Hallo,

Ik wil eventjes wat kwijt over mijn laatste 8 jaar. Ik was destijds getrouwd en had een dochtertje van 2 en de tweede op komst. Helaas ben ik door o.a. Veel stress om me heen thuis en op mijn werk in een Burn-out terecht gekomen. Hier heeft zich een stoornis ontwikkeld (bipolaire variant met waandenken). Door mijn gedrag destijds, zonder geweld, vertrok mijn hele directe omgeving. Inclusief mijn ex-vrouw met kind. Zonder afscheid te kunnen nemen van m’n dochter. Mijn ziektebeeld is destijds helemaal misbruikt door mijn ex-vrouw om onze kinderen voor zichzelf te houden. Vader, ik dus, werd geheel buiten gesloten. Mede mogelijk gemaakt door haar advocaat, rechtbank en raad van kinderbescherming. Ik moest me laten behandelen eer ik weer omgang zou mogen aanvragen. Goed dat inzicht was er dus niet door de stoornis. Door kwade (bedreigende) e-mails en overtreden contactverbod kwam ik uit een 3 jarig dakloos bestaan eindelijk in een hulptraject terecht. Helaas eerst via een staatshotel. Uitgezeten en door naar de klinieken. Geen probleem want ik werd geholpen. Nu 3,5 jaar later ben ik godzijdank hersteld en zijn er geen stoornissen meer aanwezig. Alles verkeerd in remissie en stabiel zonder medicatie. Nu ruim 2 jaar schat ik zo ongeveer in. In deze tijd heb ik kunnen sparen om zo een advocaat te kunnen bekostigen wat voorheen nooit mogelijk was. Dat is dus de voorgeschiedenis. 
 

nu is wel een feit dat ik zwart-op-wit kan aantonen dat gedurende al deze jaren mijn ex-vrouw dus zich steeds bemoeide met mijn leven aangaande de behandeling(en). Continue contact zoeken met de kliniek waar ik verbleef om zorgen te uiten en voor behandelaar te spelen. Zij meent dus dat ik voor het te zien krijgen van mijn kinderen levenslang aan medicatie moet zitten en niet stabiel genoeg zou zijn omdat ik nog zogenaamd in een “stabiele” omgeving verkeer. Terwijl ik verlof heb opgebouwd inmiddels van 12 uur per dag. Op punt sta door te stromen naar de volgende fase in mijn traject. Begeleid wonen ivm de dakloosheid van voorheen. Veiligheid inbouwen dat je niet op straat komt te staan zeg maar. Het OM heeft ze ook schriftelijk gevraagd om haar op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen, inclusief de kliniek. De kliniek ging daar gelukkig niet in mee ivm privacy medische dossier. Daarnaast vond m’n psychiater het absurd. Het mooiste van alles dat ze zelf slachtofferhulp ingeschreven heeft en die noemen haar een “hele sterke vrouw”. Gelezen in de zittingsdocumenten. Je zieke ex-man in nood “afmaken” oogt kennelijk zo tegenwoordig. Ik praat mijn e-mails niet goed laat dat duidelijk zijn. Het zijn meer de acties na mijn herstel. Al die tijd (nu 4 a 5 jaar heb ik haar en de kinderen) met rust gelaten. 
 

Nu is a.s. Donderdag (8 september) de voorlopige voorzieningen zitting aangaande de omgang aan orde. Later wordt gezamenlijk gezag en de wettelijke verplichte informatieplicht (documenteren) behandeld maar daar kan een jaar overheen gaan.

Ik heb er een goed gevoel bij, maar de acties van mijn ex-vrouw zitten mij erg dwars. Ik heb geen wrok of haat, want ik sta daar gelukkig boven. Toch zie ik het als iemand die mij stress wil bezorgen om emoties uit te lokken of een terugval te bewerkstelligen. Kan het niet goed plaatsen wat ik hier mee aan moet.

Heeft iemand dezelfde ervaringen of eventueel tips of ideeën/suggesties wat hier mee aan te moeten? Ik hoor het graag. Het gaat je immers niet in de koude kleren zitten.

p.s. Volgens de vertrouwenspersoon van de kinderbescherming mag een ziektebeeld geen belemmering zijn bij een omgangsregeling. Hoor ik ook pas na 8 jaar.. ?