Inmiddels 12,5 jaar geleden ben ik getekend voor het leven. De avond waarop ik met mijn familie mijn afstuderen vierde, was mijn moeder van slag en hij de grote afwezige. Mama maakte zich zorgen om mijn stiefvader. Hij was zichzelf niet en was veel afwezig. Ook die avond. Totdat hij laat op de avond toch kwam opdagen. Hij gedroeg zich raar. Alsof een vreemde bezit van hem had genomen.

Een paar dagen later belde mijn moeder compleet overstuur. Hij was bij haar weggegaan en wilde scheiden. Hij had iemand ontmoet. Veel slapeloze nachten en tranen verder, stemd ze in en wilde ze de scheiding in gang zetten. Hij werkte echtdr niet mee, reageerde nergens op en betaalde de hypotheek niet meer. Toen ontving zijn beste vriend een afscheidsbrief en werd zijn auto bij het kanaal gevonden, zonder hem. Zijn lichaam werd gezocht, maar niet gevonden. Tros Vermist werd ingeschakeld. Aanwijzingen van meerdere getuigen werden live op televisie met mijn moeder gedeeld. Hij was met haar in Zuid Europa met een camper. Zij was zwanger.

Jarenlang ben ik alleen maar boos geweest om de schulden waarmee mijn stiefvader mijn moeder achterliet. Deze woede én de redenering dat hij altijd al een eikel is geweest overheerste en hielp mij verder te gaan met mijn leven. Een mooi leven, maar met een emotioneel mijnenveld vanbinnen. 

Mannen die mij in gedrag aan hem doen denken, hebben een ontwrichtend effect op mij en mijn vertrouwen. Ik voel me belazerd en in de steek gelaten door de man die 9 jaar een tweede vader voor me was en mijn zijn dochter noemde. Hij is niet officieel vermist (meer), maar onvindbaar voor mijn familie. Een confrontatie of het stellen van vragen is onmogelijk en het is me de impact op mijn leven niet waard hiernaar te zoeken. Maar de vraagtekens maken het onmogelijk écht te verwerken. Moet ik rouwen om wie ik ben verloren, toen hij besloot dit te doen of aanvaard ik dat ik me in hem heb vergist?