Hallo,

Ik wil hier mijn verhaal vertellen, mijn ervaringen delen... gewoon om het even van mij af te schrijven...

Jaren geleden heb ik met veel moeite de moed gevonden om een slechte relatie (seksueel, lichamelijk en psychisch geweld) te verbreken. Echter daarmee kwam er nog geen einde aan mijn leed...

Maandenlang heeft mijn ex vervolgens mij dagelijks gestalkt; volgde me overal, dook plotseling op mijn werk op, stond dag en nacht tegenover mijn woning geparkeerd, zodra ik ergens op bezoek was stond hij even later ook aan de deur in een poging om binnen te komen... Hij stuurde smsjes dat hij niet zonder mij kon, ik het enige positieve in zijn leven was, hij zonder mij wel niet anders kon dan zelfmoord overwegen, ik niemand anders zou vinden die van mij zou houden, hij niet accepteerde dat het uit was, .. Langzaam veranderde zijn zielige toon... Toen dat alles niet voor hem werkte, krijg ik dreigende berichtjes. Hij dreigde mijn ouders, mijn hond of mijn vrienden iets aan te doen als ik hem niet terug nam. Ik durfde niemand over die berichtjes te vertellen. Vervolgens stuurde mijn ex berichten dat hij mij van mijn werk kwam ophalen. Toen ik liet weten dat ik dat niet wenste, dat het uit was en hij dat recht niet meer had; kreeg ik vreemd bericht terug dat ik wellicht heel blij was als hij mij kwam ophalen, want misschien had mijn fiets wel een lekke band?! Paar uur later wil ik mijn fiets pakken om naar huis te gaan, is mijn fietsband lek gestoken?! En stond hij met zijn auto even verderop mij op te wachten. Daarna is elke dag gedurende 2-3maanden iemand met mij mee moeten gaan om mij te beschermen op weg naar huis. Zolang er iemand anders in de buurt was, durfde hij gelukkig niets. Dan zagen we hem alleen om de paar minuten langs ons af rijden, en iets verderop langs onze route parkeren totdat wij voorbij waren... En zodra ik thuis was aangekomen, bleef hij geparkeerd staan schuin tegenover mijn woning... de hele avond en de hele nacht lang... totdat hij 's ochtends zelf naar zijn werk moest.

Mijn ouders hebben hem uiteindelijk na 2-3maanden aangesproken op zijn stalkgedrag en gedreigd om zijn (agressieve) vader te informeren over wat hij deed. Wetende dat hij doodsbang voor zijn eigen vader is, die hem waarschijnlijk alle hoeken van de kamer zou laten zien als die erachter kwam. Toen werd de stalking gelukkig een stuk minder. Hij ging voorzichtiger en minder opvallend te werk, of stond alleen nog voor kortere tijd geparkeerd of ging meermaals "toevallig" en onopvallend langsrijden. Maar nog dook mijn ex regelmatig weer op.

De meeste mensen hadden medelijden met hem, doordat hij slachtoffer speelde. Ik had zijn hard gebroken door het uit te maken, hij miste mij, hij hield van mij... En zijn slechte gedrag (mishandeling tijdens relatie etc) wist hij altijd heel goed te verbergen. Uit angst had ik ook nooit iemand iets durven te zeggen en naderhand werd ik niet meer geloofd. Helaas is er een connectie tussen hem en mij via zijn familie die hechte banden heeft met mijn familieleden. Hij probeerde steeds via anderen alsnog contact te krijgen of informatie over mijn leven te krijgen. Helaas lieten sommige zich daarvoor gebruiken. Dus heb ikzelf jaren later met pijn in mijn hart het meeste contact verbroken met al die gezamenlijke connecties. Maar mijn ouders hebben wel altijd dat contact behouden. Velen (waaronder ook mijn moeder) menen nog steeds mij op de hoogte te moeten houden over hoe het met mijn ex gaat... 

Uit angst ben ik een paar jaar verhuisd naar een andere regio, in de hoop dat hij mij niet meer zou vinden. Daardoor even wat rust gehad. Uiteindelijk door omstandigheden twee jaar later terug moeten verhuizen. Ik was nog nauwelijks terug, of zijn stalking begon meteen weer. Ook kreeg ik opeens een vreemd bericht via social media van een meid die ik niet kon. ZIj gaf aan dat we een gemeenschappelijke vriend hadden, die graag weer contact met mij wilde; mijn ex! En alsof dat nog niet vreemd genoeg was... ik kwam uiteindelijk erachter dat het zijn verloofde was, die hij uitdrukkelijk verzocht had om mij te benaderen zonder dat zij wist wie ik was. Hun huwelijk is toen een jaar uitgesteld geweest (een maand voor de ceremonie) nadat zij van mij hoorde wie ik was en wat hij mij had aangedaan. Een jaar later is zij alsnog met hem getrouwd (haar fout?!). Vervolgens is hij opeens samen met zijn nieuwe vrouw verhuisd naar dezelfde wijk als waar ik woonde, terwijl zowel hijzelf als zijn vrouw uit een andere regio komen en helemaal geen binding met deze stad of wijk hadden?! Lange tijd angst gehad om hem plotseling tegen te komen in de wijk of in de winkels. Mijn ouders zagen hem regelmatig in ons winkelcentrum, en hebben zelf meermaals met hem en zijn vrouw staan praten uit beleefdheid (zij geloofden mij niet over wat allemaal voorgevallen is, of dat hij mij nog steeds lastig valt). 

