Hoi Dunnie, Helaas herken ik veel in jou verhaal. Bij mij was het alleen mijn moeder, mijn vader was er nooit (vrachtwagenchauffeur). Nu heb ik geen broertjes of zusjes. Wel heb ik twee oudere broers. Ik ga je mijn verhaal vertellen in de hoop dat je er iets mee kan! Voor mij was het nooit veilig thuis, ik kende het veilig gevoel niet. Toen ik 18 was, was ik het zo zat het mik punt van mijn moeder te zijn. Ik ging kijken naar mogelijkheden, helaas was het toen ook al krap op de huizenmarkt. Ook had ik het moet niet. 5 jaar later escaleerde het zo erg, toen besloten om weg te gaan. Ik had 4 zakken kleding gepakt, ik ben naar mijn beste vriendin gegaan. Als je geen vrienden heb om na toe te gaan, is er ook een blijf van mijn lijf huis. Maar ja en dan, dakloos worden? Ik heb de huisarts ondersteuner waar ik elke week kwam benaderen met dat ik met mijn handen in mijn haar zit. Wat moest ik nou? De huisarts ondersteuner gaf me twee tips, op Facebook een oproep doen met woning gezocht. Of terug naar huis (zij wist op dat moment nog niet alles). Ik had gekozen voor een bericht op Facebook. Ik kreeg heeel veel tip, veel was te duur of niet haal baar. Ik kreeg een tip voor antikraak, de gouden tip. Geloof me als ik zeg dat het zo spannend was allemaal, om het allemaal alleen te moeten doen. Maar ik ga je verder mee nemen in mijn verhaal, waar in het allemaal goed is gekomen. Dus antikraak, ik had altijd een oordeel over mensen die antikraak woonde. Ze zouden wel vies zijn, arm zijn of iets. Nou waar ik woonden was dit verreweg van al mijn oordelen. Ik herinner mijn eerste nacht nog, ik draaide de deur op slot en voelde me soort van gek gevoel, rust. Een veilig gevoel, voor iemand die veilig is opgegroeid is dat gevoel niet speciaal maar ik voelde me echt heel speciaal. Ik vindt het nog steeds een gek gevoel! Maar goed, ik wilde niet mijn hele leven antikraak blijven wonen. Ik kwam een vacature tegen, gratis wonen inruil voor vrijwilligerswerk. Dit leek mij ideaal, en dat was het ook. Jongeren helpen zelfstandig te wonen. Helaas door al mijn trauma wat steeds verder omhoog kwam, moest ik helaas hier mee stoppen. En zou ik mijn kamer kwijt raken. En nu? Weer dakloos worden? Via via heb ik een gesprek voor urgentie kunnen krijgen, door mijn verhaal, de brieven van mijn psychotherapeut en maatschappelijke werkster heb ik urgentie kunnen krijgen. 1 week voor dat ik mijn kamer uit moest werd ik gebeld dat er een woning is. De volgende ochtend mocht ik kijken, en het voelde zo gek en onwerkelijk. Nu heb ik een huisje waar ik kan wonen met m’n hondje. Één jaar geleden toen ik weg ging met 4 zakken kleding dacht ik, Janine wat heb je nou gedaan! Maar als ik er op terug kijk ben ik zou blij dat ik het gedaan heb, het is niet makkelijk geweest en had het ook niet zo verwacht maar het is goed gekomen. Lieve jij! Het klinkt hard maar kies voor je zelf, kies voor veiligheid! Bij mij waren er mensen die wisten dat het niet goed ging, maar deden niks. Als ik een jongere boertje of zusje had gehad, zou ik kosten wat het kost hem veiligheid willen bieden door hulp in te schakelen. Ik weet dat het moeilijk is, dat het angstaanjagend is. Ik hoop dat je er iets mee kan, als je meer wilt weten of je zou er help bij willen. Wil ik heel graag met je mee kijken! Groetjes janine.

Ik gun jou ook een stabiele veilige woonplek en dat je kan focussen op je eigen herstel, school evt werk en toekomst. Jou ouders verantwoordelijkheid moeten gaan nemen voor hun zeer ongezonde gedrag en jou niet zo extreem belasten daarmee (vind ik). Jou grenzen gaan respecteren wat waarschijnlijk niet te verwachten is wellicht amper inzicht in zichzelf waardoor ze met dit schadelijke gedrag door zullen gaan. Mijn visie is dat zolang een huiselijk geweld situatie duurt een slachtoffer niet kan herstellen als je maar klappen mentaal of fysiek moet blijven vangen van mensen die ook zeer beschadigd zijn en anderen ook blijven beschadigen met hun gedrag en acties. Zolang deze mensen zelf geen sterke motivatie tonen om te willen veranderen kies voor jezelf en vind hulp om uit deze situatie te kunnen gaan stappen en afstand te krijgen van mensen die evt zelf geen verantwoordelijkheid nemen om zelf te willen veranderen of niet bereid zijn hard aan zichzelf te werken. Focus op mensen die dat wel doen en omring je met gezonde positieve stabiele mensen. Heel veel succes met de juiste keuzes en wijsheid hier sterker uit te komen.

Vreselijk om te lezen. Kun je geen hulp inschakel via jou huisarts of veiligthuis. Dit lijkt mij geen veilig plek voor jou. Jou moeder kiest er zelf voor om te blijven. Zoek hulp dit kun je niet alleen. Sterkte Puck