Rare gevoelens en veel denken

Hoi Maaike, Het klinkt alsof je veel hebt doorstaan en dit nog alleen probeert te doorstaan. Niet doen! Jouw leven en gevoelens zijn te kostbaar om ergens weg te stoppen. Zekerheid en bewijs heb je niet nodig. Al was het een droom, het doet er niet toe. Jouw beleving is van jou en van niemand anders. Wat betreft wat je schrijft, dat is trauma. Gedachten en gevoelens zo intens dat je ze letterlijk en figuurlijk geen plekje durft en kunt geven. Ik zou dan ook echt adviseren om aan de bel te trekken. Je hebt iets meegemaakt waar je schaamte bij ervaart. Je bent dit overkomen en het was geen keuze dat een ander je grenzen over is gegaan. Je bent een slachtoffer geen dader of aanstichter. Heb je buiten hier je verhaal wel met iemand gedeeld? De negatieve gedachten dat is je "amygdala" deze reguleert je angst en bij trauma wordt deze overactief. Het gaat door middel van angst(hormonen) jouw proberen te beschermen. Helaas stamt dit stuk brein uit de prehistorie en is niet heel effectief... het gaat ervoor zorgen dat je vluchtinstinct wordt getriggert en je dingen juist ontwijkt ontvlucht of van weg loopt. Je krijgt dan dus allemaal doemscenario's welke ervoor zorgen dat je vooral niets doet. Het is maar een heel klein stukje in ons brein maar o zo bepalend bij trauma. Het voelt alsof je dit als geheim met je mee draagt. Ik zeg niet doen! Delen is helen. Iemand die zoiets doet daar hoef je de naam niet als heilig van te veschouwen bij jouw naasten. Dus misschien dat je erover kunt praten met je moeder, een vriend(in) of je huisarts. Blijf er vooral niet mee zitten. Daarvoor mag je jezelf als te waardevol beschouwen. P.s. ja heel herkenbaar allemaal dus. Wanneer je hier niets mee doet dan zie je vaak dat dit erger wordt. Alsof je een kind altijd zijn zin geeft en die steeds meer gaat zeuren en zaniken om snoepjes tot je in de winkel staat met een krijsend kind onder je armen die je niet meer kunt negeren.