Ondanks dat hij getrouwd is en inmiddels ook een kind heeft, duikt hij nog steeds jaren later wel eens op?! Dan stond hij weer tegenover mijn woning geparkeerd, of volgde mij in zijn auto terwijl ik de hond uitliet... Niemand geloofde mij, want hij was toch verder gegaan met zijn leven! Zelfs mijn eigen ouders dus niet. Ik begon te twijfelen aan mijzelf. Dacht dat ik waanideeën had. Totdat ikzelf een nieuwe relatie kreeg en mijn nieuwe vriend hetzelfde gedrag wel opviel! Een vreemde auto die ons regelmatig volgde door de wijk of vlak in de buurt urenlang geparkeerd stond met iemand erin. Maar ja, je kunt wettelijk niets ertegen doen. Zodra mijn nieuwe vriend hem wilde benaderen, reed mijn ex iedere keer heel snel weg. Ik had geen enkel bewijs van de stalking, en politie geloofde me niet.

Inmiddels al heel veel jaar samen met mijn huidige partner. Tot op de dag van vandaag blijft mijn ex nog wel eens opduiken. Gelukkig wel minder als voorheen. Hij werkt als internationaal vrachtwagenchauffeur en heeft een gezin; dus zijn beschikbare tijd is veel minder. Daardoor dacht ik dat hij misschien toch eindelijk gestopt was. Inmidddels ben ik alweer verhuisd en ik dacht dat hij mij eindelijk met rust liet.

Totdat vorig jaar een begrafenis was van een gemeenschappelijke connectie. Ik heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan, omdat ik bang was met hem geconfronteerd te worden. Mijn huidige partner kon helaas niet mee. Mijn ouders gelukkig wel, die mij vooraf voor gek verklaarden toen ik hun vertelde dat ik bang was en hun vroeg om mij geen seconde alleen te laten. Mijn ex was inderdaad samen met zijn vrouw ook aanwezig. Gedurende de gehele dienst heeft hij continue naar mij zitten staren, zonder ook maar op de dienst te letten. Iets wat zijn vrouw ook duidelijk was opgevallen, en trouwens ook mijn vader. Na afloop had mijn ex zelfs het lef om eerst zijn vrouw weg te sturen richting koffietafel om vervolgens achter haar rug om op mij af te stappen. Terwijl mijn ouders naast mij stonden in de gang, kwam hij heel creepy dicht voor mij staan zonder iets te zeggen. Mijn ouders waren zo verbaasd, dat ze niet wisten hoe te reageren. Ik was van binnen in absolute paniek en bevroor. Kon gewoon niets zeggen in eerste instantie. Mijn moeder werd vervolgens kwaad op mij dat ik na een lange stilte met heel veel moeite tegen hem uitviel dat hij mij met rust moest laten?! Hierna droop hij af richting koffietafel waar zijn vrouw hem inmiddels zichtbaar aan het zoeken was. Mijn moeder blijft volhouden dat mijn ex gewoon beleefd wilde zijn en even gedag was komen zeggen. Zijn vreemde gedrag tijdens de dienst was haar helemaal niet opgevallen, dat zou ik me alleen hebben ingebeeld. Zij wil er ook verder niets meer over horen; mijn ex is verder gegaan met zijn leven, en ik moet maar hetzelfde doen en hem vergeten? Naderhand heeft mijn vader gelukkig wel naar mij aangegeven dat hij zeer geschrokken was door het gedrag van mijn ex, en dat ik inderdaad gelijk had gehad in mijn angst. Nu gelooft mijn vader mij wel enigszins dat mijn ex schijnbaar nog steeds mij niet met rust wil laten.

Inmiddels zijn bijna 20jaar voorbij sinds ik de relatie heb beëindigd!!! Zoals gezegd heeft mijn ex al lang een nieuw leven met een andere vrouw en hebben ze een kind. Sinds enige tijd zijn hun gelukkig weggegaan uit mijn oude wijk, terug naar waar hun zelf vandaan komen. Ze wonen nu ruim 30km van mijn ouderlijk huis vandaan. Ik ben ondertussen ook meermaals verhuisd, waardoor ik nog wat extra afstand heb gecreeerd en hij zover ik weet mijn huidige woonadres niet meer kent. Echter incidenteel zien ik of mijn huidige partner toch nog wel eens mijn ex opduiken in de buurt van mijn ouderlijke woning; staat hij weer vlakbij geparkeerd naar het huis te staren. Inmiddels ben ik gerustgesteld dat hij fysiek niets meer durft en hij ook geen direct contact meer lijkt te zoeken. Zodra hij merkt dat hij gezien is, rijdt hij snel weg. Om vervolgens nog een paar keer "toevallig" langs te rijden, heen en weer. Maar daar blijft het nu bij. Geen berichtjes meer of wat dan ook.

Gelukkig sta ik inmiddels sterker in mijn schoenen, vooral gesteund door mijn huidige vriend. Ook kom ik niet zo vaak meer bij mijn ouders op bezoek (lang leve de coronaperiode en social distancing). Maar als hij na al die tijd nog steeds niet heeft opgegeven... vrees ik echter dat mijn ex helaas nooit volledig zal stoppen met zijn stalkingsgedrag. 

Sorry voor het lange verhaal... er is nog veel meer gebeurd maar het helpt al om dit van mij af te schrijven. Misschien herkent iemand zich wel in mijn verhaal als zij iets soortgelijks hebben meegemaakt. Laat het een steun voor jou zijn. Je bent niet alleen. Je bent niet gek. Mijn tip: laat jouw leven niet verpesten door jouw ex en/of gestoorde stalker.