Vluchten

Ik ben 3 jaar geleden gescheiden. 2 jaar geleden kreeg ik een lat relatie. Deze man heeft vanuit zijn jeugd trauma's en ook vanuit zijn huwelijk.  Dit heeft hij eerlijk gedeeld. Het eerste jaar van onze relatie was geweldig, ik was zo gelukkig.  Mijn kinderen vonden hem en zijn kinderen ook leuk. Het samen zijn was fijn. Dit veranderde toen we met zijn allen op vakantie gingen. Hij kreeg een woedeaanval naar mijn kinderen. Ik heb hem weggestuurd naar huis, samen met zijn kinderen. We zaten in Zuid-Frankrijk. 

Na dit incident begon de ellende. Hij dacht dat ik vreemd ging met een collega van hem. Ik kende de hele man niet. Zijn insinuaties en verdenkingen werden steeds gekker. Uiteindelijk escaleerde dit, hij stond 's nachts te gillen voor mijn huis en gooide persoonlijke spullen op straat kapot. Ik heb een melding bij de politie moeten doen.

Toch viel ik weer voor zijn charmeoffensief en ging de relatie door.  Hij bleef over het vreemdgaan doorgaan. Hij controleerde mijn telefoon en zelfs mijn auto (of hij warm was). Hele discussies heb ik gehad. Wanhopig werd ik ervan. Het waren diepe dalen, maar ook hoge pieken. We hebben een jaar zo doorgetobt.  Deze zomervakantie zijn we niet als samengesteld gezin op vakantie geweest, we hadden ons lesje geleerd. We zouden wel als stel naar Corfu gaan. De eerste helft van die vakantie was fantastisch. Helaas werd de sfeer grimmiger halverwege de vakantie. Met als hoogtepunt een enorme woede aanval. We waren op excursie naar een ander eiland. Tijdens de boottocht bleef hij dreigen (ik had blijkbaar een verkeerde opmerking de vorige dag gemaakt, voor mij was het een grapje). Mensen verplaatsten zich door zijn stemverheffing. Ik voelde me steeds kleiner worden. Eenmaal op het eiland barstte de bom. Ik wilde rust, hij achtervolgde me. Hij pakte mijn telefoon af ( hier zaten mijn betaalkaarten ook in) In gevecht probeerde ik het terug te krijgen. Dit lukte niet. Ik besloot terug naar de boot gaan zonder telefoon.  Daar ben ik gaan zitten. Uiteindelijk kwam hij helemaal badend in het zweet en schuimbekkend terug bij mij. Hij was helemaal doorgedraaid. En hij zwaaide met mijn telefoon. Ik besloot dat dit mijn enige kans was en sprong op om mijn telefoon te pakken. Dit lukte niet. Het werd een gevecht wat ik niet zou winnen. Ik heb uit mijn tenen moeten roepen om hulp. Gelukkig hebben mensen hem weggestuurd. Ik ben smekend en huilend langs boten gelopen voor hulp. Ik wist dat ik daar weg moest wezen. Uiteindelijk heb ik een watertaxi kunnen nemen terug naar Corfu. Door de kapitein en andere Grieken ben ik geholpen om met koffer op het vliegveld te komen. Mijn vader had tussentijds een vliegticket kunnen regelen. Bij de douane werd ik eruit gepikt voor een drugstest, waarschijnlijk zag ik er gejaagd uit. 

Toen ik de lucht inging kwam hij terug in het hotel. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.

Ik heb een enorme bloeduitstorting op mijn arm en een gekneusde vinger. Ik heb ik gelijk een afspraak bij een psycholoog gemaakt. Op dit moment voel ik alleen maar woede. Ik kan niet huilen. Het lijkt een verhaal van een ander, een film. Dit is nu een week geleden gebeurd.