Erkennen hoe heftig het eigenlijk was
Hoi allemaal,
Wat fijn om hier jullie verhalen en ondersteunende reacties te lezen. Ikzelf wil graag vast iets delen.
Twee jaar geleden heb ik een super heftige relatie gehad van een paar maanden, dat was ook mijn éerste ervaring en relatie. Het heeft mij gekost tot nu om het te erkennen voor wat het was. Ik ben een paar maanden misbruikt. Eerst voelde het al als een hele grote stap om een keer ‘verkrachting’ te noemen. Maar sinds ik nu in therapie ben, besef ik steeds meer dat het veel groter en vaker was dan ‘alleen’ dat.
Ik was zo in de war destijds, mijn grenzen leken haast wel verdwenen op een gegeven moment en ik zat constant in mijn hoofd. Hoe meer ik lees over abusive relaties, hoe meer ik herken. En erkennen hoe erg het was, helpt enorm. Maar voelt tegelijk ook echt heftig en ontzettend verdrietig. En er blijft zo’n ‘hoezo is dit mij overkomen?’ Mezelf niet de schuld geven gaat steeds beter, maar blijft soms lastig. Er is zo veel meer waar ik mij voor schaam dan ik dacht.
En ik vraag me wel eens af of ik ooit weer gewoon, fijn, zonder angsten en moeilijkheden kan genieten van intiem samen zijn met mijn lief. (Die overigens geweldig is en zo respectvol - ik had niet durven dromen dat iemand als hij zou bestaan). Maar het voelt gewoon alsof ik alles opnieuw moet ontdekken, maar dan met enorme obstakels. Oneerlijk en verdrietig.
En tegelijk ben ik heel trots op mezelf, dat ik het nu aanga. En ik weet dat ik het kan.
Als je iets herkent/ondersteunend wil reageren, heel graag.
Liefs,
Koosje
11 Reacties
'Reality check' is iets wat makkelijkst is om in praktijk te leren om het helemaal te begrijpen. Dat realiseer ik me nu :)
Maar ik probeer het uit te leggen..
Als je iets voelt en denkt, gebeurt het meestal in relatie tot iemand. Dan beleef je het als het ware. Wanneer je de tijd neemt om te reflecteren op wat je beleefd, gebeurd er soms dat je de ruimte hebt om te bedenken: hey, ik beleef het zo, maar hoe beleefd de andere deze situatie? Klopt het wel dat hij/zij zo over mij denkt, dit of dat van mij wilt..? En dan ga je het werkelijk checken bij de andere: hey, mag ik je vragen? Ik beleef dit zo, klopt dit? hoe is het bij jou? En dan gaat de andere zijn/haar kant van de beleving vertellen. Dus dat moment van wakker worden en zichzelf eerst afvragen of het wel klopt, en vervolgens de andere vragen, dat kun je reality check noemen.
Als je merkt dat in relatie tot iemand bij jou gevoelens van schaamte, schuld in je opgeroepen worden, of dat je ineens onzeker wordt en je gekwetst voelt.. Dan is het goed om te herinneren dat de reality check kan helpen. En daarbij geld natuurlijk wel dat de andere persoon de vrijheid heeft om het wel of niet eerlijk te antwoorden. 'Reality check' helpt relaties om gezonder te blijven en niet te verstrengeld geraakt worden in relatie dynamieken, zoals slachtoffer-redder bijvoorbeeld. Het is een tool voor dagelijkse leven voor iedereen eigenlijk. :)
Ik hoop dat het nu beter te begrijpen is?
warme groet,
Vilija
Dankjewel voor je uitgebreide uitleg! Ik snap het nu zeker. En misschien is dat ook wel een goed idee. Het lastige is alleen dat ik nu nog heb dat zélfs als mijn partner dan uitlegt hoe het voor hem voelt - bijvoorbeeld dat hij er niks mee bedoelt, of dat we niet verder hoeven gaan - het me vaak niet lukt om uit de trigger te komen waar ik in terecht ben gekomen. Dat er een deel van mij is die dat eigenlijk niet kán geloven. Ook al weet ik met een ander deel dat het wel degelijk waar is.
