Op 5 november 2022 om drie uur in de middag liep ik met mijn man en mijn zwager door de stad. Nietsvermoedend zijn wij in een winkel om een cadeau te kopen voor mijn schoonmoeder haar verjaardag. Terwijl we op de verkoper wachten die het cadeau aan het klaarmaken is, eten wij met zijn drieën in het zonnetje een loempia. Later blijkt dat op ditzelfde moment, jij aan het vechten bent voor je leven. 

Een halfuur later loop ik met mijn man door de B-weg bij ons thuis de hond uit te laten. We genieten van de prachtige herfstdag met de blaadjes die van de bomen vallen en de geluiden van vogels die ons land in de winter niet verlaten voor een andere warmere plek. Ook nu denk ik nog geen seconde aan wat er bij jou afspeelt. 

Eenmaal thuis zijn wij aan het discussiëren wat we zullen eten vanavond. Ik wil mijn telefoon bekijken en krijg dan een schrok door mijn lichaam. Een bericht van mijn moeder: 'Je zusje heeft een ongeluk gehad. Ik ben aan de telefoon met een vriend van haar en de politie, dus ik kan niet bellen. Ik krijg zo door waar ze heen gaat met de ambulance. Ze is gelukkig aanspreekbaar.' Op dat moment weet ik nog niet precies wat er speelt, maar mijn onderbuikgevoel spreekt voor zich. Inmiddels zat ik niet meer rustig op de bank, maar was ik terwijl ik het bericht las opgestaan en aan het ijsberen door de kamer. Een kwartier later kon ik mijn moeder bellen. Ze vertelde mij dat ze in de traumakamer was van het ziekenhuis. Mijn moeder vermeld dat ze aanspreekbaar is, maar soms wegvalt. 

Samen met mijn man race ik naar het ziekenhuis toe. De adrenaline kikt door mijn lichaam en het hongergevoel dat ik zojuist nog had, is ver te zoeken. Ik weet niet wat ik moet verwachten en wat ik aan zal treffen. Ondertussen lees ik op internet over het ongeluk. Ik weet nu waar het is gebeurd en heb zo mijn voorgevoelens over de toedracht van het ongeluk. 

In het ziekenhuis mag ik door naar de trauma-afdeling. Daar staat mijn moeder. Totaal in shock, ze lijkt wel van de wereld. Ze vertelt dat ze momenteel even niet bij haar mag, omdat ze bezig zijn met haar. Na 10 minuten komt de arts naar buiten. We mogen er even bij. Op dat moment zie ik hoe erg ze eraan toe is. Ze is helemaal niet af en toe bij, maar ze ligt al minstens 45 minuten in coma. Haar ademhaling wordt geregeld door een machine en overal zit ze aan draadjes vast. Haar halve gezicht is blauw, een dikke bult op haar voorhoofd en een diepe snee en drukplek van haar linkerschouder overdwars naar haar rechterzij. Ik barst in tranen uit en kan het niet geloven. 

Niet veel later worden we door een neuroloog geroepen. Hij vertelt ons dat dit ziekenhuis haar niet kan bieden wat nodig is en daarom zal ze met spoed overgeplaatst worden naar de IC in een academisch ziekenhuis buiten de provincie. De arts vertelt ons ook dat de situatie onzeker is en dat zelfs hij zich echt zorgen maakt om haar gezondheid. De zorgen zitten hem vooral in de klap die haar hersenen hebben gekregen door het ongeluk, daarom wordt er nu een drukmeter in de hersenen geplaatst. Hierna mag mijn moeder met mijn zusje mee naar het academisch ziekenhuis, ze worden met de ambulance met hoge snelheid vervoert. Mijn man en ik blijven achter in het andere ziekenhuis. 

Eenmaal thuis ben ik degene die de rest van de familie moet gaan inlichten. Onze oudere zus die in Amerika zit, mijn vader (omdat mijn ouders gescheiden zijn) en mijn schoonfamilie. Dit waren geen leuke gesprekken, maar op dat moment is het verstand op nul en met een brok in je keel vertellen wat er tot nu toe duidelijk is over de situatie. Mijn moeder houdt mij op de hoogte van de ontwikkelingen in het ziekenhuis en ik speel dit telkens door aan de rest. 

De volgende dag wordt duidelijk dat ze haar in ieder geval 14 dagen in coma gaan houden. Dit in verband met de onzekere situatie in de hersenen. Na 4 dagen wordt duidelijk dat er geen druk is toegenomen in de hersenen en daarom willen ze eerder proberen om haar wakker te maken. Dit bleek later lastiger dan gezegd, omdat er een combinatie van twee soorten slaapmiddelen waren toegediend. 1 voor korte duur en een voor een langere duur. Hierdoor mislukten alle pogingen van wakker maken in de eerste 1,5 week. Soms werd ze half wakker, maar vanwege de tube van de beademing kon ze dan helemaal niks. Ze moest dan hard huilen en viel tussendoor weer telkens weg. Ook was communicatie op geen enkele manier mogelijk. Ze keek je aan, maar eigenlijk keek ze niet. Ze kneep in mijn hand, maar eigenlijk deed ze dat niet. 

