Hallo lotgenoten,

Ik wil me graag aan jullie voorstellen. Sommige van jullie hebben mijn verhaal kunnen lezen onder mijn de naam Hendrika. Mijn echte naam is Henriek. Ik ben 39 jaar met de nodige levenservaring. Ik woon alleen. Toen ik 31 jaar was ben ik aangerand. Voor degenen die het verhaal nog niet hebben gelezen volgt hier mijn ervaring.

Het was kerstavond. Ik was onderweg van de kerk naar huis. Een wandeling van nog geen 10 minuten. Ik was net de hoek omgelopen toen ik een hand tussen mijn benen voelde die over de binnenkant van mijn been heen wreef en in een van mijn billen kneep. Ik dacht eerst voel ik dit wel echt. Ik bleef doorlopen. Ik werd op mijn schouder getikt. Ik dacht eerst vast een bekende die nog iets aan mij wil vragen. Toen ik omkeek wist ik dat ik het mij niet had verbeeld en dat het echt was. Ik zag een onbekende man op een fiets in het donker gekleed. Doordat het al donker was en hij zijn capuchon zover over zijn hoofd had zag ik geen gezicht. Ik bleef doorlopen. Ik durfde niet om hulp te roepen. Ik liep door in de hoop dat hij weg zou fietsen. Hij bleef naast mij fietsen met zijn arm om mijn schouder. Ik dacht als ik maar rustig blijf gaat hij wel weg. Vlak voor het einde van de straat liet hij eindelijk los. Hij bleef langzaam voor mij uitfietsen op de stoep en keek regelmatig achterom. Toen hij de hoek naar rechts een andere straat in. Ik moest zelf om thuis te komen rechtdoor lopen. Ik barste in tranen uit. Terwijl ik verder naar huis liep. Het heeft nog jaren geduurd voordat ik zonder angst alleen ’s avonds over de straat durfde te gaan. In de beginperiode schrok ik van elk geluid. Iedere persoon met een capuchon op een fiets was bij mij potentieel verdacht. Ook als er iemand achter mij liep voelde ik mij niet veilig. Inmiddels heb ik het gelukkig een plek kunnen geven en durf ik zonder angstgevoel over straat te gaan. Nooit gedacht dat zoiets zoveel impact op mij zou hebben.

Wat mij vooral heeft geholpen en die periode is er over te praten. Nu heb ik een goed sociaal vangnet waarbij ik mijn verhaal kwijt kon. Ik weet dat dit niet voor iedereen geldt.

Ik gun anderen ook een luisterend oor en daarnaast wil ik graag mijn negatieve ervaring in het verleden graag omzetten in iets positiefs.

Daarom kies ik ervoor om uit de anonimiteit te stappen en ambassadeur te worden voor de lotgenoten community. Als je de behoefte hebt om je verhaal te delen mag je me een privé bericht sturen. Ik zal naar je luisteren zonder oordeel.

Lieve groet, Henriek