Dag Fleur, je verhaal is zeer herkenbaar. Bijna 2 jaar na mijn aanrijding is het nog steeds dagelijks een opgave om de dag door te komen - de ene beter dan de ander. Revalidatie is prettig m.b.t. omgang met je klachten en anderen tegenkomen met vergelijkbaar letsel. Zoals Smokey hierboven treffend schrijft: de onbevangenheid is verminderd, zo niet verdwenen. Veel plannen en een checklist met voorwaarden waaraan een activiteit moet voldoen om het succesvol te maken. Omdat het dagelijks kan wisselen, is het voor de omgeving moeilijk te begrijpen wat er van binnen met je gebeurt. Zelf snap ik er soms ook niets meer van; spontane huilbuien terwijl alles best ok gaat, als een berg opzien tegen een boodschapje bij de bakker en dan plots een film op tv te kunnen kijken en het nog leuk te vinden ook! Het zit er echt, die goede momenten en het snuffelen aan hoe het was. Maar het duurt lang. Je bent al goed bezig geweest met EMDR; blijf vooral delen. Inderdaad, dat voelt als 'daar heb je haar weer met dat verhaal', maar het helpt je om het zelf te begrijpen en je omgeving op de hoogte te houden. En weet dat er een flink aantal mensen is die exact hetzelfde doormaken!

Wat heftig zeg! Ik heb vorig jaar een ongeluk gehad. Niet in het ziekenhuis gelegen, wel maanden fysiotherapie gehad. Ik kon alles in mijn leven in aangepaste mate blijven doen. Ondanks dat mijn ongeluk veel minder zwaar was dan dat van jou, heeft het een enorme impact op me gehad. Angst, stress, boosheid, verdriet. Angst in het verkeer, zoeken naar balans. Ik zal denk ik blijvend een stukje onbevangenheid hebben ingeleverd. Weet dus dat alle emoties die door je heengaan normaal zijn, vooral omdat je nog middenin je herstel zit. Neem de tijd en ruimte die je hiervoor nodig hebt. Eventueel kan je hulp zoeken via je huisarts. Veel sterkte!

WOW Fleurw wat heftig!! En dan nog zo jong. Het is idd moeilijk als je omgeving niet inziet in wat voor geestelijke puinhoop je zit na zo'n ongeval. Zeker als het zo heftig is dat je dus en ziekenhuis opname en revalidatie hebt. De onmacht van het onbegrip is dan idd al heel snel "ach je bent zo weer de oude", maar ze beseffen niet hoeveel angst je hebt. Ik ben blij dat de EMDR geholpen heeft (heb ik ook gehad, maar dan voor iets compleet anders). Praten erover is altijd goed, en al denk je misschien :" Straks denken ze "komt ze weer aan" (dat gevoel heb ik dus na mijn ongeluk) moet je dat niet denken (goh, iets wat ik tegen mezelf moet zeggen) maar praten. Zeker met lotgenoten. Het is belangrijk dat je alles een plaats gaat geven en niemand kan jou zeggen hoe lang dit duurt. Dat heb je alleen zelf in de hand en jij voelt wanneer jij het bij jou een plaats gegeven hebt. Dus praat hier, het helpt met de verwerking hoop ik

Wat heftig zeg! Hoop dat het revalidatietraject jou gaat helpen met bepaalde dingen op de rit te krijgen. Is natuurlijk niet niks wat je hebt meegemaakt. Zelf ben ik 21 en heb ook toen ik 18 was een ongeluk gehad, dus snap enigzins waar je doorheen gaat. Merkte dat mijn omgeving (onbewust) al snel zei "ach over een paar weken ben je weer de oude", dit was denk ik omdat veel van mijn letsel niet direct zichbaar was/ is. Dat je wilt praten over je gevoel is alleen maar goed en ik zeg dan ook vooral doen! Misschien dat dit wat verlichting geeft. Ps. mag mij natuurlijk altijd een pb sturen als je ergens over wilt praten