Hoe gaat een aangifte

Hoi, Wat knap dat je aangifte wil gaan doen. Ik was zelf 15 toen ik aangifte deed. Je moet inderdaad sterk in je schoenen staan omdat ik het ontmoetings beleid ook sterk heb gevoeld. Het proces van aangifte willen doen kan ik je niet veel over vertellen dit heeft een begeleider van mij opgepakt. Het eerste gesprek wat ik kreeg was een informatief gesprek. Hier kreeg ik allerlei informatie over wat aangifte doen inhoud en ook de keuze of ik een melding wou maken ipv aangifte. Ik moest ook gelijk vertellen wat mij is overkomen. Na dit gesprek zit er een paar weken tussen de echte aangifte. Ik kan me nog herinneren dat de echte aangifte heel lang duurde. Ik heb daar van 8 uur smorgens tot 1 uur s middags gezeten. Er zit wel een verschil met wie je aangifte behandeld. Bij mij zaten er 2 vrouwen bij. De ene was heel ontmoedigend en de andere juist begripvol. Na de aangifte krijg je een boekje mee. Hierin staat je zaaknummer en verdere informatie. Op de uitspraak heb ik heel lang moeten wachten. Mijn zaak is doorgegaan naar de officier van justitie en daarna geseponeerd ivm te weinig bewijs. Ik zou je willen meegeven dat het een slopend en lang proces waarbij je heel sterk in je schoenen moet staan. Ik had dit zelf niet en dan is het wel heel lastig. Ook kwam ik later pas achter dat je in de loop van het proces geen gesprek mag hebben met de dader. Dit heeft mijn herstelproces in de weg gezeten aangezien ik dit heel graag wou. Voor verdere vragen mag je mij altijd een berichtje sturen.

Hoi Ik kan alleen mijn eigen ervaring vertellen. Ik ben zelf niet klaar voor aangifte. Ik zit nog midden in mijn behandeling. Wat ik gedaan heb is samen met mijn psycholoog een melding gedaan. Plus het bewijs materiaal wat ik had gegeven. Onder de 16 moet aangifte met je ouders dus ik wil sowieso wachten maar ik was jong dus een hogere officier ofzo kan beslissen zelf over te gaan tot aangifte. Wat ik het moeilijkste vind is dat aangifte openbaar is en dat iedereen straks alles kan lezen. Misschien omdat ik jong ben maar de gesprekken met de zedenpolitie zelf vind ik niet vervelend. Wel zwaar maar ze waren voor mij heel aardig. Wat ik ook lastig vind is de lage straf die ze meestal geven. Voor aangifte is er veel moeite nodig en als er dan maar een lage straf is dat snap ik niet. Sterkte met alles!

Lieve Pioenroos23 Ten eerste dapper tot je aangifte wil gaan doen! Ik zelf heb ook aangifte gedaan en kan je het een en ander uitleggen. Je kunt je melden bij de servicedesk van de zedenpolitie zij zullen je verhaal eerst aanhoren, wat ik je daarin kan mee geven laat je niet wegduwen en blijf bij je standpunt waarvoor je aangifte wil doen. Het ontmoedigingsbeleid heb ik daar heel sterk in gevoeld en het is belangrijk dat je daar sterk genoeg voor bent om het door te zetten. op het moment dat ze je te woord hebben gestaan zullen ze met verschillende opties komen. 1. Gesprek met de dader aan gaan (bemiddeling) 2. werken aan je eigen herstel en trauma en als aller laatste komen ze dat je een aangifte kan doen. Dan krijg je de mogelijkheid om een intake gesprek met de zedenrecherche te plannen. Op het moment dat je deze intake heb gehad wordt er tijd gegeven zodat je kan nadenken of je aangifte wil gaan doen of alleen een melding die ze bewaren in jou dossier. Als je besluit aangifte te doen dan wordt er een afspraak gemaakt om de aangifte op te nemen. Ik zelf ben hier twee dagen voor naar het bureau moeten gaan omdat het niet haalbaar was op een dag en emotioneel heel erg zwaar ze vragen je soms heel vervelende dingen om de aangifte zo compleet mogelijk te krijgen, en om de kans te verkleinen dat de advocaat van de tegenpartij mogelijk later nog zulke vervelende vragen aan je kan stellen. Als de aangifte is afgerond dan wordt deze voorgelegd aan de officier van justitie. Daaruit kan de officier van justitie besluiten dat ze de zaak onderzoeken of de zaak niet onderzoeken en seponeren. Mijn eigen ervaring is het een heel slopend proces maar heb voor me zelf wel het beeld als ik geen aangifte doe gebeurd er niets mee en heb ik voor mij zelf er niet alles aangedaan. Mocht de zaak niet door komen blijf je aangifte allertijden staan en kunnen ze deze gebruiken indien er nog een slachtoffer aangifte doet. In mijn proces heb ik heel veel steun van mijn partner, moeder en vrienden gehad en ook om mij hier door heen te krijgen want ik weet dat als ik er alleen voor had gestaan misschien niet eens tot een aangifte was gekomen omdat ik te zwak was om me sterk te maken tegen het ontmoedigingsbeleid. Weet dat je altijd recht hebt om aangifte te doen. Ik vindt het heel dapper van je. Als je behoefte hebt om er eens in een privé berichtje er over te praten dan mag je mij altijd een berichtje sturen. Ik heb er zelf ook veel aan gehad toen ik nieuw was bij de community en aangifte wilde doen en niet wist wat me te wachten stond. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, weet je bent het waard ! Heel veel liefs

Beste Pioenroos, op de eerste plaats vind ik het heel naar en ernstig dat je de stap overweegt om aangifte te doen. Dat doe je niet zo maar. Medewerkers van Slachtofferhulp hebben veel ervaring in het aandoen van aangifte. Bovendien kunnen ze je steunen in het afwegen wel of geen aangifte te doen. Bel even om een afspraak te maken. Medewerkers snappen waar je mee worstelt.