herinneringen weg!
Lieve mensen,
Het is vier jaar geleden dat de moeder van mijn jongens bij ons is weggegaan. Ik was toen net herstellende van een hartoperatie en me aan het voorbereiden (lees bijeenrapen) voor de operatie aan de tumor op een bijnier van me.
Hoewel haar vertrek als een verlossing voelde (er was sprake van huiselijk geweld naar mij en de jongens niet overdreven veel maar toch) was het moment waarop ze vertrok wel erg slecht gekozen en tekenend voor hoe ze als persoon is.
Ik woon nu in een ander huis en alle jongens wonen bij mij. Ze gaan (vanwege een omgangsregeling) drie weekenden per maand naar hun moeder.
Geloof het of niet maar ik ben 28 jaar samen geweest met de moeder van mijn jongens. En over deze periode zijn alle goede en/of mooie herinneringen weg.
Ik heb geen idee waarom ik een relatie met haar ben begonnen. Kan van al mijn relaties vertellen wat mij in hen aantrok maar niet van haar. Waarom gaan samenwonen, trouwen, en kinderen? Ik weet het niet!
Hoe is het gegaan met gezinsuitbreiding? Van de geboortes weet ik alleen van een paar en dan alleen wat er verkeerd ging. Weet niet meer hoe ze me vertelde dat ze zwanger was. Ik heb geen herinnering aan hoe het leven was. Klaar met werk, naar huis en hoe ging het dan?
In de begin jaren van de relatie had ik een aantal vriendinnen en toen opeens niet meer. Hoezo gedurende de eerste 10 jaar vreemd gaan en dan opeens niet meer?
Mijn geheugen over die jaren is goed te noemen, ik weet vrijwel alles nog en alle negatieve herinneringen aan haar zijn er nog maar er moet ook een goede tijd zijn geweest. want hoezo samenwonen en hoezo kinderen en dan ook nog eens zes.
Heeft 1 van jullie eenzelfde iets of is bekend hiermee dan hoor ik graag van je!
Ja, natuurlijk bij de huisarts geweest maar de verwijzing naar een psycholoog leverde niets op omdat deze "stoornis" niet in een hokje past zodat het vergoed wordt.
Dankjewel voor het lezen van mijn verhaal of beter een deel van mijn verhaal.
1 Reactie
Ja, ik kan me goed voorstellen dat je post een deel van het verhaal is. Maar wat je nu geschreven hebt, spreekt al boekdelen.
Opmerkelijk is de titel “ herinneringen weg”. Misschien niet verdwenen maar wel verdrongen. Je geheugen is daardoor “aangetast”. Het feit dat de jongens voor het merendeel aan jou zijn toegewezen geeft aan dat de rechter of jeugdzorg van mening is dat de kinderen het beste onder jouw vleugels kunnen opgroeien.
Dat je bij de huisarts min of meer bot hebt gevangen om een doorverwijzing te krijgen, is wel sneu. Nu is de huisarts niet per definitie kundig in de GGZ-zorg maar dan toch, tussen de regels schrijf je veel om bij stil te staan. Ik verwacht dat je andere signalen hebt die toch een doorverwijzing mogelijk maken.
Een suggestie, bijvoorbeeld bij Psytrec kun je een zelftest doen of er sprake is van een trauma. Met de uitslag kun je huisarts vragen om een doorverwijzing via het zorgdomein.
Een andere suggestie; maak een afspraak met een medewerk(st)er van Slachtofferhulp Nederland. Zij zijn sterk in het helpen je ervaringen onder woorden te brengen om zo een stap verder te komen.
Laat even weten of ik recht doe aan je schrijven. Ook met andere vragen kunnen we verder sparren.
Succes.