Gedrogeerd
Hallo allemaal,
Ik vind het spannend om mijn verhaal te delen. Maar ik merk dat ik behoefte heb om hier met lotgenoten over te praten. Met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en mij hierin kunnen steunen.
Een paar maanden geleden heb ik overdag een date gehad met iemand die ik al langere tijd kenden. Ik was bij hem thuis. Hij heeft mij toen wat drinken gegeven. Een halfuur daarna ongeveer werd ik helemaal niet lekker. Hij praatte voor mijn gevoel heel luid. Ik werd duizelig en zag golvende beelden. Ik wist eigenlijk vrij snel wat er aan de hand was en zei tegen hem wat heb jij in godsnaam in mijn drankje gedaan. Hij gaf toe dat hij er alcohol in had gedaan. Maar dit kon niet alleen alcohol zijn. Ook mijn handen leken erg groot en voelde aan als rubber. Ik zei ook op een gegeven moment. "Dit is niet mijn lichaam". Ik werd misselijk en heb alles eruit gespuugd. Daarna kreeg ik bijna geen adem meer en voelde het alsof ik dood ging. Ik ging trillen van de kou en mijn hartslag ging zo erg tekeer. Dit was heel beangstigend. Toen ben ik naar de wc gegaan en zag ik dat mijn pupillen super groot waren. Hij heeft mij naar het metrostation gebracht in mijn auto, daarna ben ik zelf naar huis gereden en heb ik de dokter gebeld.
Hij heeft niet toegegeven dat hij drugs in mijn drankje gedaan heeft maar ik weet bijna wel zeker dat hij mij gedrogeerd heeft.
Er is bloed en urine onderzoek gedaan maar uit het eerste onderzoek kwam niks uit. 2e onderzoek loopt nog. Omdat ik waarschijnlijk ben weggevallen weet ik niet of hij mij seksueel misbruikt heeft. Forensisch onderzoek is ook gedaan.
Ik heb aangifte gedaan en ze hebben hem gevonden. Maar verder weet ik nog vrij weinig.
Ik heb hierdoor paniekaanvallen en veel angst. Nog steeds ben ik bang wanneer ik aan het auto rijden ben. Drukke plekken met onbekende mensen vind ik niet fijn. Zodra ik duizelig ben of mij niet lekker voel, ben ik bang dat ik mij weer zo ga voelen als toen. Het vertrouwen in de mens ben ik kwijt geraakt. Het lijkt wel alsof mijn emoties afgevlakt zijn. Nog steeds herbeleef ik die dag wel eens opnieuw.
Mijn leven staat eigenlijk een beetje stil omdat heel veel dingen mij tegenhouden door de angst.
Is dit normaal?
5 Reacties
Heel moedig en krachtig dat je dit deelt. Het is volkomen begrijpelijk dat je hier graag over wilt praten met mensen die misschien iets soortgelijks hebben meegemaakt. Je verhaal is heftig, en het is duidelijk dat je je enorm kwetsbaar en onveilig hebt gevoeld. Alleen al dat je deze signalen zo bewust hebt opgemerkt en hebt gehandeld, zegt veel over jouw kracht en intuïtie.
Wat je beschrijft – de lichamelijke reacties, het gevoel van controleverlies, de verwarring, paniek en angst – zijn allemaal serieuze signalen die kunnen wijzen op drogering. Helaas is het zo dat bepaalde middelen na een paar uur of dagen al niet meer aantoonbaar zijn in bloed of urine. Daardoor is het juridisch gezien vaak lastig om te bewijzen dat iemand daadwerkelijk is gedrogeerd, zeker als er vertraging zit tussen het incident en het onderzoek. Maar dat maakt jouw ervaring absoluut niet minder waar of minder heftig.
Ook bij seksueel misbruik is het helaas vaak ingewikkeld om sluitend bewijs te leveren. Zeker als je zelf (deels) bent weggevallen of niet alles meer weet. En dat is ontzettend frustrerend, want het kan voelen alsof je niet gehoord of geloofd wordt. Maar dat je weinig zekerheid hebt over wat er precies gebeurd is, betekent niet dat jouw gevoel of jouw angst minder serieus genomen moet worden.
Alles wat je beschrijft – paniekaanvallen, herbelevingen, afstand voelen van je emoties, het vermijden van drukte en onzekerheid bij autorijden – zijn hele normale reacties op een traumatische ervaring. Je lichaam en geest hebben een enorme klap gehad en zijn nog steeds in een soort overlevingsstand.
Je bent niet gek. En je bent ook zeker niet zwak. Wat jij hebt meegemaakt is niet jouw schuld, en je verdient het om je veilig, geloofd en gesteund te voelen. Het is goed dat je aangifte hebt gedaan, en hopelijk kun je naast het juridische traject ook hulp krijgen van een psycholoog of traumatherapeut. Je hoeft dit niet alleen te dragen.
Je verhaal raakt me, en ik wil je meegeven: jouw ervaring doet ertoe. Jij doet ertoe. En je mag ruimte innemen om te rouwen, te verwerken en hulp te zoeken. Blijf praten, blijf delen. Je bent niet alleen.
Bedankt voor je lieve woorden. Dat doet me goed.