Liefs,
Koosje
Wat fijn dat jij het hier deelt, want het is zo herkenbaar. Voor mij en ik denk voor vele.. En het is heel heel verdrietig dat het jou, mij, ons overkomt.
Ik had het ook meegemaakt, zo een heftige relatie. Er gebeurde dingen tussen ons, die ik erg vond, maar toch onderging ik het. We kwamen er zelf ook niet uit, want we stonden allebei centraal in het herbeleven van eigen traumatische verleden. Heel naar eigenlijk! Alsof je elkaar gevonden hebt om de naarste dingen te kunnen herbeleven in relatie met elkaar. Bah!
Het duurde voor mij best lang tot dat ik alle gebeurtenissen kon achter me laten.
Voorzichtig langzaam kan ik met dankbaarheid hierop terug kijken. Omdat die nare herinneringen mij emotioneel niet meer raken, omdat ik er iets van geleerd heb over mij, over hem, over ons, over het leven en omdat ik trouw gebleven ben aan mijzelf en aan mijn wens om dat wat er gebeurd is te begrijpen.
En in de nieuwe relatie vind ik ook lastig als ik ineens getriggerd wordt, twijfels, onzekerheid voel. Ik heb dan de tijd en vertraging nodig om te kalmeren. Helpt om een reality check doen met de andere, wie het dan ook is, die op dat moment de oude kwetsuren aanraakt.
Ik lees dat je het 'opnieuw moeten ontdekken' als lastig ervaart. Er zijn obstakels, die je enorm vind.. en het gaat natuurlijk altijd met vallen en opstaan.. Maar misschien kun je het als een enorme kans zien, waarin je de mooie dingen kunt beleven die het leven ons aanbied? Wat een enorme geschenk lijkt me dat, om nu toch nog van die gemiste kansen in te halen in liefde, intimiteit, respectvolle aandacht, aanwezigheid, geduld, vertrouwen, .. en wat is er nog meer allemaal??
Ik verheug me erop om het mee te mogen maken!
Ik hoop jij ook?
Lieve groet,
Vilija
Dankjewel voor je fijne bericht. Dat helpt. Ik heb ook nog een vraag: wat bedoel je precies met een reality check doen met die ander als ik getriggerd word? Dat klinkt als een fijn idee, maar ik snap het niet helemaal.
En dankjewel voor die mooie kijk erop: het als een enorme kans zien om dingen opnieuw te ontdekken. En de mooie dingen samen mee te maken. Daar inspireer je me mee, dankjewel.
Liefs,
Koosje
Dankjewel voor je antwoord. Wat je schrijft over dat het belangrijk is, omdat je jezelf dan weer kunt omarmen kwam wel even binnen. Zo voelt het inderdaad. Het is heel gek, maar het voelt ergens alsof ik een stukje van mezelf terugvind en me ook weer herinner wie ik was vóordat dit gebeurde. Ik had zo veel herinneringen weggestopt, en nu ben ik in het proces van weer herinneren, dingen toelaten. En daarin vind ik naast allemaal ellende, ook zo veel zachtheid terug. Ik had vanochtend bijvoorbeeld echt zo'n gevoel van 'oh ja... zo lief en zacht ben ik eigenlijk'. Dat ik het echt allemaal anders had gewild, vrijen vanuit liefde. Daar was ik destijds zo over in de war, omdat mijn lichaam een deel van de tijd gewoon wel heel opgewonden was. Eng vind ik dat ergens, nog steeds wel. Alsof ik mijn eigen lijf niet kan vertrouwen.
Dankjewel voor je reactie nogmaals.
