PTSS opgelopen en nog meer beschadigd door aansprakelijke verzekeringsmaatschappij
Pfff waar moet ik beginnen....... in elkaar geslagen door een client in de zorg waar ik als maatschappelijk werker werkzaam was en PTSS opgelopen. Een baas die zonder pardon zorgplicht verzuim heeft gepleegd en een verzekeringsmaatschappij die zich niet aan de geldende regels houdt........ik voel me onderhand 4x slachtoffer!! En dat kan gewoon in Nederland, na 8 jaar vechten tegen mezelf, het leven met PTSS en tegen een verzekeringsreus ben ik uitgeblust. Ik heb rust nodig een veilige plek om eindelijk een beetje te kunnen opladen en me weer mens te voelen. Ik ben 8 jaar geleden ook begeleid door Slachtofferhulp Nederland en ik heb me nu aangemeld omdat ik hoop dat ik hier mensen tegenkom die ook iets hebben meegemaakt en mijn verhaal snappen of misschien wel herkennen.
Ik merk dat ik de steun van lotgenoten nu nodig heb.......en ik wil er ook voor hun zijn door mijn ervaringen te delen en het gevoel hebben dat ik toch ook nog een positieve bijdrage kan leveren aan de maatschappij door anderen te kunnen steunen waar ik kan.
6 Reacties
En ja dat wat jij verteld hebt, herken ik. Jouw zuivere intenties doen er niet toe, het hebben van zelfrespect is weg en je eigenwaarde is nihil......de onmacht put je uit. Maar probeer vast te houden aan jouw zuivere intenties, dat geeft je kracht en moed om door te gaan!! Ik weet dat dat niet makkelijk is, soms bere zwaar.......maar ik weet ook wat het uiteindelijk met je doet en dat is de moeite waard kan ik je zeggen!!!
Heel veel sterkte, moed, kracht en succes x
Ik heb je verhaal(en de reacties) een aantal keren gelezen. En dan telkens de gedachte zal ik nu wel of niet reageren? Deze twee zinnen alleen al typ ik met moeite en een dikke vette brok in mn keel. Ik werk als verpleegkundige in de ggz en ben twee jaar geleden uit het niets door een cliënt geslagen omdat ik het zo nodig voor een collega moest opnemen die afgebrand werd. Het was niet eens mijn gevecht, ik wilde hem alleen een halt toeroepen. Vervolgens was er een mes in het spel en werd ik zwaar gediscrimineerd. Alsof dit allemaal niet genoeg had ik destijds een incapabele manager. Ze loog, had totaal geen verstand van zaken, kreeg haar informatie van nieuwe hoogopgeleide collega's, dulde geen tegenspraak kortom ze had narcistische trekken. Alle besluiten rondom mijn incident werden door anderen genomen. De cliënt die mij sloeg mocht weer naar binnen. Ik heb nooit een gesprek gehad, geen excuses helemaal niets. Ik moest het maar uitzoeken met mijn hulpverlener, cliënt heeft recht op zorg. Achteraf gezien wilde ze mij eruit werken, dag na het incident begin ze al over elders reïntegreren, ik zou dan verpleegkundige nr 14 zijn die door haar weggepest werd.
Maar ja de vechter in mij, ook al stond ik ineens overal alleen voor, gaf niet op. Ik zocht het hogerop, want wie zijn jullie om mij, een betrouwbare werknemer met hart voor de zaak, zo te behandelen. In 2020 startte ik met de opleiding hbo-v die ik zelf bekostigde omdat de manager telkens smoesjes had waardoor er nooit geld was. Door het incident moest ik stoppen, wat mij enorm veel verdriet bracht. Ja ik ben ook de jongste niet meer.
De incapabele manager vond het ook schijnbaar nodig om het persoonlijk te maken en als klap op de vuurpijl vond ze het nodig om mijn man in alles te betrekken en hem te beschuldigen van werkweigering en onprofessioneel gedrag en nog een aantal zaken. Als een klein kind werd deze man op het matje geroepen(man en ik werken voor dezelfde organisatie, hij bijna 25 jaar als ict-er en ik 15 jaar). Dit was voor de organisatie waarschijnlijk het laatste zetje geweest om haar eruit te werken. Maar ja ik wilde niet dat dit de doofpot inging en heb een gesprek aangevraagd met de directeur.
Zoals je leest, het is veel geweest. Ik heb twee jaar lang in de overlevingsstand gefunctioneerd doordat deze twee intensieve zaken naast elkaar liepen. Je spreekt ook zoveel mensen, bedrijfsarts, vertrouwenspersoon, slachtofferhulp, politie etc..Voor het incident heb ik 17x emdr gehad. Nu sinds een maand weet ik dat ik ptss heb opgelopen en opnieuw ga ik emdr krijgen, niet voor het incident maar wat er daarnaast dus gebeurde. Het valt nu wel allemaal op zn plaats maar de klachten vallen mij enorm zwaar ook de schrik dat ik ptss heb is zwaar. Mijn hele wereld is momenteel erg negatief en ik kan echt weinig hebben. Weinig energie, alleen maar janken. Iedereen en alles irriteert mij enorm, ik kom weinig onder de mensen en wil ook geen contact met niemand. Het liefst zou ik in een hoekje willen wegkruipen waar niemand mij vindt. Over een aantal weken start de emdr en daar wacht ik nu met smart op zodat ik weer mezelf kan worden.
Miss is mijn verhaal wat chaotisch, maar het was veel en als ik moet beginnen met vertellen weet ik vaak ook niet waar ik moet beginnen. Maar ik herken dus jouw verhaal...
Wat een heftig verhaal en dankjewel voor het delen van je ervaring.
