Ski ongeluk van mijn man

Een jaar geleden was ik getuige van m’n man die viel met skiën en z’n rug brak. Het was heel erg heftig om ‘m zoveel pijn te zien hebben en niets te kunnen doen. Uiteindelijk is hij afgevoerd naar het ziekenhuis en is alles goed gekomen, maar het trauma van dat meemaken zit er bij mij (en hem ook) nog steeds goed in. Ik ben nog steeds angstig als hij langer weg is dan hij had gezegd, en denk direct het ergste als hij plotseling belt. We praten er veel over en ik moet er ook nog regelmatig om huilen. Laatst zag ik een vrouw hard uitglijden op straat en haar enkel breken (door de gladheid) en ik was direct weer terug bij het ongeluk. Het horen van haar schreeuw, de paniek, het zien van de isolatiedeken… ik zat weer te trillen als een rietje.
 

Zijn er lotgenoten die tips hebben voor mij om om te gaan met de emoties die erbij komen kijken als je iemand die je liefhebt zoiets ziet meemaken? Wat is normaal qua gevoel en wanneer kan ik beter eens met een professional praten? 

(ik ben me bewust dat ik dit plaats in het verkeersongeluk deel, maar ik kan niet echt een andere plek vinden waar dit thuishoort. Hopelijk is dit oke)