Ik weet het even niet meer. 

Om te beginnen zal ik even een korte samenvatting geven van mijn leven. Ik ben 40 jaar oud en al 23 jaar samen met mijn man, waarvan bijna 17 jaar getrouwd. We hebben samen 2 kinderen. Een tiener van 14 met ASS, ADHD en genderdysforie die zichzelf momenteel als non binair ziet. En een pre puber van 10 met ASS en ADHD, pas net gediagnosticeerd. 
Mijn man heeft een alcohol en nicotine verslaving en waarschijnlijk PTSS, dit moet nog officieel gediagnosticeerd worden. Kort gezegd spelen de ( relatie ) problemen tussen mij en m’n man al ruim 15 jaar, iedere keer met ups en downs. Af en toe behoorlijk agressieve uitspattingen waarbij mijn man smeet met alles wat er binnen handbereik lag of flink aan het schelden was. 
Afgelopen zomer hadden we een enorme down. Mijn man schold me voor het eerst uit waar de hele familie bij was. Een paar dagen later kwam hij erachter dat ik chatte met een andere man en heeft geprobeerd om een ongeluk met onze auto te veroorzaken waar we op dat moment met z’n allen inzaten. De man met wie ik chatte bleek een oplichter te zijn. Het vertrouwen in mij was voor mijn man volledig weg maar het zorgde er wel voor dat hij eindelijk hulp ging accepteren. 

Nu is mijn man onder behandeling bij de Jellinek om van z’n verslaving af te komen zodat ze kunnen gaan diagnostiseren op PTSS. Het lijkt allemaal heel positief en het lukt hem vrij makkelijk om de alcohol en de sigaretten te laten staan. Mijn man drinkt alleen bier en drinkt nu wel nog steeds bier maar wel 0.0. Helaas had hij anderhalve week geleden een terugval maar daarna pakte hij het niet drinken en niet roken weer redelijk makkelijk op. Tenminste…. Hij maakt gebruik van een e-sigaret naast de nicotine pleisters. Vorig weekend op m’n moeders verjaardag heeft hij een aantal biertjes gedronken ( veel minder als dat hij normaal gedronken zou hebben). Toen we thuis kwamen en we naar bed gingen was hij kortaf en enorm achterdochtig. 
Afgelopen pasen waren we met de hele familie bij mijn zusje en wilde mijn man een biertje. Ik heb nog aan hem gevraagd om te wachten met drinken tot aan het eten maar dat wilde hij niet. Uiteindelijk is het niet bij een biertje gebleven en toen we naar bed gingen ( we bleven daar logeren) was hij totaal de weg kwijt. Iedereen ging naar bed en hij ging nog even naar buiten. Vervolgens kreeg ik een appje van hem met slaap lekker , alles is al donker ik ga wel naast m’n motor liggen. Ik antwoordde dat hij beter naast mij kon komen liggen. Het duurde nog een half uur voordat ik hem boven hoorde komen, daar was alles donker alleen de lamp op de kamer waar wij sliepen was nog aan. Hij heeft een hele tijd om de overloop lopen ijsberen en toen het leek alsof hij viel ( hij bleek te zijn gaan zitten) vroeg ik hem of alles goed ging. Zijn antwoord was een kort gvd en laat me. Ik heb hem maar genegeerd want ik wilde niet dat iedereen wakker werd door hem. 
Nu zijn we een paar dagen verder en sinds de Pasen is m’n man extreem moe en hebben we elkaar nauwelijks gezien vanwege conflicterende werktijden. Hij komt vanavond thuis en treft mij aan in een stress situatie want de oudste heeft morgen een stage dag maar nog geen stage plek. Ik was druk met de mentor aan het mailen hierover. Mijn man maakt een opmerking dat ik kortaf doe en vraagt hoe het met me gaat. 
Ik besluit eerlijk tegen hem te zijn en zeg dat het niet goed gaat. Ik heb 2 kinderen die vast lopen op school, de oudste heeft al ongeveer de helft van de lessen gemist en de jongste wacht nog op hulp na de diagnose. En ik heb een man die gewoon drinkt terwijl hij had afgesproken te stoppen. 
Mijn man is weggelopen om 5 minuten later terug te keren en naar bed te gaan ( 16:30). Geen reactie toen ik hem riep voor het eten, dus z’n eten staat nu in de koeling. Ik heb gewoon gegeten met de kinderen. 
Maar het doet me zo’n zeer dat ik het gevoel heb er alleen voor te staan. 
Ik ben moe maar slaap slecht, hulp is er nauwelijks vanwege personeelstekort, wachttijden en niet duidelijk welke hulp er nodig is. 
Ik zou toch gewoon met m’n man een gesprek moeten kunnen voeren over hoe ik me voel zonder dat hij weg loopt? 
Van alle hulpverleners die ik ondertussen heb gesproken hoor ik dat ik slachtoffer ben, maar waarom is er geen hulp om de situatie te veranderen? 
Ben ik daadwerkelijk slachtoffer? 
Valt zijn gedrag van onder huiselijk geweld? Of stel ik met gewoon aan?

Soms zou ik willen dat hij niet alleen maar schreeuwt, scheld of met spullen smijt maar dat hij mij daadwerkelijk lichamelijk aan zou vallen, dan kon ik tenminste duidelijk aangeven dat z’n gedrag onacceptabel is. Aan de andere kant ben ik blij dat hij nog niet fysiek agressief is naar ons toe…

Sorry het is een ellenlang verhaal geworden zo, maar bedankt als je het gelezen hebt. Het scheelt wel dat ik iets ervan kan delen….