Heb zelf meerdere mishandelingen meegemaakt.
Ik mag blij zijn als ik het redt om boodschappen bij de winkel te doen.
Heel veel last van paniek en angstaanvallen. Maar ik probeer het beste beentje voort te zetten, moet wel anders heb ik geen eten en drinken.
Je insteek is mooi. Anderen mensen proberen te helpen, ondanks dat je zelf met pijn zit.
Verder hoop ik dat je een mooie nieuwe woning kan vinden waar je je veilig voelt. (wat ook enorm stress kan opleveren, kost een hoop geld en energie een verhuizing.)
Zelf zit ik een soortgelijke situatie.
Ik voel me als een gevangenaar....Een gevangenaar van mijn eigen emoties...een gevangeraar in een woning waar ik niet gelukkig ben...een gevangenaar tussen mensen die niet zo lief zijn. 8/10 buren zijn wel aardig. maar 2 van de buren van mij zijn enorm aggressief, en ondanks dat de aggressie niet perse naar mij toe gericht is, komt het wel hard aan wanneer de buurman weer begint te schreeuwen en schelden, terwijl ik rust probeer te vinden, dus de behoefte om te verhuizen naar een vredigere plek heb ik ook wel.
Wanneer je zulke heftige dingen hebt meegemaakt hebt, is het soms er heel lastig om uit te komen.
Mijn enigste steun en toeverlaat is op dit moment, mijn katje, lief beestje.
Wanneer je de mens leert kennen.....
Het boodschappen doen is voor mij ook een groot probleem. Daarom gaat er bijna altijd iemand mee. Dus heel herkenbaar hoor!!
Angst/ paniekaanvallen vind ik verschrikkelijk: ik ben de hele dag bezig om te kijken hoe ik de kans dat ze kunnen ontstaan zo klein mogelijk kan houden. Heel vroeg of net voor sluitingstijd kan je misschien een beetje helpen. Zelf bestelde ik ook wel online maar daar wordt mijn angst alleen maar groter van en ben ik dus mee gestopt.......maar ik denk dat jij dat ook zal ervaren dat dat 'deep down inside' het liefste is wat je eigenlijk zou willen.
Ook dat gevangen zitten in je eigen huis wat jij beschrijft is voor mij heel herkenbaar. Het schreeuwen en schelden van anderen terwijl je niet eens betrokken bent, is voor mij net als voor jou iedere keer weer een verschrikking.
Het leven na een mishandeling was niet eenvoudig, is niet eenvoudig en zal niet eenvoudig gaan worden denk ik. En ja dieren snappen je beter en voelen je veel beter aan!
Jij hebt je kat en ik mijn hondje en die zijn letterlijk van levensbelang geworden door de onvoorwaardelijke steun die de dieren ons geven!!!
Sjoerd, niet opgeven is mijn motto: dat is zwaar en daarom wens ik je heel veel moed en kracht!!
Irene
Hoe uiten de klachten bij jou zich? Krijg je hier ook ondersteuning bij?
Heel veel sterkte en kracht gewenst?
Heftig om te lezen wat je hebt moeten doorstaan! Ik heb niet eerder contact gehad met lotgenoten maar in mijn beleving is een mishandeling een mishandeling en niet afhankelijk van de 'soort'. Ik denk dat het met respectloosheid, het ontstaan van wantrouwen en het verliezen van eigenwaarde en zelfrespect te maken heeft.
Het altijd aanstaan is voor mij heel herkenbaar en ontzettend ingrijpend omdat het enorm vermoeiend is. Het kost mij in ieder geval veel energie en uitzetten is voor mij onmogelijk. Het is echt iets wat bij PTSS hoort zegt mijn psycholoog. Hij zegt dat je door het aanstaan de helft van de energie van een mens op een dag al kwijt bent.
Ook de angst is heel herkenbaar en lijkt eigenlijk ook altijd, zeker buitenshuis altijd aan te staan voor mijn gevoel. Andere klachten die ik ervaar zijn gebrek aan eigenwaarde en zelfrespect, geen vertrouwen meer in mensen hebben. Wat ik zelf als heel beangstigend ervaar is het vermijden van triggers. Dat is eigenlijk waar ik misschien ook wel onbewust mee bezig ben. En ik vermijd alles wat energie kost zoals bijvoorbeeld discussies, gesprekken en negativiteit........ik heb de ervaring dat wanneer ik moe ben, de kans op angst en paniekaanvallen erger wordt en dat is echt waar ik absoluut niet in wil raken. Dus ik doe alles (ik zou bijna zeggen) om extreem spaarzaam om te gaan met de halve energie die ik heb op een dag. Daarnaast probeer ik wel energie op te doen door te fietsen, in de natuur te zijn (als het extreem rustig is) en in een bootje op het water te zijn maar in mijn situatie nu lijkt dat het verlies aan energie niet te kunnen compenseren. Ik denk dat ik ook echt wat moet gaan doen aan mijn woonsituatie omdat die midden tussen andere woningen niet de veiligheid bied die ik nodig heb om echt tot rust te komen.
Herken jij je in deze klachten? Ik ben ook benieuwd wat voor klachten jij nog ervaart dus als je die zou willen delen.
Ja ik heb veel therapieën gevolgd met name cognitieve therapie en gestalttherapie. Daarnaast heb ik nog heel veel andere kleine therapieën gedaan en zelf besloten om dingen te doen die mij erg helpen zoals het hebben van contact met een paard. Soms zit er ook op maar het bij een paard in de buurt zijn, voelt goed voor mij.
Ik wens jou ook heel veel kracht en vooral ook moed toe!
Irene