Narcistische ex
Kort geleden is mijn relatie verbroken. Ik had een relatie met een narcist.
hij heeft me meerdere keren bij mijn keel gegrepen en ook een keer zo hard dat ik daarna op adem moest komen en enkele minuten moest hoesten. Echter zag ik eerst niet in hoe erg dit was. Er werd altijd “mijn schuld” van gemaakt.
het werd uiteindelijk steeds vaker, steeds erger.
op het eind heeft hij me ook op mijn gezicht geslagen.
uiteindelijk heb ik een keer met mijn onderbuurvrouw gepraat. Die vertelde mij dat ze alles gehoord heeft en altijd zorgen maakte over mij. Ze heeft meerdere keren met haar moeder gebeld omdat ze niet wist wat ze moest doen. Ze heeft ook toegegeven dat ze de politie een keer heeft gebeld. Die zijn toen ook langs geweest maar ik heb verteld dat ik een “paniekaanval” had.
ik heb soms nog steeds flashbacks naar de momenten en daar word ik heel naar van. Ik weet dat hij niks zou doen in het openbaar maar toch als ik hem zie ben ik eigenlijk wel bang voor hem.
het vervelende is dat hij altijd zo overtuigend vertelde dat het mijn schuld was. Altijd alles was mijn schuld. En mensen die een narcist kennen zullen misschien ook wel kennen dat je dan echt aan je eigen feiten en verhaal gaat twijfelen. Ookal weet je dat het echt wel is gebeurd.
hier hoop ik mensen te vinden die dat herkennen. En ik wil jullie vragen hoe jullie daar mee omgaan…
ik vind het zo eng dat ik twijfel aan de ware feiten.
bedankt
8 Reacties
Mijn ervaring is dat het echt tijd nodig heeft om weer helemaal tot jezelf te komen en los te laten wat er al die jaren tegen en over je is gezegd of bij je is gedaan.
Mijn laatste relatie is nu bijna een jaar geleden en dat zit er nog vrij vers in, de langst geleden begon ongeveer 15 jaar geleden dus eigenlijk ben ik al die jaren geestelijk misbruikt.
Het gaat bij mij een hele tijd goed en dan ervaar ik een terugval, zo gaat het meestal. Ik probeer me te focussen op positieve dingen en dingen waar ik energie uit haal, voor zover dat lukt. En te praten met mensen die positief zijn ingesteld en ook begrijpen waar je over praat. Dat is ook de reden dat ik hier lid ben geworden. Ook heb ik huisdieren, die zijn altijd blij om me te zien en komen ook bij verdriet naar me toe. Kan ook helpen!
Sterkte en liefs!
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik heb te maken gehad met een narcist. Uiteindelijk ben ik door zijn agressie moeten vluchten. Hij heeft voor de vorm hulp gezocht, want hij wil me terug. 2 sessies heeft hij gehad en nu krijg ik een verslag van zijn psycholoog waarin staat dat het allemaal aan mij ligt. Zelfs een psycholoog heeft hij weten te manipuleren. Narcisten kunnen je helemaal kapot maken. Twijfel niet aan jezelf en zoek hulp. Met kleine stapjes kom je hieruit.
Dit zijn hele gevaarlijke mensen. Dus verbreek al het contact en blijf ver uit zijn buurt.
Heel veel sterkte!
Toen we het uitmaakte vertelde ik hem dat wat hij deed echt niet kan. En hij ontkende dat hij dat gedaan had. Hij heeft zelfs tegen mijn ouders gezegd dat het slaan een “kleine tik” was en het wurgen “stevig vasthouden” was. Zelfs mijn ouders vonden het lastig om mij te geloven omdat het op het oog zo’n lieve kalme jongen is.
Pas toen ik liet zien wat hij deed schrokken ze zich kapot.
Hij heeft therapie wel overwogen maar zo zijn narcisten ook. Die beloven heel veel maar doen vervolgens niets.
Het is zo eng hoe die mensen alles met touwtjes kunnen besturen. Ik ben blij dat wij er van af zijn.
Wat je schrijft is voor mij ook herkenbaar. Ik vind het nog steeds moeilijk om te huilen, ik weet niet goed hoe het moet. Werd altijd gezegd dat het idd manipulatief van me was als ik ging huilen dat ik daarna alleen maar zachtjes in mezelf kon huilen. Ik heb dit weekend nog hardop gehuild met muziek aan, ik durf mezelf steeds iets meer te laten gaan.
