Hallo allemaal,

Al een tijdje zoek ik naar een plek waar ik mijn verhaal kan doen. Hoewel ik inmiddels al heb gedeeld met bekenden, merk ik dat ik het toch fijn zou vinden eens te delen in een omgeving waar mensen mogelijk meer begrip hebben, omdat ik vaak op onbegrip stuit merk ik. Het is best ingewikkeld, dus ik zal het beknopt proberen te delen.

Inmiddels zo'n tien jaar terug kreeg ik een relatie met een hele leuk meid. Ik kende haar via via en toen wij zelf met elkaar in contact kwamen, ging alles eigenlijk zo vanzelf en voor ik het wist hadden we een relatie. Het voelde fijn en vertrouwd, wij waren beiden begin 20 en het was voor ons beiden ook onze eerste serieuze relatie. Ik merkte dat ik me ongewoon fijn bij haar voelde, en op mijn gemak, hoewel ze misschien niet per se het type meid was waar ik gelijk op zou vallen. Ze was wat stoer, en wat minder bezig met 'meisjes'-dingen zoals make-up, hoewel ik haar zonder make-up sowieso al hartstikke knap vond. Wat ik wel merkte is, dat we al snel felle ruzies konden hebben. Zij kon behoorlijk boos worden, maar op de een of andere manier kon ik dat best makkelijk handelen, ik zag het als een wat kinderlijke manier van reageren en vond dat eigenlijk wel lief. Ik kende ook niemand met zo'n puur hart, dus het kwam ook niet voort uit iets 'slechts', ze was gewoon kinderlijk emotioneel soms. Een moeilijk punt op het begin van de relatie was dat ik had gehoord dat ze best met wat meiden had gezoend voor onze relatie en er ook wel wat rond kon gaan dat ze mogelijk op vrouwen zou vallen. Ook had ze net voor ons intensief contact met een meid, dit is eigenlijk gestopt nadat wij een relatie kregen en ze gaf ook aan te zijn geschrokken toen deze meid aangaf eigenlijk verliefd te zijn op mijn ex-vriendin. We hebben hier gesprekken over gehad en ze gaf aan dat ze zich helemaal niet aangetrokken voelde tot meiden, het voor de fun deed en met de specifieke meid voor ons, gewoon heel goed kon praten. De moeder van mijn ex was bijvoorbeeld overleden en hier had ze het nog erg moeilijk mee. Dit was ook altijd een lastig onderwerp in onze relatie. Zo is onze relatie een aantal jaren verder gegaan en het was wat mij betreft super fijn. Mijn ex was degene die altijd helemaal hoteldebotel verliefd op me was, dat uitte ik misschien zelf wat minder, al deed dat niks aan mijn gevoel voor haar. Zoals genoemd had ik me nog nooit zo geliefd en vertrouwd bij iemand gevoeld, wat er ook voor zorgde dat ik alles met haar deelde, ze wist werkelijk alles van mij. Mijn ex werkte in de zorg en is best zoekende geweest, zij is begeleider geweest van meerdere doelgroepen. Totdat zij bij haar nieuwe werk in de verslavingszorg ging werken, toen begonnen er mijns inziens in rap tempo veel dingen te veranderen. Zelf zat ik op dat moment even in een lastige periode. Ik had geen werk en was erg zoekende. Zij wilde het liefst met mij samenwonen en had het ook al over kinderen. Toch stond dit niet in de weg van onze liefde en ik gaf aan dat het voor mij belangrijk was om eerst een baan te vinden. Na een aantal maanden bij haar nieuwe werk, waarin ze ook veel met collega's moest bellen, sloeg alles om. Ik maakte nog wel eens grapjes, als ze weer eens een mannelijke collega voor haar werk belde, maar ik had op dat moment geen idee wat er gaande was. Ze gaf me plots aan dat ze even een tijdelijke break wilde. Dit kwam rauw op mijn dak en ze had er eigenlijk ook geen echte verklaring voor. Nadat ik aangaf dat ik dan toch wel even wilde praten, brak ze uiteindelijk en gaf in tranen aan dat ze het ook allemaal niet goed wist. Mensen die wat minder op de hoogte waren van onze relatie, hoorde ik wel eens beginnen over mijn situatie. Hoewel ik snap dat dat bij mensen een breekpunt kan zijn in de relatie, voelde ik dat het niet hierom ging. Ik