Liefs,
Koosje
Wat dapper dat je je zo open en kwetsbaar durft op te stellen. Ook daar mag je al heel trots op zijn! Het is inderdaad heel verdrietig dat jij en ik (en veel anderen) zulke dingen hebben moeten meemaken. Ik schaamde me ook heel erg. En ik was bang dat mensen me zwak zouden vinden. Zwak dat ik zoiets heb laten gebeuren. Dat ik geen nee heb gezegd, niet duidelijk mijn grenzen heb aangegeven. Maar ik heb wel nee gezegd. En ik heb wel mijn grenzen aangegeven. Het kwam alleen niet aan :( De angst naar hem toe, in combinatie met de schaamte die ik met me mee droeg, zorgde ervoor dat ik mijn mond hield. Ik heb dat zes maanden volgehouden en toen ging het niet meer. Toen ik het uiteindelijk vertelde wilden mensen er graag voor mij zijn. Dat was een enorme opluchting! Het verwerken is toen begonnen. Ik ben in therapie gegaan en heb EMDR sessies gevolgd. Daardoor kon ik mijn leven weer gaan oppakken.
Ondanks ik het (mede door therapie) goed heb kunnen verwerken liep ik ook tegen hetzelfde aan....ik had moeite om intiem te zijn met mijn vriend die ik daarna had leren kennen. De eerste paar maanden waren het vooral plotselingen momenten waarop het intiem zijn ineens niet meer fijn was voor mij. Naarmate de maanden voorbij gingen en ik (ook) een hele lieve en geduldige vriend had namen die gevoelens en momenten steeds meer af. Je ontdekt opnieuw hoe het is om met iemand te zijn maar dit keer heeft die persoon een totaal andere beweegreden dat hij/zij intiem wil zijn met jou. Die gedachte(n) maakte het voor mij een stuk makkelijker. Uiteindelijk ben je intiem omdat je van elkaar houdt, en hoe langer je samen bent, hoe meer je dit gaat merken en voelen aan de manier waarop jullie intiem zijn waardoor je op de lange termijn bijna alleen nog maar kan genieten van elkaar <3. Maar geef het tijd en voel je vooral niet slecht als het weer een keer voorkomt dat je er WEL last van hebt. Het hoort erbij! Druk het ook vooral niet weg. Je lichaam geeft aan dat het even teveel is op dat moment...luister dan naar je lichaam. Ik ben heel blij om te horen dat je zo'n lieve partner hebt, zolang jij naar de signalen luisterd die je lichaam afgeeft zal je partner dat ook doen. Ik weet zeker dat het daarom tussen jullie alleen maar mooier zal worden in de toekomst.
Hopelijk heb ik je een beetje gerust kunnen stellen! Weet dat je niet alleen bent, het kost allemaal tijd maar uiteindelijk geniet je!
xx
Dankjewel voor je super fijne antwoord. Het doet me echt goed om te lezen. Wat je zegt over dat het voelde alsof mensen zouden vinden dat 'je je grenzen niet duidelijk genoeg hebt aangegeven', dat zouden mijn woorden kunnen zijn. En ja, ik heb het inderdaad wel aangegeven, alleen kwam het niet aan.
Dankjewel ook voor wat je schrijft over hoe het later/nu gaat met jou en je vriend. Dat geeft me moed! Vooral wat je schrijft over dat het nu totaal andere beweegredenen zijn om intiem te willen zijn, is fijn. En ergens weet ik dat ook wel, maar toch blijft het vaak voelen alsof het niet om mij gaat, maar alleen om mijn lichaam. Om mijn vrouw-zijn.
Ik vang tegenwoordig wel glimpen op van hoe het ook kan voelen. Dan hebben we gewoon een hele fijne tijd samen en kan ik zo blij en gelukkig zijn, dat ik hem heel graag wil kussen. En dan voelt het zo anders. Dan gloei ik helemaal van binnen, puur van blijdschap. Ik hoop dat het lukt om dat op steeds meer momenten te gaan voelen.
Liefs,
Koosje