Bizar allemaal he, dat je idd psychisch zo zwak wordt gemaakt dat je niet anders meer weet..
En ik weet niet hoe ik het heb klaargespeeld, maar ik ben 7 maanden geleden een nieuwe relatie begonnen. Deze man ken ik al erg lang, we zijn ooit elkaars vakantieliefde geweest, en de vonk is weer overgesprongen. Maar de laatste twee maanden is hij steeds naarder gedrag gaan vertonen, en gelukkig herken ik het op dit moment erg goed, dat ik helaas moet constateren dat ik opnieuw in een relatie met een narcist zit. Of althans, ik ben geen psycholoog dus ik kan die diagnose niet stellen. Laat ik het zo zeggen; iemand die om welke reden dan ook er heel veel aandoet om mij toch maar te laten geloven dat ik het verdien. Dat ik het blijkbaar als persoon niet waard ben om met respect behandeld te worden. Etc etc. Het disrespect. Verbaal ronduit grensoverschrijdend gedrag. En ik heb onlangs weer in precies die positie gezeten dat je zachtjes in jezelf moet huilen. Want je weet inmiddels beter op wat voor reactie je kan rekenen als je de ware heftigheid van je verdriet toont.
Dus ja, ik weet heel goed dat ik dit moet beëindigen. Hoe ontzettend het ook tegen mijn gevoel indruist. Ik dacht deze man aardig goed te kennen. Maar eens te meer blijkt maar weer dat hoe iemand zicht gedraagt in de buitenwereld niet altijd veel zegt of hoe iemand zijn partner behandelt.
En bij mezelf vraag ik me af... hoe dan? Straal ik iets uit ofzo waardoor ik dit soort mannen aantrek? Niet om mezelf op te hemelen ofzo, maar ik ben een intelligente vrouw, en niet op mijn mondje gevallen. Dat is toch juist het laatste type vrouw wat zo'n man zoekt?
Nouja, gelukkig start mijn trauma therapie in november, dus dan kan ik ook meteen hier eens even induiken onder professionele begeleiding...
En eens, het is idd bizar dat iemand in staat is psychisch zo zwak te maken dat je gewoon mee gaat in de hersenspoeling. Want dat is het in mijn beleving. Nouja ik ga mezelf niet nog een keer bloot stellen aan dergelijk gedrag. Voor zover al niet alweer gebeurd is nu.
Maar wat mij ook is verteld is dat als je als persoon erg empathisch en zorgzaam bent, je ook erg de neiging hebt om iemand te willen helpen, en het ook proberen te snappen vanaf zijn kant. En ik constateer bij mezelf dat ik inderdaad die neiging heb nu. Maar die weg moet ik niet inslaan. Dit is niet mijn verantwoordelijkheid. Genoeg psychologen die hem daar bij kunnen helpen. Ik ben juist eindelijk weer opgekrabbeld uit een diepe put van psychische ellende. En ja, ik heb er zeker emotioneel last van momenteel wat er de afgelopen maanden is gebeurd. Maar ik maak nu de keuze ik stop hiermee. En daarmee is er gelukkig relatief weinig schade nog toegebracht aan mijn eigenbeeld en zelfvertrouwen, die in mijn vorige relatie stukje bij beetje zijn afgebroken, en wat lang heeft geduurd voordat dit weer helemaal hersteld was.
Dat is heel herkenbaar. Wij hebben samen een kind en lopen met haar bij hulpverlening omdat zij waarschijnlijk autisme heeft. Maar ook daar schildert hij mij af als slechte moeder en dat het gedrag van onze dochter door mij komt (ik kan niet opvoeden enzo). Niet iedereen binnen de hulpverlening heeft zo snel door dat hij hun probeert te manipuleren helaas.
Ook heeft hij veilig thuis op me af gestuurd met allerlei vage dingen waar hij zich zogenaamd zorgen over maakt. Gelukkig zei vt dat zij geen zorgwekkende dingen zien. Eigenlijk zou ik een melding terug willen maken omdat ik bij hem thuis wel rare dingen zie gebeuren maar dat durf ik niet.