kwam erachter dat het contact met haar collega's toch intenser was dan ik dacht. En ik kwam erachter dat het bedrijf waar ze werkte, wat 'dubieus' was. Zo was het merendeel van haar collega's ervaringsdeskundige, in plaats van geschoold medewerker. De eigenaar van het bedrijf was teruggevallen in zijn drugsverslaving en hierover diende het personeel te liegen tegen cliënten. Ook is 1 van de 2 bedrijven failliet gegaan en werd er op een bijzondere manier omgegaan met geld, hoewel ik hier het fijne niet van weet. Toen ik aangaf dat dit niet goed voelde, merkte ik dat we meer verwijderd raakten van elkaar en dat vond ik erg pijnlijk. Ik kwam erachter dat een oudere mannelijke collega in app-contact flirterig was en aangaf dat ik 'mijn dingen' moest oplossen voordat hij een relatie met mij passend vond. Ik wist niet wat ik las. Mijn ex liet me dit lezen, maar blijkbaar lazen we allebei iets heel anders. Ook had ze intensief contact met een man van in de 60 die zijn hele leven verslaafd was geweest en nu sinds een aantal jaren clean was. Zij belde hem dagelijks en ging regelmatig bij hem eten. Dit contact had hij met meerdere meiden van in de twintig die zelf verslaafd waren (geweest). Ik probeerde het positieve te geloven, maar ik merkte dat het niet goed voelde. Echter kwam er weerstand als ik dit benoemde. Ik heb aangegeven dat het leek alsof haar werk steeds meer onderdeel ging uitmaken van haar leven. Waar ik dit bij de ervaringsdeskundigen snapte, immers zij zijn verslaafd en dit neemt veel ruimte in hun leven in, was dit bij mijn ex eigenlijk niet het geval. Maar zij leek wel in ditzelfde leven gezogen te worden. Na haar aankondiging van een break, kregen we langzaamaan weer steeds meer contact. Zo belde ze me en gaf me huilend aan dat ze het ook niet meer wist, waarop ik wilde langskomen, maar dat hoefde dan ook weer niet. Ik had geen idee wat er aan de hand was. We kregen steeds meer contact en het leek voor onze omgeving ook alsof we weer iets van een relatie hadden. Echter wist haar omgeving (vader) dit niet. Haar omgeving was sowieso klein, ik was voor haar erg belangrijk. De periode van maanden die volgde was intens en moeilijk. Ze gaf aan dat ik de persoon was bij wie ze het meest zichzelf kon zijn, tegelijk kon ze geen relatie met me hebben en gaf ze me aan dat ze het gevoel dat ze nooit haar écht diepste gevoelens had gedeeld. Ik wist niet goed wat ik er mee aan moest. We zijn nog samen met vrienden op vakantie geweest, dit vond ze heerlijk. Mijn vrienden gaven aan dat het leek alsof we weer samen waren, hoewel ze op de hoogte van de situatie waren. Na een stomme ruzie, is ineens het contact gestopt. Zelf was ik wat koppig, en dat had zij ook al van nature, maar ineens was het weg. Alles veranderde en ik merkte dat de afstand groter werd. Ik had er veel moeite mee. Het voelde niet goed, alsof er iets niet klopte. We hebben in de maanden erop sporadisch contact gehad. Uiteindelijk in de zomer een jaar na onze nog gezamenlijke vakantie gebeurde er iets geks. Ik hoorde dat ze had gezoend met de dame die zo'n 10 jaar eerder verliefd op haar was en eigenlijk uit haar leven was. Dit triggerde veel bij mij. Als ze op vrouwen zou vallen, zou het voor mij wat hebben verklaard, maar ik had dit graag geweten. Ik vroeg haar of ze nog eens met me wilde spreken, omdat we eigenlijk nooit écht uit elkaar zijn gegaan, wat ik erg moeilijk vond. Ik schrok van dit gesprek. Het werd een diep, emotioneel gesprek waarin ze toegaf te hebben gezoend, maar om mij te vergeten. Ze gaf ook aan dat ze het gevoeld had dat niemand op de wereld om haar gaf. Dat als ze echt eerlijk zou zijn, alles in haar wereld zwart zou zijn. Dat ze het niet erg zou vinden als ze tegen een boom aan zou rijden. Ik schrok me kapot. Ik voelde zo veel emoties en zag deze bij haar