Hoihoi! Mijn ouders is het zelfde overkomen, ik heb de pijn en verdriet ook in hun ogen gezien op de dag dat ik het hun vertelde. Ik hoop dat jullie de moed kunnen verzamelen om ook EMDR of therapie te zoeken. Mijn moeder heeft EMDR gedaan omdat zei zelf was getraumatiseerd over mijn verhaal. Om jullie meisje verder te kunnen helpen moeten jullie ook in orde zijn, als jullie er zelf mee kunnen dealen, gaat dit haar helpen! Ik spreek zeker uit ervaring. Mijn moeder ging in therapie, en leerde hoe ze hiermee om moest gaan en het heeft mij zoveel geholpen. Het enige wat jullie voor haar kunnen doen is haar steunen en helpen in de manier dat jullie kunnen. Maar jullie kunnen dat niet als hullie ook niet aan jullue zelf denken. Houd daar rekening mee! Jullie is alle geluk op de wereld toegewenst en ik hoop voor jullie en jullie meisje dat jullie hier mee kunnen dealen. Het is zo fijn om te horen dat ze dit vertrouwen in jullie heeft gehad om jullie het te vertellen! Jullie mogen julliezelf als goeie ouders benoemen. ❤️

Hoi moeder, wat een indrukwekkend verhaal heb je hier geplaatst. Goed dat je deze community gevonden hebt. Ik vind het oprecht heel erg dat jullie als gezin hier mee te maken hebben en dat je dochter dit heeft moeten meemaken. Goed dat jullie als gezin dit zijn aangegaan sámen. Ik kan als slachtoffer zeggen, dat ik dat toen zo ontzettend gemist heb. Dat je netwerk zich om je heen sluit en je omarmt, steunt en onvoorwaardelijk er voor je is. Die steun voor je dochter is goud waard. Zij verdient het en het zal helend zijn dat dat er is voor haar. Ik begrijp haar worsteling met wel, geen aangifte enorm goed. Ik denk dat het inderdaad goed is dat ze daar haar eigen traject in loopt en haar eigen keuzes kan en mag maken. Dat je man een wandelende bom is, snap ik ook heel erg. Ik zwoor ooit dat wat mij overkomen is, nooit in mijn gezin zou mogen gebeuren. En dan ineens heeft, in mijn geval, mijn dochter een eerste vriendje die geen "nee" kan of wil horen en is een eerste ervaring er een die er nooit had mogen zijn. Ik was toen, net als je man, een tikkende tijdbom. Met gedachten als 'ik zal hem, ik doe hem wat aan.. etc'. Gelukkig heb ik mijn dochter leidend gemaakt en geluisterd wat zij wilde. Mijn eigen emoties toch even opzij gezet om haar te helpen en te steunen zoals jullie doen. En dat is de juiste keuze. Wel heb ik zelf een aantal gesprekken gehad om mijn gevoel en emotie een plek te geven en te kanaliseren. Dat is wat de jongeren ook van ons als volwassenen mogen verwachten vind ik. Dat wij hen voorop stellen. Ik hoop dat je man die hulp vindt. En dan rijst bij mij toch de vraag "en wat is er voor jou moeder". Ik denk tussen de regels door te lezen dat jij de stabiele factor bent, de steun en de rock waarop iedereen kan leunen. En dat siert je enorm. Maar ik hoop dat je ook de tijd en ruimte krijgt en vooral ook neemt om je eigen emoties een kans te geven. Ik weet helaas niet van lotgenoten op dit terrein. Je zou eens kunnen informeren bij Slachtofferhulp telefonisch. Zij kunnen je precies vertellen welke opties er zijn. Ik bied aan dat je met vragen gerust met me kunt schakelen, dat mag ook via een privé bericht. Hou vol met jullie dochter en bén er voor haar, maar vergeet niet ook heel goed voor jezelf te zorgen. Ik weet uit eigen ervaring dat je door deze verschrikkelijke periode kunt komen. Dat die nooit vergeten wordt, maar wel een plek krijgt in het geheugen, zonder trauma en stress. Mijn dochter vergaat het goed, die is gelukkig met zichzelf en met haar relatie. En dan zul je haar ook niet meer typeren als een beschadigde dochter, maar een met een (verwerkt) verleden. En dat wens ik voor jouw dochter ook. Groetjes, Edwin

Wat ontzettend lief van je