijk rustig en werd het contact tussen hem en onze dochter weer opgestart. Dat ging meteen mis, de eerste keer was hij te laat, soms komt hij niet, soms zegt hij lelijke dingen als ‘ik neem je mee naar Suriname’.
Sinds de wintertijd is in gegaan is hij weer vaker in de straat en sinds vorige week elke dag. Hele ochtenden rijd hij soms rond. Ik durf eigenlijk niet alleen naar buiten, want ik kan totaal niet inschatten wat hij wil. Alleen intimideren? Hoopt hij me echt tegen te komen? Wil hij me dan iets aan doen?
Ik vind het megazwaar, ik was redelijk op de weg terug en nu word ik weer zo terug geworpen. Het ergste is dat deze man nooit gaat veranderen, want het ligt nooit aan hem, maar altijd aan de rest van de wereld. Hoe zorg ik dat ik op de been blijf, dat ik niet verlam van de angst, dat mijn gedachten me niet gek maken? Wat zeg ik tegen mensen die simpel zeggen: ‘je zult hier toch doorheen moeten’ of ‘niet bang zijn’. Werkt dat echt zo? Moet ik dan maar gewoon naar buiten en zien wat er gebeurt?
9 Reacties
Ik kan mij alleen maar aansluiten bij onderstaand. Wat je zegt, hij is nou eenmaal zo maar er komt een tijd dat het beter gaat, die komt echt! En je hoeft niet sterk te zijn want dat ben je al. Je doet het allemaal al met alle gevoelens die daarbij horen. Dat mag er allemaal zijn. Wil je schreeuwen, schreeuw. Wil je huilen, huil. Wil je laten zien dat niemand je wat kan ondanks dat je van binnen schreeuwt, dan doe je dat. Doe het op je eigen manier, maar sterk ben je al en er komen betere tijden!
Heb je al contact met veilig thuis? Dit klinkt heel heftig maar ik heb erg veel aan ze, met name om het beschermen van mijn kinderen.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je snel rust van hem hebt!
Dank voor je reactie.
Er zijn al heel veel hulpinstanties betrokken, bij Veilig Thuis zijn we ook bekend. Er is een instantie die het bezoek tussen hem en onze dochter begeleid en ik heb zelf hulp van een coach die me bij alles helpt en van een werkfitbegeleider om weer terug aan het werk te komen.
Het is nu weer eventjes rustig lijkt het, de vraag is voor hoe lang...
Ik herken me erg in jou verhaal. Wat tips die het wellicht wat dragelijker voor je maken:
- Ga naar de huisarts en vraag om gesprekken bij de POH (praktijkondersteuner huisarts), als je een fijne hebt, kan degene met jou meedenken.
- Kijk op je werk of ze een bedrijfsmaatschappelijk werker aanbieden, ook die persoon kan goed met je meedenken.
- Houdt alles goed bij (maak screenshots van appjes, bewaar camerabeelden).
- Mocht je die nog niet hebben: schaf een camera aan (ik heb er 1 gericht op mijn voortuin/voordeur), die hebben me al de nodige beelden opgeleverd die ik naar politie en advocaat heb gestuurd.
- Houdt nauw contact met de wijkagent(en).
- Indien je nog geen aangifte stalking hebt gedaan, doen! Stuur vervolgens alles telkens weer door naar hun afdeling stalkingszaken, zodat zij ook dossier op kunnen bouwen. Hiermee kunnen zij een stopgesprek aangaan en, waar nodig, verdere juridische stappen zetten.
- Één van de belangrijkste dingen: reageer niet!! Niet op de appjes, neem de telefoon niet op (nee ook niet als je samen een kind hebt, hij stuurt je maar een e-mail als hij vragen heeft). Indien je buiten bent en je ziet je ex in je straat: niet reageren. Zeg niets terug, loop langs hem heen alsof hij lucht is. Geloof me, ik weet hoe moeilijk dat kan zijn, maar geef hem geen aandacht. Welke aandacht je ook geeft (positief of negatief), het voedt hem alleen maar. Aandacht is precies wat hij wil.
- Probeer jezelf voor ogen te houden dat deze situatie tijdelijk is. Of het nu een jaar duurt of 5 jaar, op een gegeven moment houdt het echt op (en vind hij waarschijnlijk zijn volgende slachtoffer).
- Plan leuke dingen voor jezelf en je dochter in (hoeft geen geld te kosten, kan ook zijn: gezellig samen naar het bos paddestoelen zoeken of bijv. 'bioscoopje thuis' incl. popcorn uit de supermarkt en een dvd-tje uit de bibliotheek).
- Neem af en toe een dagje vrij van werk, breng je dochter dan toch naar de opvang en de bedenk wat je voor jezelf wilt doen die dag (bijv. een keer lekker lang douchen, een wandeling maken, of lekker even een keer lang in bed blijven liggen), gun jezelf zo'n momentje!
- Zorg voor een goed netwerk om je heen, waarmee je kan sparren.
Blijf goed voor jezelf zorgen: als jij omvalt, wie heeft je dochter dan nog? Blijf sterk: dit gaat voorbij!
Ik wens je heel veel sterkte toe.
Veel dank voor je reactie. Je meeste tips kan ik gelukkig al afvinken, je tip over het negeren is een goeie om te onthouden. Vind ik ook wel een 'enge/onzekere', want kan ik hem echt negeren als ik hem tegen kom? Hoe zal ik reageren in zo'n panieksituatie? Ben zo bang dat ik bevries terwijl ik juist een leeuwin wil zijn voor mn kind...
Dat is inderdaad een lastige, voor mij net zo goed hoor! En de ene keer lukt het beter dan de andere keer. Ik heb er veel baat bij gehad om met mijn familie en vrienden erover te praten en mezelf moed in te praten en mezelf in te prenten dat wat hij ook zegt of doet, elke reactie van mij nog meer reacties vanuit hem ontlokken.
Hij heeft laatst bij mij een voet tussen de deur gezet en geprobeerd binnen te komen, dus heftige voorbeelden genoeg. Op dat moment heb ik gereageerd (voet weghalen of ik bel de politie), maar later helemaal nergens meer op gereageerd. De eerstvolgende omgangsdag heb ik mijn dochter via de achterdeur naar buiten laten lopen, zodat de voordeur niet eens open zou hoeven. Het lastigste daarbij vind ik dat ik de veiligheid moet waarborgen voor ons kind, het veilig moet maken voor mezelf, terwijl ik haar tegelijkertijd wel mee moet geven. Je moet constant alert zijn en dit vergt heel veel van jezelf, dus nogmaals: let goed op jezelf, neem de tijd, laat je niet overrompelen en heel veel sterkte!
Ik houd sinds de eerste opmerkingen na de geboorte van onze dochter álles bij. De politie is al even in beeld, maar er is wat onduidelijkheid over of het genoeg is voor aangifte. Het is op sommige momenten echt zó moeilijk om weer tot 10 te tellen en steeds maar weer de verstandigste te zijn....