Ik vind het mega spannend om hier mijn verhaal te delen.

Ik heb sinds 1.5jaar een relatie. In deze 1.5 jaar zijn verschillende escalties voorgekomen. Dit begon eigenlijk al toen we net een maand samen waren. Meestal werd zijn gedrag heftiger door een enorme hoeveelheid drank. Deze escalaties bleven maandelijks voorkomen. Hij beloofde telkens dat het niet meer voor zou komen en vond dat ik de enige was die er last van had. Hij zelf ondervond hier geen enkele hinder van. 

Deze escalaties houden in dat wanneer ik bijvoorbeeld naar huis wilde op een feestje en hij hier niet mee eens was. Ging hij mee zonder iets te zeggen, totdat we in de auto zaten. Dan schold hij me uit voor kkwijf, wie dacht ik wel dat ik was om hem te vertellen wat hij moest doen, zijn ex beter was, schreeuwend voor me staat dat ik op moet kk uit zijn leven, mij soms op de grond duwt etc. De dag erna probeer ik het gesprek aan te gaan, maar blijft hij boos en eist dat ik mijn excuus maak. Dit doe ik dan eigenlijk ook altijd terwijl ik ergens weet dat dit niet klopt.

Als ik minder zin heb ik intimiteit doordat er de dag vooraf een escalatie is geweest, wordt hij boos. Hij schreeuwt dan dat hij snapt dat mijn ex is vreemdgegaan, dat hij zelf ook voortaan "um" wel ergens anders in steekt, ik blij moest zijn dat ik nooit in zijn telefoon keek want dan zou ik wel schrikken wat ik daar zou vinden, dat hij blij is dat hij me niet meer hoeft te n**ken etc etc.

Tijdens een weekendje weg voor zijn verjaardag blijkbaar kwaad was omdat we om 23.45 uur terug waren in ons hotel (ik wilde hem graag feliciteren en hem mijn cadeautjes geven). Uit het niks schreeuwt hij dat ik hem met rust moet laten, ik op moet kk, dat hij mijn kk cadeaus niet hoeft en ik nooit meer wat voor hem hoef te regelen. 

Als hij geen zin heeft om te telefoneren kan ik hem bellen tot ik een ons weeg. Soms neemt hij op, maar als we een discussie hebben gehad kan hij uren expres niet opnemen of reageren. Ook komt het voor dat hij me dagen blokkeerd.

De afgelopen keer hadden we film gekeken. Na de film draait hij zich om, sluit zijn ogen en zegt niks meer. Waarop ik vraag of hij moe is of dat er iets aan de hand is om het feit dat hij zonder iets te zeggen zich omdraait en zijn ogen sluit. Hierop krijg ik het antwoord dat hij kk moe wordt van mijn vragen en gooit zijn telefoon tegen de muur. Ik vraag of hij aub normaal kan doen en vraag hem nogmaals of ik iets verkeerds gedaan heb. Hierop staat hij op, vraagt of ik op wil kk uit zijn leven, dat hij een hekel aan mij heeft, ik hem niet moet aanraken, dat ik een kkhoer ben, slaat met zijn rechter vuist in zijn linker handpalm en schreeuwt nogmaals dat ik op moet kk uit zijn leven. Deze keer heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik uit angst, al trillend snachts in mijn auto gestapt en naar mijn ouders gereden. Toch mis ik hem enorm en vraag ik me af of iemand echt kan veranderen. Hij smeekt me of ik hem nog een kans wil geven. Hij is echter begonnen met therapie. Hieruit is gebleken dat hij een gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis heeft met veelal trekken van een antisociale stoornis.

Ben ik naïef?