Relatie en intimiteit: hoe?
Ik heb in mijn jeugd te maken gehad met seksueel misbruik. Hiet heb ik veel therapie en emdr voor gehad.
Afgelopen week had ik de laatste afspraak bij de psycholoog. Gelukkig voel ik mij veel sterker en voel ik geef ik mijn grenzen aan. Dit is voor het eerst.
In mijn relatie is het een ingewikkeld punt. Mijn vriend en ik hebben verschillende behoeften op gebied van intimiteit en seksualiteit en ik ga niet meer over mijn grens. We hebben afgesproken dat ik "de regie" heb.
Meestal gaat dit goed en voel ik dat ik aan het herstellen ben/vertrouwen krijg. Ook als ik 2 weken niet wil vrijen of zoenen.
Maar soms wordt alles teveel en ontstaat er een gesprek waarin mijn vriend zijn hart moet luchten. Hierna voel ik mij zo slecht.... ben ik mijzelf en mijn sterke gevoel kwijt. Moet ik tot rust komen en mijn kracht en zelfvertrouwen weer terugvinden.
Ik vraag mij af: hoe gaat andere vrouwen hiermee om? Heeft iemand een tip voor mij? Ik zie mijn relatie soms echt niet meer zitten.
8 Reacties
We zijn zoekende in onze relatie hoe we er het beste mee om kunnen gaan.
Hij is wachtende op wat ondersteuning hierbij. Ik kan hem hier niet bij helpen omdat zijn pijn mij zo ontzettend raakt. Hiervan raak ik in een negatieve spiraal naar beneden. We hebben er al veel gesprekken over gehad samen. Dat ben ik heel blij mee, ik weet dat het ook heel anders kan gaan (eerdere relatie).
Als we beide in ons eigen "pijnstuk" zitten is het lastig om elkaar te blijven zien.
Ik vind het geruststellend om te lezen dat er in elke relatie na misbruik moeilijkheden of struggels zijn. Niet fijn, want ik gun niemand dit. Maar ik ben er niet alleen in.
Ik vind het zo fijn dat lotgenoten elkaar opzoeken om uit te wisselen over ervaringen, gevoelens en ook behaalde successen, rijkdom aan kennis en informatie over de verschillende mogelijkheden voor herstel. Dat is onze eigen bron :)
En ik denk dat relaties waar een persoon andere soorten beperkingen heeft (zoals bijvoorbeeld auto-immuunziekte, lichamelijke handicap, zintuigelijke handicap) ook hun eigen obstakels tegen komen. Want hoe afhankelijk is iemand van zijn partner die blind is, en hoe lastig is het emotionele steun te blijven bieden aan iemand met diabetes (die regelmatig in levensbedreigende situatie terecht komt). Je kunt daar werkelijk uitgeput van raken!
Persoonlijk vind ik het helpend om meer te weten over de anderen relaties struggels, dat helpt me te accepteren wat mijn beperkingen zijn.
Dat moet wel fijn voelen dat je je niet meer alleen in voelt. :)
Wat mooi om te lezen dat je de einde treft in jouw herstel proces. Dat is zeker een hoopgevende bericht voor andere die nog aan het begin van proces zijn. Hoewel ik zelf heb ervaren dat er ook een terugval kan komen, ben ik van mening dat de therapie niet alles is in het leven. Leren met elkaar delen over struggels in relatie kan ook soms voldoende zijn om verder te gaan. Ik vind dan ook zo mooi dat je naar de andere vrouwen uitreikt voor tips en hun ervaringen.
Volgens mij is het lastig voor iedere relatie om te leren omgaan met de sporen van seksueel misbruik. Daarbij komt ook dat er ook een groeiproces plaats vind bij mensen en dat zet de relatie ook onder de druk. Ik lees dat je met je partner een afspraak hebt om regie te hebben. Mooi dat dat binnen jullie relatie kan, dat jouw partner daarop instemt.
Het lijkt me lastig om tegelijkertijd bezig te zijn om eigen grenzen te bewaken over je eigen behoefte voor intimiteit en ook oog te hebben voor je partner, of zijn behoeftes worden tegenmoet gekomen. Heeft jouw partner daarvoor support? Heeft hij een luisterende oor bij iemand (therapeaut, goede vriend, mannen cirkel)? Het zou je partner wellicht kunnen helpen om tegenmoet gekomen zijn aan zijn behoefte. Het hart luchten, gehoord worden, ontvangen worden met gevoelens die er zijn - zijn even essentieel als zoenen, knuffelen, vrijen. Dat komt allemaal naar boven bij de intieme contact. Vind je het een fijne gevoel om dat aan je partner te geven? Of heb je daar nu niet de ruimte voor? Het lijkt me goed om daar achter te komen voor jezelf (en je partner) en zorgen voor steun bijvoorbeeld voor jouw partner (als je het gevoel hebt dat jij zijn harten luchten niet aankunt).
Ik hoop dat jullie een fijne oplossing vinden, ieders voor zichzelf en voor jullie relatie.
warme groet, Vilija
Wat fijn dat de therapie erop zit en dat je zo goed voor je grenzen kan zorgen nu. Ik snap het gevoel van onzekerheid wat je krijgt na zo’n gesprek met je vriend, dat is dan niet erg helpend voor de fase waar jullie nu in zitten.
Voor je vriend is het misschien ook lastig om er mee om te gaan. Ik vond en vind het nu ook nog steeds soms lastig als ik niet aan zijn ‘verwachtingen’ kan voldoen.
Om het beter te laten gaan en het gevoel
Van veiligheid te behouden is het wel belangrijk om bij jezelf te blijven. Misschien kun je dat ook tegen je vriend zeggen. Is er misschien iemand anders waarmee hij zijn gevoelens kan delen? Zodat hij wel z’n verhaal kwijt kan maar jij er geen ‘last’ van hebt.
Zelf vond ik het boek ‘van weerzin naar weer zin’ ook wel helpend op bepaalde gebieden om op seksueel gebied weer meer te genieten.
Veel succes en sterkte en blijf bij jezelf, je kan het!
Ik was het contact met lotgenoten nog niet aan g
egaan en ik merk nu al dat dit erg helpend is!
We gaan allemaal door een zelfde soort proces heen en dat geeft een gevoel van troost voor mij.
Mijn vriend is wachtende op wat ondersteuning.
Dankjewel voor de boektip. Ik ga er naar kijken!
In mijn ervaring is mijn partner juist heel steunend en geeft mij alle ruimte. Hij vond dat in het begin lastig maar nu niet meer. Omdat hij mee ging naar een seksuologe. Die heeft ook veel uitgelegd en toen snapte hij mij echt zoveel beter. Zolang ik maar ‘beter’ wordt, zegt hij nu.
Ik moet een soort van ‘opnieuw” beginnen maar dat is zelfs lastig. Dus hij heeft enorm veel geduld nodig.
En dat heeft jouw partner ook nodig. Anders zal jij nooit beter worden als je tegen je zin blijft toegeven terwijl je eigelijk niet wil of je super rot voelt.
Hopelijk helpt dit je een beetje.
Blijf naar jezelf luisteren en vooral voelen. Voelt het niet goed, dan moet je er wat mee doen
Mijn vriend doet ontzettend zijn best, dat moet ik wel zeggen.
Maar ik voel dat ik steeds meer gekwetst raak wanneer hij zijn frustratie bij mij neer legt. Wat is dat lastig!
Ik begrijp dat je opnieuw gaat beginnen, wat dapper dat je dit aangaat! Als ik lees hoe lief jouw partner is, dan lukt het vast om zijn geduld opnieuw te vinden ♡