Na 1,5 week mochten mijn moeder en ik tijdens 1 van de bezoekuren niet bij haar zijn. Ze zou volgens de verpleger namelijk erg heftig reageren op onze aanwezigheid. Hij gaf aan dat wij wel vanaf 2 meter bij haar in de kamer mochten zijn, maar we konden beter niet tegen haar praten of haar vasthouden. Na een minuut of 10 leek het alsof ze een aanwezigheid van iemand (ons) opmerkte. Ze raakte helemaal in paniek. Ze begon te bewegen, te huilen en te hoesten met de tube in haar mond. De verpleger kwam binnen en zei dat het beter was als we weg gingen. Ik denk dat ik mij in mijn leven nog nooit zo onmachtig heb gevoeld als toen. 

De volgende dag was een totaal andere dag als gisteren. Het plan was om de tube eruit te halen en haar zelfstandig te laten ademen. Daarnaast zouden ze de slaapmedicatie flink gaan verminderen en zouden wij misschien in de avond met haar kunnen praten. In de avond, mochten we niet gelijk bij de start van het bezoekuur bij haar. Dit kwam omdat ze nog bezig waren met haar. Later bleek dat ze haar tube er inderdaad uitgehaald hadden en ze was ook nog eens wakker. We konden eindelijk met haar praten. Ze praatte met een schore en zachte stem terug. We hadden voor het eerst sinds het ongeluk weer hoop, doordat tussentijds telkens positieve en negatieve vorderingen waren. Echter na 30 minuten begon ze moeite te krijgen met ademen. De tube moest weer terug geplaatst worden en ze moest weer in slaap gebracht worden. Hoewel de vorderingen redelijk positief waren, stortten onze wereld op dat moment toch in. Na 1,5 week slecht slapen door angstgevoelens voor het verliezen van een dierbare is iedere stap achteruit weer een klap in je gezicht. Je wilt het liefst dat je de tijd vooruit kan spoelen en kunt zien of je zusje er goed uitkomt. 

De volgende dagen waren er geen nieuwe vorderingen en bleef ze in slaap stabiel. Op maandag stond er een nieuwe poging voor het wakker maken gepland. Ik was toen inmiddels weer terug thuis, mijn moeder was nog in het ziekenhuis. Op maandagmiddag was ze wakker bij het bezoekuur van mijn moeder, in de avond was haar tube eruit en in de volgende dagen gingen de vorderingen in sneltreinvaart. Op dinsdag werd gesproken over een plaatsing naar een normale neurologische afdeling aangezien ze geen reden meer hadden om haar op de IC te houden. Op woensdag werd gesproken over een terugplaatsing naar het normale ziekenhuis in onze provincie. Op donderdag werd ze ontslagen uit het ziekenhuis en mocht ze in een ziekenhuisbed mee naar het huis van mijn moeder. Hier heeft ze 2 weken gewoond om te herstellen en daarna kon ze zelfs weer op zichzelf gaan wonen. 

In de maanden hierna heeft ze op mijn aanraden EMDR-therapie gevolgd (nu nog steeds) waar ze veel baat bij zegt te hebben, loopt ze bij de fysio voor haar schouder- en nekklachten, heeft ze hulp vanuit een organisatie die zich bezighoudt met neurologische klachten en wordt ze door ons ondersteund bij de afhandeling van alle verzekeringstechnische zaken. 

Hoewel ze gelukkig maar een relatief korte tijd in het ziekenhuis heeft gelegen, merken wij dat ze na 6 maanden nog niet de oude is. Dit is ook niet gek. Zeker niet als je met een agent gesproken hebt die zich verbaasde over het feit dat ze het auto-ongeluk overleefd heeft. 

De reden dat ik dit verhaal met jullie deel, is dat ik het belangrijk vind om te laten zien wat een ongeluk van een naaste kan doen met je eigen leven. Je wereld staat ondanks dat je zelf niet betrokken bent geweest bij het ongeluk, toch even helemaal stil. De angst waarin wij leefde, het ongeloof van de situatie en de gevolgen die het heeft op je eigen gesteldheid is onbeschrijfelijk. In de eerste 2 weken na het ongeluk was ik niet in staat om te werken. De eerste maand heb ik amper iets aan mijn school kunnen doen. En zelfs nu tijdens het schrijven van dit stuk, lopen de tranen nog over mijn wangen. Ik kan niet naar de foto's kijken van hoe ze erbij lag in het ziekenhuis zonder te huilen. Mijn moeder raakt gespannen wanneer ze en sirene hoort en iedere keer als wij op de snelweg voorbij het ziekenhuis rijden, komen deze beelden weer boven. 

Door dit stuk te schrijven, hoop ik het een plekje te kunnen geven en voor andere lotgenoten de deur te openen om er ook over te praten of te schrijven. 

Veel liefs,

Sharon