Emotionele mishandeling docent conservatorium

Ik las vanochtend een krantenartikel over een klassiek saxofoondocent. Ik weet over welke docent dit gaat en wil naar aanleiding van dit nieuwsbericht mijn ervaring delen. 

In 2017 heb ik auditie gedaan voor de opleiding Docent Muziek. Ik werd toegelaten op de vooropleiding. Mijn zang kon namelijk nog wat beter en die groeimogelijkheid zagen ze ook. Dit stuk hieronder gaat niet over mijn zangontwikkeling, maar over mijn zeer negatieve ervaring met de betreffende saxofoondecent.

Steeds vaker denk ik terug aan de maanden conservatorium. Ik had het gevoel op mijn tenen te moeten lopen. De vraag of ik wel goed genoeg was, hield me constant bezig. Het deed pijn dat ik niet direct was toegelaten op de hoofdopleiding én tegelijkertijd was ik me er heel bewust van dat toegelaten worden op de vooropleiding al heel bijzonder was. Vol goede moed begon ik aan het avontuur. Het gros van de docenten en medestudenten was erg leuk, behulpzaam en zó goed. Zó goed dat ik wederom heel erg ging twijfelen: is dit wel geschikt voor mij? ik ben toch helemaal niet goed genoeg? Ondanks de vragen, de spanning en de reistijd ging ik door. Een paar weken na het begin werd ik in contact gebracht met de klassiek saxofoon docent. Het hoofd van de opleiding had een fout gemaakt; ik werd namelijk eerst in contact gebracht met de saxofoon docent lichte muziek, terwijl ik al mijn hele saxofoon carrière klassiek speel. Dit was de reden dat ik pas na een paar weken wist dat ik tóch bij de andere saxofoon docent moest zijn. En eerlijk gezegd zakte de moed me toen al in de schoenen. Ik had al twee keer bij hem voorgespeeld. De eerste keer moest er een som geld worden neergelegd voor een half uur. Prima, hij is namelijk de professional. Het was een half uur vól lof: ik had talent en ik moest er echt wat mee doen. De tweede keer voorspelen was op een open dag en deze keer werd ik de grond in gestampt door een reeks vernederende, kleinerende opmerkingen: ik speelde als een dertienjarige en ik kon m’n spullen maar beter inpakken. Er was geen enkele vorm van opbouwende feedback aanwezig, die je van een docent wel mag verwachten. Hij maakte me met de grond gelijk en mijn zelfvertrouwen kelderde. Toch heb ik vol goede moed wél auditie gedaan, uiteindelijk mocht ik starten op de vooropleiding omdat mijn zang nog wat beter mocht ontwikkelen. Mijn saxofoonspel was goed genoeg. Ik baalde behoorlijk dat ik les moest gaan volgen bij deze docent en ik keek er dan ook ontzettend tegenop de mail (zo laat na de start van het schooljaar) nog te sturen. Zijn reactie zette mijn nekharen overeind. In zijn mail verwoordde hij het zo alsof ik hem probeerde te ontwijken, want ik wist toch dat hij de klassieke saxofoondocent was (met maarliefst 4 uitroeptekens). Ik was dom dat ik daar niet aan gedacht had en moest maar snel afspraken in zijn agenda maken. Nadat ik dat had gedaan stonden er plots allerlei afspraken in mijn agenda, die ik niet herkende. Deze had ik er uit gehaald. Na een paar uren kreeg ik een ontzettend boos appje dat ik al zijn afspraken had verwijderd, met de nodige verwijten. Iedere keer als ik mijn saxofoon oppakte, hoorde ik zijn vernederende opmerkingen weer. Ik heb huilend in het conservatorium zitten oefenen. Nog voor mijn eerste echte les met deze betreffende docent heb ik mij uitgeschreven van de opleiding. Het plezier was ver te zoeken en ik ging steeds met een steen in mijn maag naar school, durfde niet te oefenen in de angst dat hij voorbij kwam. Deze docent heeft er voor gezorgd dat ik het plezier en de onbevangenheid die ik in het maken van muziek kwijt ben geraakt en tot op de dag van vandaag niet heb teruggevonden. Hij heeft me met de grond gelijk gemaakt. Hij was erger dan de pestkoppen die ik op de basisschool heb gemaakt. Hij zoekt je zwakke plek en vernedert je, zodat hij zichzelf boven je kan plaatsen.

Inmiddels ben ik afgestudeerd leerkracht basisonderwijs en heb ik tijdens mijn PABO de p-HBO vakspecialist muziek gehaald. Ik ben er uiteindelijk wel gekomen. En toch vind ik het ontzettend verbazingwekkend dat zo’n docent (!) kan blijven werken, ondanks zijn manier van lesgeven. Ik begrijp dat het een harde wereld is, waar ik misschien niet geschikt voor was. Maar ik begrijp niet dat een docent je zo behandeld. Dit heeft voor mij, jarenlang, een zeer negatieve stempel op muziek maken gedrukt. Het saxofoon spelen is nooit meer zo leuk geweest al ervoor, en dat heeft hij gedaan. Dat maakt mij verschrikkelijk boos en machteloos. 

Destijds wilde ik het allemaal zo snel mogelijk vergeten. Ik stopte wel met de opleiding en heb mezelf wijs gemaakt dat het niks voor mij was. Toch blijft het knagen en had ik het heel graag anders gezien. Ik voelde me destijds niet serieus genomen bij het hoofd van de opleiding en stoppen was voor mij op dat moment de enige optie. Wat kon ik nou beginnen tegen zo’n machtig docent? 

Na het lezen van het nieuwsbericht heb ik een klachtenbrief naar het conservatorium gestuurd. Inmiddels reactie dat ze graag in gesprek gaan om van mij te horen wat er is gebeurd, wat mijn ervaring was en hoe ze hier verder kunnen handelen. Ik heb geeeen idee wat ik kan verwachten, of wat zij verder kunnen doen. Ik weet alleen dat ik wil dat dit stopt. Het gebeurde dus niet alleen bij mij, maar bij meer.

Heeft iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan? Wat is normaal nu te verwachten? Wat kan je verwachten nadat je dit bespreekbaar maakt? Ik weet het niet. Oude pijn komt boven en ik word er oprecht verdrietig van.