ook. Daarna nam ze afscheid alsof er niks was gebeurd. Ik heb haar later verteld dat ik het moeilijk vond. Ik merkte ook boosheid. Ik had het gevoel dat ze zich alleen maar slechter is gaan voelen nadat we geen contact meer hadden gehad. Ik had erg veel moeite om dit allemaal los te laten. Ik voelde zo sterk dat er iets niet klopte aan het verhaal. Vrienden vertelden me dat ik het los moest laten. Ik had er last van, dat klopt, maar ik gaf en geef eigenlijk nog steeds zoveel om dat meisje, dat me dat niet lukt. Ze is de liefste persoon die ik ooit ben tegengekomen en zij voelt zich zo slecht van binnen? Het vrat me op. Een aantal maanden later vroeg ik haar of ze nog een keer wilde praten. In de tussentijd zocht ze soms contact, maar ze wilde het puur oppervlakkig houden. Dit kon ik niet goed. Het gesprek dat we daarna hadden, zette mijn leven op zijn kop. Ze vertelde mij niet te kunnen vertrouwen. Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ze vertelde de eerder genoemde man van midden 60 meer te vertrouwen dan mij en dit brak mijn hart. Ze vertelde ook dat ze naar een psycholoog zou gaan. Toen ik hiernaar vroeg, gaf ze aan dat het voor haar boosheid was. Dit geloofde ik niet, dus ik vroeg door. Ik zei dat ik erg veel moeite had met de situatie en het toch voelde alsof ze dingen verzweeg, zonder dat ik daar mijn vinger op kon leggen. Toen zei ze dat ze wel iets wilde zeggen, maar dat ze me dan nooit meer zou kunnen zien. Ik had geen idee waar dit naartoe zou leiden en waar dit dan over moest gaan. Ze vertelde ook dat ze niet zou zeggen om wie het gaat en ik ging akkoord. We zaten in de auto en ze vertelde me dat ze is misbruikt. Het gevoel dat ik toen had, ging door merg en been. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Ik barstte in tranen uit en zij moest ook huilen. Ze wilde me eigenlijk de auto uitzetten, maar ik zei dat dit even moest landen. Inmiddels heb ik gelezen dat ik op dat moment veel dingen verkeerd heb gedaan. Ik was in shock. Boosheid, verdriet en ik zei wel 20 keer sorry. Sorry dat ik misschien niet altijd even lief ben geweest of begripvol of wat dan ook. Ze wilde me niks zeggen. Ze gaf alleen aan dat het vóór onze relatie is gebeurd en zij was toen 19. Voor mij begonnen er kwartjes te vallen. Ik heb sterk het vermoeden dat het is gebeurd toen ze nog een kind was en dat het iemand in haar directe omgeving moet zijn geweest. Dit is nu 2 jaar geleden. Ik ben huilend naar huis gegaan en heb het inmiddels aan een aantal bekenden verteld. Zij zijn begripvol geweest, maar geven aan dat ik het los moet laten. Ik merk dat het nog altijd veel triggert en dat ik bang ben voor de waarheid, maar ik heb sindsdien geen noemenswaardig contact meer gehad. Ik hoop dat ze de hulp heeft gekregen die ze nodig heeft, maar ze heeft dit dus eigenlijk haar hele leven verzwegen en ze gaf aan dat ik de enige was die het nu wist. Ik vind dit erg lastig. Ze gaf ook aan dat ze het enkel heeft verteld zodat ze hoopte dat ze daarna van me verlost zou zijn. Ergens weet ik dat het voor mijn eigen gemoedsrust beter zou zijn om het los te laten, maar dit voelt niet goed. Het voelt alsof ik haar in de steek laat en ik wil juist iets kunnen betekenen, al weet ik dat dit nu niet gaat. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan denken. Ik ben bang dat het mijn hele leven een open wond blijft, zolang ik niet weet wat er is gebeurd. Of is dit egoïstisch van mij? Het voelt alsof alles anders is dan ik heb gedacht. Aan alles ben ik gaan twijfelen. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet eerder signalen heb opgepakt, hoewel ik rationeel weet dat ik er misschien niet echt iets aan kon doen. Ik zou mijn leven voor hebben gegeven en dit doet gewoon zo ontzettend veel pijn. Ik ben benieuwd naar jullie gedachtes, dank alvast.