Waarschijnlijk zal er inderdaad niet genoeg bewijs zijn om hem te veroordelen. Dat zal erg jammer zijn maar alsnog ben ik inderdaad blij dat ik aangifte heb gedaan. Ik hoop hiermee te bereiken dat hij dit nooit meer bij iemand anders zal doen. Maar ook om andere slachtoffers te motiveren om hetzelfde te doen. Het kan een groot verschil maken. Wie weet heeft hij meer op zijn naam staan.
Ik praat met de praktijkondersteuner maar ik merk dat het te laagdrempelig is. In het begin had ik veel steun van vrienden maar dat is nu ook niet meer. Iedereen zijn leven gaat door, wat ik ook begrijp maar ik vind dit wel moeilijk en voel mij wel eens alleen.
Gelukkig staat mijn moeder altijd aan mijn zijde. Maar praten over het voorval is toch anders met iemand die zoiets niet heeft meegemaakt. Ik zou graag willen praten in een groep maar vind dit een spannende stap. Dan denk ik eigenlijk; mijn verhaal is niks vergeleken bij andere mensen en dan heb ik het gevoel dat ik overdreven reageer. Ik weet niet zo goed wat ik met deze gevoelens moet.
Liefs
Wat heb je een vreselijke ervaring achter de rug. Logisch dat het allerlei klachten geeft.
Het vervelende is altijd de bewijsvoering als het om drogering gaat.
Wat vind ik je sterk als je zegt dat je geen spijt hebt van je aangifte.
Daarmee heb je een grens als eerste voor jezelf gesteld, voor jezelf opgekomen.
Als het daarmee ook nog eens anderen helpt is dat een plus.
Wat ik je vooral wil zeggen is, maak je eigen verhaal nooit ondergeschikt aan die van anderen.
Als eerste 'moet' je je eigen slachtofferschap erkennen.
In die zin wat dit met jou doet allemaal, het heel serieus nemen.
Dat is dan je uitgangspunt voor eventuele andere hulp, individueel of in een groep.
Misschien ben je bang dat je zelf dichtklapt als je andere verhalen hoort?
Als iemand de groep goed leidt heeft die inzicht in groepsprocessen, maar ook individuen.
Dat zou dan tegelijk een punt van aandacht voor haar/hem en jezelf kunnen zijn.
Dat je ook krachtig bent, dus een overlever is mooi om te lezen, wat ook blijkt dat je stappen wilt maken, maar niet weet hoe.
De praktijkondersteunster kan je misschien helpen met een vervolg op hulp?
Ik weet dat van slachtofferhulp uit er ook groepen georganiseerd worden, maar dan kan je misschien op de site verder zoeken of een ambassadeur je beter vertellen.
Verschillende opties hebben kan ook geen kwaad, dan kun je misschien beter een keuze maken wat bij je past in deze fase.
Ik wens je ongelooflijk veel sterkte en fijn zo'n moeder!
Ja ik zat ook nog te denken aan EMDR.
Het CSG wilden mij doorverwijzen, maar helaas vergoedt mijn zorgverzekeraar dit niet, dus moet ik even op zoek naar iets anders.
Ik denk dat ik mij gewoon ga aanmelden voor een praatgroep. Het kan nooit kwaad, om zoiets te doen.
Bedankt!
Ik herken me erg in jouw laatste zinnen. Dat je het gevoel hebt dat wat jou is aangedaan minder erg of heftig is dan wat anderen hebben meegemaakt. Ik heb hier eerder over gedeeld dat ik me daar vaak schuldig over voel.
Ik kreeg een reactie van iemand hier, dat raakte me en gaf me inzichten. Dat heeft wel wat geholpen om eerlijk te zijn. Al ben ik er nog niet af hoor.
Zou jij een ander met jouw verhaal veroordelen of het wel heftig genoeg is? Ik vermoed dat het antwoord nee is. De vraag is waarom we dat dan wel bij onszelf doen. Misschien om het bij ons weg te houden? Dan hoef je het niet aan te gaan.
Elke nare situatie is anders en je kunt er dezelfde klachten door krijgen. Angsten, schuldgevoel, schaamte, emoties niet willen voelen of juist heel heftig voelen, vermijding, boosheid etc. En dat is oké, ook al is het totaal niet fijn. Het is een normale reactie op een abnormale situatie. En dat was jouw situatie ook.
Wat mij heeft geholpen er iets anders over te denken (voelen lukt nog niet goed, maar ik doe mijn best), is hier verhalen en reacties van anderen te lezen. Soms zelf te reageren.
En ik probeer te luisteren naar mijn vermijding, maar er niet naar te handelen.
En dat is eng, heel eng, maar het geeft ook iets meer ruimte. Om het wel aan te durven gaan.
Ik hoop in elk geval dat je jouw weg gaat vinden. Voelen wat bij jou past om er op een andere manier mee om te kunnen gaan. Of dat in een groep is of dat een andere route beter past, je gaat jouw weg vinden. Op jouw tempo, op jouw manier.
Ik vind je erg moedig door hier te delen. En fijn dat je jouw moeder hebt waarmee je kunt delen. Dat is erg belangrijk. Ook al is het niet hetzelfde als delen met ervaringsdeskundigen.
Ik wens je veel sterkte en succes!